杏MAP导航

Paolo Ruffini

S?uga. S?uga jednego Ludu, do którego nale?a? i nadal nale?y Piotr – równie? wtedy, gdy zosta? powo?any, by go prowadzi?.

S?uga. Oto tajemnica. Jak mo?e s?uga przewodzi? ludowi? Jak mo?e sta? na czele Ko?cio?a?

Na to pytanie Jezus odpowiedzia? s?owami, które do dzi? trudno nam zrozumie?:
?Wiecie, ?e ci, którzy uchodz? za w?adców narodów, uciskaj? je, a ich wielcy daj? im odczu? sw? w?adz?. Nie tak b?dzie mi?dzy wami. Lecz kto by mi?dzy wami chcia? si? sta? wielkim, niech b?dzie s?ug? waszym. A kto by chcia? by? pierwszym mi?dzy wami, niech b?dzie niewolnikiem wszystkich. Bo i Syn Cz?owieczy nie przyszed?, aby Mu s?u?ono, lecz ?eby s?u?y? i da? swoje ?ycie na okup za wielu” (Mk 10, 42–45).

S?u?y? – do tego s? powo?ani nast?pcy Piotra, aby prowadzi? Ko?ció?. I ten paradoks wytr?ca z równowagi. Dezorientuje zarówno media, jak i liczne o?rodki w?adzy na ca?ym ?wiecie – mniejsze i wi?ksze – które próbuj? dociec to?samo?ci i imienia tego, kto mo?e by? wybrany. Niekiedy nawet próbuj? wp?yn?? na decyzj?. Kre?l? scenariusze i klucze interpretacyjne, jakby wypisane na piasku.

Extra omnes. Ta regu?a przerywa czas zawieszenia.  Pomi?dzy ?ju?” a ?jeszcze nie” tak?e kardyna?owie s? wezwani do wej?cia w tajemnic? (a Lud Bo?y, który oczekuje swego pasterza, wie o tym, wierzy w to i o to prosi). I nie tylko wszyscy, ale wszystko ma pozosta? poza Kaplic? Sykstyńsk?: tak?e oni sami, ich my?lenie, rozumowania. Maj? ca?kowicie si? ogo?oci?, aby pozostawi? miejsce wy??cznie Duchowi ?wi?tem i tajemnicy Piotra – w dynamice, która ich przekracza.

Taki w?a?nie jest Piotr – tajemnica, która niesie pewno??.

Piotr to rybak, któremu Jezus obieca?, ?e z?o nie zwyci??y: ?Ty jeste? Piotr, [czyli Ska?a], i na tej Skale zbuduj? Ko?ció? mój, a bramy piekielne go nie przemog?” (Mt 16, 18).

To aposto?, za którego Syn Bo?y modli? si?, powierzaj?c mu swój Ko?ció?. Prosi? Ojca, by go podtrzymywa?, bo mia? nie?? brzemi? zbyt ci??kie, by unie?? je samemu.

Piotr to cz?owiek podtrzymywany t? modlitw?, która rozci?ga si? w czasie i dziejach, obejmuj?c tak?e jego nast?pców – a? po nas, ?yj?cych dzi?. To modlitwa konkretna, szczególna w?a?nie dlatego, aby wiara nigdy nie usta?a wobec prób, które Piotr mia? napotka? – tak ró?nych, a zarazem tak podobnych do tych, które niesie nasz czas: czas zlaicyzowany, podzielony, spolaryzowany, zagubiony i zawzi?ty; pe?en ??dzy w?adzy, a ubogi w mi?o??; niezdolny do zrozumienia warto?ci s?u?by i dobra wspólnego; przepe?niony kruchymi pewnikami i fa?szywymi prawdami, bardziej przesi?kni?ty uraz? ni? mi?osierdziem, cz??ciej spragniony zemsty ni? przebaczenia: ?Szymonie, Szymonie, oto szatan domaga? si?, ?eby was przesia? jak pszenic?; ale Ja prosi?em za tob?, ?eby nie usta?a twoja wiara. Ty ze swej strony utwierdzaj twoich braci” (?k 22, 31–32).

Piotr jest tajemnic? mi?osierdzia i mi?o?ci; komunii i s?uchania.

To rybak, który myli si? w swoich rachubach; który zaniepokojony sp?dza ca?? noc na morzu, nie ?owi?c ani jednej ryby; który potem zarzuca sieci z drugiej strony – jedynie na s?owo nieznajomego. I który w końcu rozpoznaje, ?e ten, który mówi, to jego Mistrz.

Piotr to grzesznik, któremu przebaczono. To wybrany, który zanim si? uradowa?, gorzko zap?aka? – po zdradzie. Jak Judasz. Ale on p?acze. Zap?aka?.

W tych ?zach kryje si? ca?a jego tajemnica. I tajemnica Ko?cio?a. By? mo?e to w?a?nie te ?zy s? kluczami Królestwa. To one s? kluczami Piotra i jego tajemnicy: pot??na krucho??, bo nie ?wieci w?asnym ?wiat?em. Ska?a – cho? ni? nie by?. I w?a?nie dlatego umacnia nas wszystkich w wierze.