Testament duchowy Benedykta XVI
Benedykt XVI 鈥� Mój testament duchowy
Je艣li o tak pó藕nej porze mojego 偶ycia spogl膮dam wstecz na dziesi膮tki lat, które prze偶y艂em, to najpierw widz臋, jak wiele mam powodów do dzi臋kczynienia. Przede wszystkim dzi臋kuj臋 samemu Bogu, dawcy wszelkiego dobrego daru, który da艂 mi 偶ycie i prowadzi艂 mnie przez ró偶ne chwile zam臋tu; zawsze podnosi艂 mnie, gdy zaczyna艂em si臋 potyka膰 i zawsze na nowo dawa艂 mi 艣wiat艂o swego oblicza. Z perspektywy czasu widz臋 i rozumiem, 偶e nawet ciemne i m臋cz膮ce odcinki tej drogi s艂u偶y艂y mojemu zbawieniu i 偶e to w nich On mnie dobrze prowadzi艂.
Dzi臋kuj臋 moim rodzicom, którzy dali mi 偶ycie w trudnym czasie i którzy kosztem wielkich wyrzecze艅, swoj膮 mi艂o艣ci膮 przygotowali dla mnie wspania艂y dom, który jak jasne 艣wiat艂o roz艣wietla wszystkie moje dni do dzi艣. Jasna wiara mojego ojca nauczy艂a nas, dzieci, wierzy膰 i jako drogowskaz sta艂a zawsze mocno po艣ród wszystkich moich osi膮gni臋膰 naukowych; g艂臋bokie oddanie i wielka dobro膰 mojej matki s膮 dziedzictwem, za które nie mog臋 jej wystarczaj膮co podzi臋kowa膰. Moja siostra przez dziesi膮tki lat pomaga艂a mi bezinteresownie i z czu艂膮 trosk膮; mój brat jasno艣ci膮 swoich s膮dów, energiczn膮 stanowczo艣ci膮 i pogod膮 ducha zawsze torowa艂 mi drog臋; bez tego ci膮g艂ego poprzedzania i towarzyszenia mi nie móg艂bym znale藕膰 w艂a艣ciwej drogi.
Z serca dzi臋kuj臋 Bogu za wielu przyjació艂, m臋偶czyzn i kobiet, których zawsze stawia艂 u mojego boku; za wspó艂pracowników na wszystkich etapach mojej drogi; za nauczycieli i uczniów, których mi da艂. Z wdzi臋czno艣ci膮 powierzam ich wszystkich Jego dobroci. I chc臋 podzi臋kowa膰 Panu za moj膮 pi臋kn膮 ojczyzn臋 w Bawarskich Prealpach, w której zawsze widzia艂em, jak prze艣wituje blask samego Stwórcy. Dzi臋kuj臋 ludziom mojej ojczyzny, poniewa偶 w nich na nowo do艣wiadczy艂em pi臋kna wiary. Modl臋 si臋, aby nasza ziemia pozosta艂a ziemi膮 wiary i b艂agam was, drodzy rodacy: nie dajcie si臋 odwróci膰 od wiary. I wreszcie dzi臋kuj臋 Bogu za ca艂e pi臋kno, którego mog艂em do艣wiadczy膰 na wszystkich etapach mojej drogi, ale szczególnie w Rzymie i we W艂oszech, które sta艂y si臋 moj膮 drug膮 ojczyzn膮.
Wszystkich, których w jakikolwiek sposób skrzywdzi艂em, z serca prosz臋 o przebaczenie.
To, co powiedzia艂em wcze艣niej do moich rodaków, mówi臋 teraz do wszystkich w Ko艣ciele powierzonych mojej s艂u偶bie: trwajcie mocno w wierze! Nie dajcie si臋 zwie艣膰! Cz臋sto wydaje si臋, 偶e nauka - z jednej strony nauki przyrodnicze, a z drugiej badania historyczne (zw艂aszcza egzegeza Pisma 艢wi臋tego) - s膮 w stanie zaoferowa膰 niepodwa偶alne wyniki sprzeczne z wiar膮 katolick膮. Prze偶y艂em od dawna przemiany nauk przyrodniczych i mog艂em zobaczy膰, jak przeciwnie, znikn臋艂y pozorne pewniki przeciw wierze, okazuj膮c si臋 nie nauk膮, lecz interpretacjami filozoficznymi tylko pozornie odnosz膮cymi si臋 do nauki; tak jak z drugiej strony, to w艂a艣nie w dialogu z naukami przyrodniczymi równie偶 wiara nauczy艂a si臋 lepiej rozumie膰 granic臋 zakresu swoich roszcze艅, a wi臋c swoj膮 specyfik臋. Ju偶 sze艣膰dziesi膮t lat towarzysz臋 drodze teologii, w szczególno艣ci nauk biblijnych, i wraz z nast臋powaniem po sobie ró偶nych pokole艅 widzia艂em, jak upadaj膮 tezy, które wydawa艂y si臋 niewzruszone, okazuj膮c si臋 jedynie hipotezami: pokolenie libera艂ów (Harnack, Jülicher itd.), pokolenie egzystencjalistów (Bultmann itd.), pokolenie marksistów. Widzia艂em i widz臋, jak z pl膮taniny hipotez wy艂ania艂a si臋 i znów wy艂ania rozumno艣膰 wiary. Jezus Chrystus jest naprawd臋 drog膮, prawd膮 i 偶yciem - a Ko艣ció艂, ze wszystkimi swoimi niedoskona艂o艣ciami, jest naprawd臋 Jego cia艂em.
Na koniec pokornie prosz臋: módlcie si臋 za mnie, aby Pan, mimo wszystkich moich grzechów i niedoskona艂o艣ci, przyj膮艂 mnie do wiecznego mieszkania. Do wszystkich powierzonych mi osób moje modlitwy p艂yn膮 z ca艂ego serca, dzie艅 po dniu.
Dzi臋kujemy, 偶e przeczyta艂a艣/e艣 ten artyku艂. Je艣li chcesz by膰 na bie偶膮co zapraszamy do zapisania si臋 na newsletter klikaj膮c tutaj.
