杏MAP导航

Krzysztof Bronk 鈥� Watykan

Jeste艣my spragnieni, to normalne

笔补辫颈别偶 zauwa偶y艂, 偶e pokorna pro艣ba Jezusa o wod臋 nie wyra偶a jedynie jego fizjologicznej potrzeby um臋czonego cia艂a, lecz jest przede wszystkim wyrazem g艂臋bokiego pragnienia mi艂o艣ci. Jest to ciche wo艂anie Boga, który, chcia艂 mie膰 udzia艂 we wszystkim, co stanowi nasze cz艂owiecze艅stwo 鈥� powiedzia艂 Ojciec 艢wi臋ty. Doda艂, 偶e w ten sposób Jezus ukazuje nam prawd臋 o nas samych. 鈥瀂bawienie nie polega na autonomii, lecz na pokornym uznaniu w艂asnej potrzeby i umiej臋tno艣ci jej swobodnego wyra偶ania鈥� 鈥� podkre艣li艂 Leon XIV, zapewniaj膮c, 偶e nasze pragnienia 鈥� mi艂o艣ci, sensu, sprawiedliwo艣ci 鈥� nie jest oznak膮 pora偶ki, lecz prawdy.

Nasze czasy promuj膮 samowystarczalno艣膰

Ojciec 艢wi臋ty zauwa偶y艂, 偶e jest prawda prosta, lecz trudna do przyj臋cia. 鈥炁粂jemy w czasach, które nagradzaj膮 samowystarczalno艣膰, wydajno艣膰, osi膮gni臋cia. Jednak Ewangelia pokazuje nam, 偶e miar膮 naszego cz艂owiecze艅stwa nie jest to, co mo偶emy osi膮gn膮膰, lecz zdolno艣膰, by pozwoli膰 si臋 mi艂owa膰, a kiedy trzeba, tak偶e da膰 sobie pomóc鈥�.

Nie wstyd藕my si臋 prosi膰

Postawa Jezusa na krzy偶u pokazuje nam zatem, 偶e wyra偶enie pro艣by nie uw艂acza naszej godno艣ci, lecz jest czym艣 wyzwalaj膮cym, zw艂aszcza wtedy, gdy parali偶uje nas grzech. 鈥濲est to droga do wyj艣cia z ukrycia w grzechu 鈥� mówi艂 Ojciec 艢wi臋ty 鈥� aby na nowo wej艣膰 w przestrze艅 komunii. Od samego pocz膮tku grzech rodzi艂 wstyd. Natomiast przebaczenie, to prawdziwe, rodzi si臋, kiedy potrafimy stan膮膰 twarz膮 w twarz z tym, czego potrzebujemy i przestajemy ba膰 si臋 odrzucenia鈥�.

Krucho艣膰 jest pomostem ku niebu

W sposób szczególny dotyczy to naszej relacji z Bogiem. 笔补辫颈别偶 zapewni艂, 偶e nasze pragnienia nie oddalaj膮 nas Niego, lecz przeciwnie, coraz bardziej z Nim jednocz膮. 鈥濲e艣li mamy odwag臋 by je uzna膰, mo偶emy odkry膰, 偶e równie偶 nasza krucho艣膰 jest pomostem ku niebu. W艂a艣nie w proszeniu 鈥� a nie w posiadaniu 鈥� otwiera si臋 droga wolno艣ci, poniewa偶 przestajemy d膮偶y膰 do samowystarczalno艣ci. W braterstwie, w prostym 偶yciu, w sztuce proszenia bez wstydu i dawania bez wyrachowania kryje si臋 rado艣膰, której nie zna 艣wiat. Rado艣膰, która przywraca nas do pierwotnej prawdy naszego istnienia: jeste艣my stworzeni, aby dawa膰 i otrzymywa膰 mi艂o艣膰鈥�.

W pragnieniu Chrystusa mo偶emy rozpozna膰 ca艂e nasze pragnienie 鈥� mówi艂 na zako艅czenie katechezy 笔补辫颈别偶, zach臋caj膮c, by nauczy膰 si臋, 偶e nie ma nic bardziej ludzkiego i zarazem nic bardziej boskiego, ni偶 umiej臋tno艣膰 powiedzenia: potrzebuj臋.