Evangelii gaudium dhe thelbi i fes毛
R.SH. 鈥� Vatikan
Andrea Tornielli
Para 3 mijë besimtarëve, mbledhur në sheshin e shenjtërores Ta'Pinu, në ishullin maltez të Gozos, gati në mbrëmjen e së shtunës, Papa Françesku foli për thelbin e fesë. E bëri përshtypje fakti, që i shtoi tekstit zyrtar frazën: 鈥淕ëzimi i Kishës është ungjillëzimi鈥�. Françesku nuk e përsëriti vetëm një, por shtatë herë. Në fund të çdo paragrafi, përsëriste se ky është gëzimi i Kishës, ungjillëzimi. Është 鈥淓vangelii gaudium鈥�, nxitja apostolike e nëntorit 2013, që përfaqëson udhën e papnisë së tij.
Kthimi në origjinë, shpjegoi Françesku, nuk është ndonjë endje për t鈥檜 zhytur më kot në të kaluarën tejet të largët, as idealizim i epokave, që pa dyshim nuk do të kthehen më. Kthim në origjinë do të thotë të kthehesh në thelbësoren, pra, të kujtosh sërish frymën e bashkësisë së parë të krishterë, të kthehesh në zemrën e fesë. E zemra e fesë janë marrëdhëniet me Jezu Krishtin dhe shpallja e Ungjillit të tij në mbarë botën. Kjo, vetëm kjo, është themelore.
Prandaj, shqetësimi i Kishës nuk mund dhe nuk duhet të jetë ai i prestigjit të bashkësisë dhe i klerit të saj, nuk mund dhe nuk duhet të jetë ndikimi i saj shoqëror, domethënë 鈥渟a ka pushtet鈥�, 鈥渟a e rëndësishme鈥� është në skenën botërore, në shoqëri, në vendet e të fuqishmëve. Nuk mund e nuk duhet të jetë kërkimi i hapësirave dhe i vëmendjes. Nuk mund të jetë as përsosja e kultit, ato ceremoni të përkryera, që ka rrezik të bëhen, siç thoshte Joseph Ratzinger, 鈥渢eatër bosh鈥�. Shqetësimi për kumtin dhe dëshminë, përpjekja për të gjetur çdo mënyrë të mundshme që burrat dhe gratë e kohës sonë të takohen me Jezusin e gjallë: kjo i shtyu dishepujt e Nazarenasit e i shtyn edhe sot ata, që dëshmojnë Ungjillin. Sepse gëzimi i Kishës është ungjillëzimi, domethënë përhapja e gëzimit të mesazhit të krishterë.
Është domethënëse që nëntë vjet pas zgjedhjes së tij si ipeshkëv i Romës, Françesku kthehet sërish tek 鈥淓vangelii gaudium鈥�, mesazhi i tij më i rëndësishëm e, ndoshta, më pak i kuptuar. Një mesazh, që hasi në kundërshti, por që ka rrezik ende të shndërrohet në parrullë edhe nga ata, që e pranuan dhe e mirëpritën. Kështu, edhe kumtimi i Ungjillit përfundon në kafazin e aparateve kishtare, ngërthehet në struktura e strategji marketingu fetar. Nga ky rrezik nuk përjashtohet as rruga sinodale, që Papa e dëshiroi fort për gjithë Kishën: rreziku i 鈥渘ormalizimit鈥� në burokraci kishtare, në vend që të jetë guxim, hapje, dëgjim i të gjithëve, për një hov të përtërirë misionar.
Ka një provë, shpjegoi Françesku, për të verifikuar efektivisht sa përshkohet Kisha nga fryma e Ungjillit. E kjo është mikpritja, ngarkimi me barrën e vuajtjes, pa interes. Besimtarëve të Maltës, ishull 鈥渓iman i sigurt鈥� gjatë shekujve dhe vendi ku mbërriti Shën Pali, të cilin të krishterët e parë e trajtuan 鈥渕e njerëzi të rrallë鈥�, Papa u kujtoi: 鈥淣uk mund të presim mirë vetëm njëri-tjetrin, nën hijen e kishave tona të bukura, ndërsa jashtë shumë vëllezër e motra vuajnë dhe kryqëzohen nga dhimbja, mjerimi, varfëria e dhuna鈥�. Fjalë, që i bëjnë jehonë atit të Kishës, Shën Gjon Gojartit, i cili në një nga predikimet e tij të famshme pohonte: 鈥淎 doni ta nderoni Korpin e Krishtit? Mos lejoni që ai të jetë objekt përbuzjeje në asnjë nga gjymtyrët e tij, pra në të varfërit, pa rroba për t鈥檜 mbuluar. Mos e nderoni këtu në kishë me pëlhura mëndafshi, ndërsa jashtë as ia hidhni sytë kur vuan nga të ftohtit dhe është i paveshur鈥�. Sot, si dy mijë vjet më parë, prova është po ajo.
