Extra omnes. Wszyscy wyjść
Paolo Ruffini
Sługa. Sługa jednego Ludu, do którego należał i nadal należy Piotr – również wtedy, gdy został powołany, by go prowadzić.
Sługa. Oto tajemnica. Jak może sługa przewodzić ludowi? Jak może stać na czele Kościoła?
Na to pytanie Jezus odpowiedział słowami, które do dziś trudno nam zrozumieć:
„Wiecie, że ci, którzy uchodzą za władców narodów, uciskają je, a ich wielcy dają im odczuć swą władzę. Nie tak będzie między wami. Lecz kto by między wami chciał się stać wielkim, niech będzie sługą waszym. A kto by chciał być pierwszym między wami, niech będzie niewolnikiem wszystkich. Bo i Syn Człowieczy nie przyszedł, aby Mu służono, lecz żeby służyć i dać swoje życie na okup za wielu” (Mk 10, 42–45).
Służyć – do tego są powołani następcy Piotra, aby prowadzić Kościół. I ten paradoks wytrąca z równowagi. Dezorientuje zarówno media, jak i liczne ośrodki władzy na całym świecie – mniejsze i większe – które próbują dociec tożsamości i imienia tego, kto może być wybrany. Niekiedy nawet próbują wpłynąć na decyzję. Kreślą scenariusze i klucze interpretacyjne, jakby wypisane na piasku.
Extra omnes. Ta reguła przerywa czas zawieszenia. Pomiędzy „już” a „jeszcze nie” także kardynałowie są wezwani do wejścia w tajemnicę (a Lud Boży, który oczekuje swego pasterza, wie o tym, wierzy w to i o to prosi). I nie tylko wszyscy, ale wszystko ma pozostać poza Kaplicą Sykstyńską: także oni sami, ich myślenie, rozumowania. Mają całkowicie się ogołocić, aby pozostawić miejsce wyłącznie Duchowi Świętem i tajemnicy Piotra – w dynamice, która ich przekracza.
Taki właśnie jest Piotr – tajemnica, która niesie pewność.
Piotr to rybak, któremu Jezus obiecał, że zło nie zwycięży: „Ty jesteś Piotr, [czyli Skała], i na tej Skale zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne go nie przemogą” (Mt 16, 18).
To apostoł, za którego Syn Boży modlił się, powierzając mu swój Kościół. Prosił Ojca, by go podtrzymywał, bo miał nieść brzemię zbyt ciężkie, by unieść je samemu.
Piotr to człowiek podtrzymywany tą modlitwą, która rozciąga się w czasie i dziejach, obejmując także jego następców – aż po nas, żyjących dziś. To modlitwa konkretna, szczególna właśnie dlatego, aby wiara nigdy nie ustała wobec prób, które Piotr miał napotkać – tak różnych, a zarazem tak podobnych do tych, które niesie nasz czas: czas zlaicyzowany, podzielony, spolaryzowany, zagubiony i zawzięty; pełen żądzy władzy, a ubogi w miłość; niezdolny do zrozumienia wartości służby i dobra wspólnego; przepełniony kruchymi pewnikami i fałszywymi prawdami, bardziej przesiąknięty urazą niż miłosierdziem, częściej spragniony zemsty niż przebaczenia: „Szymonie, Szymonie, oto szatan domagał się, żeby was przesiać jak pszenicę; ale Ja prosiłem za tobą, żeby nie ustała twoja wiara. Ty ze swej strony utwierdzaj twoich braci” (Ł 22, 31–32).
Piotr jest tajemnicą miłosierdzia i miłości; komunii i słuchania.
To rybak, który myli się w swoich rachubach; który zaniepokojony spędza całą noc na morzu, nie łowiąc ani jednej ryby; który potem zarzuca sieci z drugiej strony – jedynie na słowo nieznajomego. I który w końcu rozpoznaje, że ten, który mówi, to jego Mistrz.
Piotr to grzesznik, któremu przebaczono. To wybrany, który zanim się uradował, gorzko zapłakał – po zdradzie. Jak Judasz. Ale on płacze. Zapłakał.
W tych łzach kryje się cała jego tajemnica. I tajemnica Kościoła. Być może to właśnie te łzy są kluczami Królestwa. To one są kluczami Piotra i jego tajemnicy: potężna kruchość, bo nie świeci własnym światłem. Skała – choć nią nie był. I właśnie dlatego umacnia nas wszystkich w wierze.
Dziękujemy, że przeczytałaś/eś ten artykuł. Jeśli chcesz być na bieżąco zapraszamy do zapisania się na newsletter klikając tutaj.
