杏MAP导航

鈥瀂 tej krainy wyruszy艂 mój ojciec, by wyemigrowa膰 do Argentyny; i do tej krainy, cennej dzi臋ki dobrym produktom ziemi, a przede wszystkim dzi臋ki autentycznej pracowito艣ci ludzi, przyby艂em, aby odkry膰 na nowo smak korzeni 鈥� wskaza艂 Ojciec 艢wi臋ty. 鈥� Ale dzi艣 jeszcze raz, to Ewangelia prowadzi nas do korzeni wiary. Znajduj膮 si臋 one w ja艂owej glebie Kalwarii, gdzie ziarno Jezusa, umieraj膮c, sprawi艂o, i偶 zrodzi艂a si臋 nadzieja: zasiane w sercu ziemi, otworzy艂o nam drog臋 do nieba. Przez swoj膮 艣mier膰 da艂o nam 偶ycie wieczne; poprzez drzewo krzy偶a przynios艂o nam owoce zbawienia. Spójrzmy zatem na Niego, na Ukrzy偶owanego.鈥�

鈥濼ylko wkraczaj膮c w Jego obj臋cia rozumiemy 鈥� rozumiemy, 偶e Bóg posun膮艂 si臋 a偶 do tego stopnia, a偶 do paradoksu krzy偶a, w艂a艣nie po to, aby wzi膮膰 w ramiona wszystkich nas, nawet to, co by艂o od Niego najdalsze: nasz膮 艣mier膰 (鈥�), nasze cierpienie, nasze ubóstwo, nasze s艂abo艣ci, nasze biedy. Obj膮艂 to wszystko. Sta艂 si臋 s艂ug膮, aby ka偶dy z nas móg艂 poczu膰 si臋 synem: zap艂aci艂 w艂asn膮 s艂u偶b膮 za nasze synostwo; pozwoli艂, by Go zniewa偶ano i wy艣miewano, aby w ka偶dym poni偶eniu nikt z nas nie by艂 ju偶 wi臋cej sam; pozwoli艂, by Go ogo艂ocono, 偶eby nikt nie czu艂 si臋 odarty z godno艣ci; wst膮pi艂 na krzy偶, aby w ka偶dym ukrzy偶owanym cz艂owieku na przestrzeni dziejów by艂a obecno艣膰 Boga 鈥� powiedzia艂 Franciszek. 鈥� Oto nasz Król, Król ka偶dego z nas, Król Wszech艣wiata, przekroczy艂 bowiem najdalsze granice tego, co ludzkie, wszed艂 w czarne dziury nienawi艣ci, w czarne dziury opuszczenia, aby rzuci膰 艣wiat艂o na ka偶de istnienie i ogarn膮膰 ka偶d膮 rzeczywisto艣膰. Bracia, siostry, to jest Król, którego uroczysto艣膰 dzisiaj obchodzimy! Nie艂atwo Go zrozumie膰, ale to nasz Król. A pytanie, jakie musimy sobie zada膰, brzmi: czy ten Król wszech艣wiata jest Królem mojego istnienia? Czy Mu ufam? Jak mog臋 Go czci膰 jako Pana wszystkich rzeczy, je艣li nie stanie si臋 On równie偶 Panem mojego 偶ycia?鈥�

鈥濿艣ród tylu gapiów jeden si臋 anga偶uje 鈥� to «dobry 艂otr». Inni wy艣miewaj膮 Pana, a on mówi do Niego i przyzywa Go po imieniu: «Jezu»; wielu ciska w Niego swój gniew, a on wyznaje swoje grzechy Chrystusowi; wielu mówi «wybaw sam siebie», a on si臋 modli: «Jezu, wspomnij na mnie» (w. 42) (鈥�). W ten sposób z艂oczy艅ca staje si臋 pierwszym 艣wi臋tym: na chwil臋 staje si臋 bliski Jezusowi, a Pan zatrzymuje go przy sobie na zawsze. Teraz Ewangelia mówi o dobrym 艂otrze nam, aby zaprosi膰 nas do przezwyci臋偶enia z艂a poprzez zaniechanie bycia gapiami 鈥� wskaza艂 笔补辫颈别偶. 鈥� Od czego zacz膮膰? Od zaufania, od wzywania Boga po imieniu, tak jak to uczyni艂 dobry 艂otr pod koniec 偶ycia odkrywaj膮c na nowo odwa偶ne zawierzenie dzieci, które pok艂adaj膮 ufno艣膰, prosz膮, nalegaj膮. I w zaufaniu przyznaje si臋 do swoich b艂臋dów, p艂acze, ale nie nad sob膮 samym, lecz przed Panem. A my, czy mamy to zaufanie, czy przynosimy do Jezusa to, co nosimy w sobie, czy ukrywamy si臋 przed Bogiem, mo偶e z odrobin膮 sacrum i kadzid艂a (鈥�)? Ten, kto praktykuje ufno艣膰 niczym dobry 艂otr uczy si臋 wstawiennictwa, uczy si臋 przynoszenia do Boga tego, co widzi, cierpienia 艣wiata, spotykanych osób; mówienia Jemu, jak dobry 艂otr: «wspomnij na mnie Panie!». Nie jeste艣my na 艣wiecie tylko po to, aby sami si臋 zbawi膰, ale aby zaprowadzi膰 naszych braci i siostry w obj臋cia Króla.鈥�