ÐÓMAPµ¼º½

„PamiÄ™tajmy przede wszystkim, że trzeba być blisko cierpiÄ…cych, sÅ‚uchać tego, co mówiÄ…, oferujÄ…c im miÅ‚ość i akceptacjÄ™. Aby jednak tak uczynić, musimy nauczyć siÄ™ dostrzegać w bólu naszego brata swoisty znak, który mówi nam, iż ten czÅ‚owiek ma pierwszeÅ„stwo, który przemawia do gÅ‚Ä™bi naszego serca i zmusza nas do zatrzymania siÄ™, nie pozwalajÄ…c iść dalej. To wrażliwość, która wzrasta, im bardziej angażujemy siÄ™ w spotkanie z osobami cierpiÄ…cymi. A takie wspólne chodzenie pomaga nam wszystkim dostrzec najprawdziwszy sens życia, czyli miÅ‚ość. Ważne jest wiÄ™c, aby udzielić gÅ‚osu cierpieniu tych, którzy w swojej chorobie zostali pozostawieni sami sobie, pozbawieni wsparcia ekonomicznego oraz moralnego, Å‚atwo narażeni na rozpacz czy utratÄ™ wiary, co może siÄ™ zdarzyć osobom cierpiÄ…cym na fibromialgiÄ™ i ból przewlekÅ‚y. Rzućmy wyzwanie naszym miastom, czasem pozbawionym czÅ‚owieczeÅ„stwa i gÅ‚uchym na wspóÅ‚czucie. To prawda, tak czÄ™sto nasze spoÅ‚eczeÅ„stwa sÄ… pozbawione czÅ‚owieczeÅ„stwa i gÅ‚uche na wspóÅ‚czucie. Podejmijmy woÅ‚anie tych, którzy cierpiÄ… i uczyÅ„my je sÅ‚yszalnym.“