Святы Айцец: навучымся ? Езуса крыку надзе?
Аляксандр Панчанка - Vatican News
У сваёй катэхезе Ле? XIV, за?важы?, што Евангелл?, ап?сваючы смерць Езуса на крыжы, перадаюць адну вельм? кашто?ную дэталь, над якой варта разважаць у святле веры. “На крыжы Езус не пам?рае ? ма?чанн?. Ён не згасае павольна, як агеньчык, што гасне, але сыходз?ць з жыцця з крыкам: “Езус жа, ускрыкну?шы моцным голасам, скана?” (Мк 15,37). Гэты крык утрымл?вае ?сё: боль, адз?ноту, веру, ахвяру. Гэта не тольк? голас цела, якое здаецца, але апошн? знак жыцця, што цалкам аддае сябе”, - сказа? Папа.
Пантыф?к нагада?, што крыку Езуса папярэдн?чала пытанне – адно з самых траг?чных, як?я тольк? можна вымав?ць: “Божа мой, Божа мой, чаму Ты Мяне пак?ну??”. “Сын, як? за?сёды жы? у найглыбейшай еднасц? з Айцом, цяпер перажывае ма?чанне, адсутнасць, бездань. Гэта не крыз?с веры, але апошн? этап любов?, якая аддае сябе цалкам. Крык Езуса – не адчай, але шчырасць, пра?да даведзеная да краю, давер, як? трывае нават тады, кал? ?сё ма?чыць”, - патлумачы? ён.
Святы Айцец за?важы?, што ? той момант неба стала цёмным ? разарвалася заслона ? святын?. “Здавалася, сам свет удзельн?ча? у тым болю, адначасова адкрываючы нешта новае: Бог больш не жыве за заслонай, Яго абл?чча цяпер цалкам бачна ва Укрыжаваным. Там, у знявечаным чалавеку, адкрываецца найвял?кшая любо?. Там мы можам распазнаць Бога, як? не застаецца далёк?м, але ?ваходз?ць да канца ? наш боль”, - сказа? Папа.
Гэта зразуме? сотн?к, язычн?к. “Не таму, што пачу? казанне, але таму, што бачы?, як памёр Езус: “Пра?дз?ва, Чалавек гэты бы? Сынам Божым”. Гэта першае вызнанне веры пасля смерц? Езуса. Гэта плён крыку, як? не раствары?ся ? паветры, але дакрану?ся да сэрца. Часам тое, што мы не можам выказаць словам?, мы выказваем голасам. Кал? сэрца перапо?ненае, яно крычыць. ? гэта не за?сёды знак слабасц?, але можа быць глыбок?м актам чалавечнасц?”, - сказа? Пантыф?к.
“Евангелле надае нашаму крыку вял?кае значэнне, нагадваючы, што ён можа быць мал?твай, пратэстам, жаданнем, ахвяраваннем. Больш за тое, ён можа стаць крайняй формай мал?твы, кал? ?жо не застаецца сло?. У той крыку Езус укла? усё, што яшчэ ме?: усю сваю любо?, усю сваю надзею”, - дада? Папа.
Пантыф?к за?важы?, што ? крыку прысутн?чае “надзея, якая не здаецца”, бо “крычыць той, хто верыць, што нехта ?сё яшчэ яго чуе”. “Езус не крыча? супраць Айца, але да Айца. Нават пасярод ма?чання Ён бы? перакананы, што Айцец там. ? гэтым Ён паказа? нам, што ? наша надзея можа крычаць, нават кал? ?сё здаецца страчаным”, - сказа? Ле? XIV.
Папа падкрэсл??, што тады крык станов?цца духо?ным жэстам. “Гэта не тольк? першы акт нашага нараджэння – кал? мы прыходз?м на свет з плачам, – але ? спосаб заставацца жывым?. Крычаць, кал? пакутуюць, але таксама кал? любяць, кл?чуць, моляцца. Крык – гэта знак, што мы ?снуём, што не хочам згаснуць у ма?чанн?, што маем яшчэ што даць”, - сцвердз?? ён.
Святы Айцец зазначы?, што на жыццёвым шляху могуць быць моманты, кал? трыманне ?сяго ? сабе можа нас павольна зн?шчыць. “Езус вучыць нас не баяцца крыку, кал? ён шчыры, пакорны ? звернуты да Айца. Крык н?кол? не бывае марным, кал? ён нараджаецца з любов?. ? н?кол? не бывае пра?гнараваны, кал? ск?раваны да Бога. Гэта шлях, каб не паддацца цын?зму, каб працягваць верыць, што ?ншы свет магчымы”, - сказа? Папа.
“Дараг?я браты ? сёстры, навучымся ? гэтаму ? Пана Езуса: навучымся крыку надзе?, кал? надыходз?ць гадз?на найвял?кшага выпрабавання. Не каб ран?ць, але каб даверыцца. Не каб крычаць супраць кагосьц?, але каб адкрыць сэрца. Кал? наш крык будзе пра?дз?вым, ён можа стаць парогам новага святла, новага нараджэння. Як у выпадку Езуса: кал? ?сё выглядала скончаным, насамрэч пачыналася зба?ленне. Кал? выражаны ? даверы ? свабодзе дзяцей Божых, пакутл?вы голас нашай чалавечнасц?, злучаны з голасам Хрыста, можа стаць крын?цай надзе? для нас ? для тых, хто побач”, - запэ?н?? на заканчэнне катэхезы Пантыф?к.
