ÐÓMAPµ¼º½

„To byÅ‚a osoba, która bÄ™dÄ…c jeszcze na Litwie, nie mogÅ‚a mieć jakiegoÅ› przewodnika duchowego – powiedziaÅ‚a Radiu WatykaÅ„skiemu s. Adelajda Sielepin. – ByÅ‚ to czÅ‚owiek kulawy, nie mógÅ‚ siÄ™ poruszać daleko. WyróżniaÅ‚o go zdeterminowane przylgniÄ™cie do Chrystusa, wierność, modlitwa, wielka dyscyplina w refleksji nad Chrystusem, a także pomoc ludziom, jego wielka wrażliwość. Wiemy, że rÄ™cznie wytwarzaÅ‚ puszki na Hostie, aby kapÅ‚an mógÅ‚ nosić chorym Jezusa. To Å›wiadczy o jego wielkim wyczuciu, co naprawdÄ™ osobie cierpiÄ…cej jest potrzebne: nade wszystko bliskość Chrystusa. Jego pobyt w Krakowie sprowadzaÅ‚ siÄ™ do tego, że byÅ‚ on pomocnikiem zakrystiana, ale nie chodziÅ‚o tu jedynie o pieczÄ™ o koÅ›cióÅ‚, o Å›wiÄ…tyniÄ™, którÄ… ceniÅ‚ jako miejsce spotkania z Bogiem. LiczyÅ‚a siÄ™ przede wszystkim sama obecność Chrystusa, której siÄ™ oddawaÅ‚, przebywajÄ…c w koÅ›ciele na modlitwie, uprzÄ…tajÄ…c koÅ›cióÅ‚ i rozmawiajÄ…c z ludźmi, którzy do niego przychodzili i rozpoznawszy jego wielkÄ… Å›wiÄ™tość, prosili go o wstawiennictwo z wielkim skutkiem.“