ÐÓMAPµ¼º½

„Prezydent wyjaÅ›niÅ‚, dlaczego otworzyÅ‚ debatÄ™ na temat koÅ„ca życia zamiast, jak chcieli niektórzy przedstawiciele wiÄ™kszoÅ›ci parlamentarnej, od razu przejść do uchwalenia nowego prawa. Nie bÄ™dÄ™ tu wykÅ‚adaÅ‚ jego racji. My ze swej strony staraliÅ›my siÄ™ w sposób jak najbardziej klarowny wyjaÅ›nić nasze obawy, że nowe prawo nada nowy kierunek caÅ‚ej sÅ‚użbie zdrowia. Zamiast zapewnić tych, którzy sÄ… chorzy i siÄ™ starzejÄ…, że zrobimy wszystko co w naszej mocy, aby im towarzyszyć aż do koÅ„ca, mówimy, że przynajmniej niektórzy mogliby dokonać innego wyboru. I to niewÄ…tpliwe zasiewa niepokój w owych ludziach oraz wzmaga presjÄ™ spoÅ‚ecznÄ… na chorujÄ…cych zbyt dÅ‚ugo czy zbyt ciężko, dajÄ…c im do zrozumienia, że mogliby odejść i przestać być dla nas ciężarem – powiedziaÅ‚ Radiu WatykaÅ„skiemu przewodniczÄ…cy Episkopatu Francji. – (…) OdnoszÄ™ wrażenie, że od kilku lat, kiedy jest mowa o koÅ„cu życia, nieustannie mówi siÄ™ o czymÅ› przerażajÄ…cym, jakby Å›mierć zawsze musiaÅ‚a dotyczyć sytuacji nadmiernego cierpienia albo stanu nieprzytomnoÅ›ci. Tymczasem trzeba na nowo oswoić siÄ™ ze Å›mierciÄ…, z tym, że bÄ™dziemy musieli umrzeć i że w umieraniu można sobie towarzyszyć. To oczywiÅ›cie zadanie, które wykracza poza kompetencje paÅ„stwa i wymaga nawrócenia od każdego z nas. Trzeba, byÅ›my w rodzinach, w krÄ™gu przyjacióÅ‚ pozostali Å›wiadomi, że przyjdzie nam towarzyszyć innym w umieraniu, w agonii, która jest czymÅ› ludzkim. A chrzeÅ›cijaÅ„stwo ma wielkÄ… tradycjÄ™ towarzyszenia w umieraniu i to należy dziÅ› rozwijać.“