杏MAP导航

R.SH. - Vatikan

Më 15 shtator Kisha katolike romake përkujton Zoj褢n e Dhimbshme. Devocioni  ndaj Zoj褢s s褢 Dhimbshme, shumë i përhapur posaçërisht në vendet e Mesdheut, u zhvillua nga fundi i shekullit të 11-të. Ishte Papa Piu VII ai që në 1814 e vendosi atë në kalendarin liturgjik t褢 Kish褢s romake, duke caktuar kremtimin  e saj më 15 shtator. Figura e Nënës së Dhimbjeve ajo Zoj褢s s褢 Dhimbshme që vuan nga Mundimet e të Birit Jezus ka krijuar vepra të shumta në art, muzikën e shenjtë dhe devotshmërinë popullore.

E Liturgjia e dit褢s, pasi tregon Kryqin e Lumnueshëm të Krishtit, na fton të shikojmë edhe Nënën e Tij, Marin褢, të butë e të përvujtë. Në Letrën drejtuar Hebrenjve (Heb 5,7-9), Leximi I i Mesh褢s s褢 15 shtatorit, nënvizohen tri fjalë të forta. Thuhet se Jezusi 鈥渕ësoi, dëgjoi, pësoi鈥�.  Jezusi, edhe pse ishte Zot, u p褢rvujt褢rua, u poshtërua, e uli veten duke u bërë shërbëtor. Kjo është lavdia e Kryqit të Krishtit. Jezusi erdhi në botë, për të mësuar të ishte njeri, për të qenë njeri, duke ecur me njerëzit. Erdhi në botë për t鈥檜 bindur, e u bind. Por bindjen e mësoi nga vuajtja. Sot, me këtë bindje, me këtë vetasgjësim, me këtë poshtërim të Jezusit, premtimi u bë shpresë. E populli i Hyjit ecën me shpresë të sigurt. Edhe Nëna Mari, 鈥楨va e re鈥� , siç e quan vetë Pali apostull, mori pjesë në udhën e Birit Jezus: mësoi, vuajti e dëgjoi. E u bë Nënë!

Ungjilli (Gjn 19,25-27) na e paraqet Marinë tek këmbët e Kryqit të Krishtit. E Jezusi nga Kryqi i thotë Gjonit; 鈥淛a, Nëna jote!鈥�. Maria, pra, është Nënë. E kjo është edhe shpresa jonë. Ne nuk jemi jetimë, kemi Nëna: Nënën Mari. Por edhe Kisha është Nënë, e edhe Kisha vajohet Nënë, kur bën të njëjtën udhë, që bënë Jezusi dhe Maria: udhën e bindjes, udhën e vuajtjes, e kur mëson vazhdimisht të ecë në gjurmët e Zotit. Maria dhe Kisha e çojnë përpara shpresën e Krishtit, na japin Krishtin, e lindin Krishtin në shpirtin tonë. E sot ne mund të shkojmë përpara me një shpresë, shpresën që na e jep Nëna jonë Maria, e ngulur tek Këmbët e Kryqit të Jezu Krishtit.

Shën Maria e dinte dhe jetoi me shpirtin të shporuar. Ndiqte Jezusin dhe dëgjonte komentet e njerëzve, herë në favor e herë kundër Tij, por rrinte gjithnjë pas të Birit. Prandaj themi se Maria 鈥�është dishepullja e parë鈥� e Krishtit. Maria e mbante në zemër këtë 鈥渟henjë kontradikte鈥�. E së fundi, i takoi të qëndrojë në heshtje, tek këmbët e Kryqit të Birit të kryqëzuar për vdekje. Në atë çast, Ajo na lindi të gjithëve: lindi Kishën. 鈥楪rua鈥� 鈥� i thotë i Biri Jezus 鈥� 鈥榡a bijtë e tu鈥�. Nuk i thotë 鈥榥ënë鈥�, i thotë 鈥榞rua鈥�. Grua e fortë, e guximshme; grua, që ishte aty për të thënë: 鈥楰y është im Bir: nuk e mohoj. 

Ne e dimë se Hyji në gjithçka bashkëpunon me ata që e duan, me ata që, me vendimin e tij, janë të thirrur në planin e tij (Rm8,28). Në Marinë, Zoti ka bashkëpunuar për të mirën e të gjithëve e nuk resht së bashkëpunuari, në mënyrë që, përmes Marisë, e mira të përhapet edhe më tej në botë. Nga Kryqi, nga froni i hirit dhe i shëlbimit, Jezusi u dha njerëzve si Nënë pikërisht Nënë e vet Marinë.

Në momentin e flijimit të tij për njerëzimin, Jezu Krishti në një farë mënyre e bënë Marinë ndërmjetësuese të gurrës së hirit hyjnor që buron nga Kryqi. Nën Kryq të Jezusit, Maria bëhet shoqe dhe mbrojtëse e njerëzve në udhën e jetës së tyre. Së fundi të kujtojm褢 se aty ku është Zoti, aty ka të ardhme. Gjërat e vogla të jetës së përditshme e kanë kuptimin e tyre dhe problemet e mëdha gjejnë zgjidhjen e tyre.