ÐÓMAPµ¼º½

„SpÄ™dziÅ‚em prawie jedenaÅ›cie dni w szpitalu. CzuÅ‚em siÄ™ caÅ‚kowicie bezbronny. To drugi czÅ‚owiek decyduje o przebiegu terapii, jakie dziaÅ‚ania zostanÄ… podjÄ™te. W przypadku tego wirusa nikt nie jest niczego pewien, nawet lekarze. Nigdy nie wiadomo, jak rozwinie siÄ™ on u danego czÅ‚owieka. Przyszli po mnie ci w gorszym stanie niż ja i wyszli. Przyszli ci, którzy byli w bardzo dobrym stanie i dzisiaj modlimy siÄ™ za nich, bo już ich nie ma. To zatrzymanie życia jest nam bardzo potrzebne, bo zaczynamy myÅ›leć o latach przeżytych, robimy rachunek sumienia. Ja wyciÄ…gnÄ…Å‚em na nowo swój testament. PostaraÅ‚em siÄ™ uwspóÅ‚czeÅ›nić go do sytuacji, jaka jest dzisiaj. Zdajemy sobie wtedy sprawÄ™ ze znaczenia przyjaźni innych ludzi, która jest nam okazywana w chorobie, ale przede wszystkim przychodzi refleksja, że nasze życie nie zależy od nas, że ono naprawdÄ™ znajduje siÄ™ w rÄ™kach Boga – podkreÅ›liÅ‚ kard. Krajewski. – SÄ… ci, którzy bardzo mÅ‚odo umierajÄ… i nie wiemy, dlaczego, a ci, którzy sÄ… starsi, nie mogÄ… umrzeć, a chcieliby, bo już tak bardzo cierpiÄ…. To jest jedna wielka tajemnica, do której zbliżamy siÄ™ przez tego ohydnego wirusa, który atakuje jak zÅ‚odziej, znienacka i jeÅ›li w odpowiednim momencie do zakażonego nie dotrze pomoc, to odchodzi.“