ÐÓMAPµ¼º½

„Chcemy siÄ™ modlić, aby w naszym kraju zawsze zwyciężaÅ‚o dobro i prawda. SÄ… to dwie rzeczy Å›ciÅ›le ze sobÄ… zÅ‚Ä…czone, które byÅ‚y tak bardzo drogie Janowi PawÅ‚owi II.“

„Jesienno-szara już Polska, która wtedy nazywaÅ‚a siÄ™ ludowa, choć lud miaÅ‚ w niej maÅ‚o do gadania, szykowaÅ‚a siÄ™ do snu po kolejnym dniu pracy, nauki, życia – mówiÅ‚ abp PawÅ‚owski. – I nagle ta zwykÅ‚a, szara atmosfera wieczoru zostaÅ‚a rozerwana wieÅ›ciÄ…, którÄ… podaÅ‚y najpierw te nielegalne, a potem te legalne fale radiowe i jedyny program telewizyjny. WieÅ›ciÄ… tak niemożliwÄ…, że trzeba byÅ‚o dużo wiary, aby jÄ… przyjąć. I podjęły jÄ… ludzkie serca i usta, i poniosÅ‚y jÄ… rozkoÅ‚ysane wieczorne dzwony koÅ›cielne. Tak, że nawet ci, co Å‚aciny nie znali, zrozumieli: habemus Papam – mamy Papieża. I to jakiego, polskiego Papieża. Jan PaweÅ‚ II mu na imiÄ™. Aż musiaÅ‚ wieszcz narodowy przyjść z pomocÄ…, gdy w zapomnianym proroctwie woÅ‚aÅ‚: «PoÅ›ród niesnasków, Pan Bóg uderza w ogromny dzwon. Dla sÅ‚owiaÅ„skiego oto Papieża otwarty tron». I staÅ‚ siÄ™ tamten wieczór jakiÅ› radosny, szczęśliwy. Nawet to, co szare, jakby nabraÅ‚o barwy. I ludzie siÄ™ do siebie uÅ›miechali, podawali rÄ™ce, gratulowali. I byÅ‚a dÅ‚uga noc, polska noc papieskiej radoÅ›ci.“

„Bo w tamtych wszystkich latach historia Polski i Å›wiata chwiaÅ‚a siÄ™ na różne strony. Tyle byÅ‚o niepewnoÅ›ci i strachu – mówiÅ‚ Arcybiskup. - Dlatego, żeby siÄ™ posÅ‚użyć raz jeszcze prorockim wierszem SÅ‚owackiego: «Trzebaż mocy, byÅ›my ten PaÅ„ski dźwignÄ™li Å›wiat. WiÄ™c oto idzie Papież sÅ‚owiaÅ„ski - ludowy brat. On rozda miÅ‚ość, jak dziÅ› mocarze rozdajÄ… broÅ„».“

„Ileż dla niego znaczyÅ‚o to sÅ‚owo i rzeczywistość «solidarność», które niestety potem zostaÅ‚o przez niektórych rozmienione na drobne, na drobne grosze w kasach politycznych ukÅ‚adów. Jakże wymowne sÄ… te wielkie sÅ‚owa wypowiedziane na polskiej ziemi, ten papieski egzorcyzm, aby przegnać czerwonego diabÅ‚a: «Niech zstÄ…pi Duch Twój i odnowi oblicze ziemi». Panie prezydencie Rzeczypospolitej – mówiÅ‚ abp PawÅ‚owski – dobrze, że Pan tutaj dzisiaj jest, u grobu najwiÄ™kszego z rodu Polaków, bo wobec tego wszystkiego, co siÄ™ dokonuje dzisiaj w naszej ojczyźnie, wobec skarbu wolnoÅ›ci, jaki zostaÅ‚ nam dany, wobec rozwoju gospodarczego, jaki widać goÅ‚ym okiem, ale także wobec tych wszystkich niemÄ…drych podziaÅ‚ów, kÅ‚ótni i nieporozumieÅ„, warto tutaj wÅ‚aÅ›nie przyjść, przyklÄ™knąć i zasÅ‚uchać siÄ™ w te sÅ‚owa, jakie jeszcze brzmiÄ… w niedawnej przecież historii: «Zanim stÄ…d odejdÄ™, proszÄ™ was, abyÅ›cie caÅ‚e to duchowe dziedzictwo, któremu na imiÄ™ Polska, raz jeszcze przyjÄ™li z wiarÄ…, nadziejÄ… i miÅ‚oÅ›ciÄ…, takÄ…, jakÄ… zaszczepia w nas Chrystus na chrzcie Å›wiÄ™tym, abyÅ›cie nigdy nie zwÄ…tpili nie znużyli siÄ™ i nie zniechÄ™cili, abyÅ›cie nie podcinali sami tych korzeni, z których wyrastamy».“