Papa: n? sprov?n m? t? r?nd?, t’ia besojm? Zotit britm?n e shpres?s
R.SH. – Vatikan
Shiu i dendur mbi Romë nuk e pengoi zhvillimin e audiencës së përgjithshme të kësaj të mërkure,10 shtator, në Sheshin e Shën Pjetrit, në prani të 35 mijë besimtarëve të ardhur nga vende të ndryshme. Gjatë audiencës së sotme të përgjithshme, Papa, duke vazhduar me ciklin e katekezave që zhvillohet gjatë gjithë vitit jubilar, 'Jezu Krishti shpresa jonë', e përqendroi meditimin e tij në temën 'Vdekja. Jezusi, lëshoi një britmë të madhe - dha shpirt', sipas rrëfimit të Ungjillit të Markut.
Britma e Jezusit nuk është britmë dëshpërimi, por sinqeriteti
Korpi i Krishtit i është dorëzuar tashmë Atit Qiellor. Në pyetjen zemërthyese: "Zoti im, Zoti im, pse më ke braktisur?" shihet vuajtja para humnerës, jo e huaj edhe për Birin e Njeriut, por sidomos shihet dhurimi i plotë i vetvetes, sinqeriteti i thellë, dorëzimi fizik e shpirtëror, në të cilin duket besimi, sqaron Papa, e jo aq ndonjë krizë feje.
“Zoti nuk banon më pas një veli, fytyra e Tij duket tani plotësisht në të Kryqëzuarin. Aty, në atë njeri të munduar, manifestohet dashuria më e madhe. Aty mund të shohim atë Zot, që nuk rri larg, por depërton deri në fund në dhimbjen tonë”.
Edhe në heshtje, Zoti është me ne
Pyetja e Jezusit, në kulmin e Kalvarit, është pyetja, që lind edhe në zemrat tona, ndërsa shohim të kryqëzuarit e sotëm. Jezu Krishti nuk është vetëm; nuk vdes në heshtje; nuk është i rrethuar vetëm nga tradhtarë. Ka edhe nga ata që, si centurioni, u dridhet zemra para asaj jete të ndëprerë. Kjo është shenja, që tregon se edhe një vdekje kaq e tmerrshme mund të bartë humanizëm, sepse ai shkandull hapi rrugën drejt së paku një zemre.
“E ngremë zërin në një britmë, kur besojmë se dikush ende mund të na dëgjojë. E ngremë zërin jo nga dëshpërimi, por nga dëshira. Jezusi nuk e ngriti zërin kundër Atit, por drejt Tij. Megjithëse heshtëte, ai ishte i bindur se Ati ishte aty. E kështu, na dëshmoi se shpresa jonë mund të bëhet britmë, edhe kur gjithçka duket e humbur”.
Britma jonë nuk kalon pa u vënë re
Në britmën e atyre që vuajnë, sqaron Papa, mund të ketë thirrje, protestë, dëshirë, dorëzim, madje edhe "forma të jashtëzakonshme të lutjes, kur nuk na kanë mbetur më fjalë". Në bazën e saj, gjithë lëmshi i ndjenjave, që na pushtojnë. Nuk kalojnë pa u vënë re, thekson Leoni XIV.
“Një britmë nuk është kurrë e padobishme, nëse vjen nga dashuria. E nuk injorohet kurrë nëse ia besojmë Zotit. Është mënyrë për të mos iu dorëzuar cinizmit, për të vazhduar të besojmë se një botë tjetër është e mundur. Të dashur vëllezër dhe motra, ta mësojmë edhe këtë nga Jezu Krishti Zot: të mësojmë ta ngremë zërin në britmën e shpresës kur të vijë ora e sprovës më të rëndë. Jo për të lënduar, por për t’iu besuar Hyjit. Jo për të bërtitur kundër ndokujt, por për t’i hapur zemrat tona”.
Britma jonë, shenjë se ia besojmë jetën Zotit
Britma jonë, vazhdon Papa katekezën e tij, bëhet kështu "një gjest shpirtëror", që shoqëron jetën e secilit që nga lindja. Prandaj, nuk është vetëm shenjë e një fundi, por edhe e një fillimi të ri; nuk është vetëm fryma e fundit para vdekjes, por pranimi i plotë i jetës e, njëkohësisht, shenjë se ia besojmë atë Zotit.
“Ashtu si për Jezusin: kur gjithçka dukej se kishte marrë fund, në të vërtetë, po fillonte shëlbimi. Nëse shprehet me besimin dhe me lirinë e bijve të Zotit, zëri i dhimbshëm i shpirtit tonë, i bashkuar me zërin e Krishtit, mund të bëhet burim shprese për ne dhe për njerëzit përreth nesh”.
