杏MAP导航

鈥濸ierwszym krokiem w modlitwie chrze艣cija艅skiej jest powierzenie si臋 Bogu, Jego opatrzno艣ci. To jakby powiedzie膰: «Panie, Ty wszystko wiesz, nie trzeba nawet, bym Tobie mówi艂 o moim cierpieniu, prosz臋 Ci臋 tylko, aby艣 by艂 tu przy mnie: Ty jeste艣 moj膮 nadziej膮» - powiedzia艂 Ojciec 艢wi臋ty. - Warto zauwa偶y膰, 偶e Jezus, w Kazaniu na górze, zaraz po przekazaniu tekstu «Ojcze nasz», zach臋ca nas, aby艣my si臋 nie troszczyli i nie martwili o rzeczy. Wydaje si臋 to sprzeczno艣ci膮: najpierw uczy nas pro艣by o chleb powszedni, a nast臋pnie mówi nam: «Nie troszczcie si臋 zbytnio i nie mówcie: co b臋dziemy je艣膰? co b臋dziemy pi膰? czym b臋dziemy si臋 przyodziewa膰?» (Mt 6,31). Ale sprzeczno艣膰 jest tylko pozorna: pro艣by chrze艣cijanina wyra偶aj膮 zaufanie do Ojca. I to w艂a艣nie owo zaufanie ka偶e nam prosi膰 o to, czego potrzebujemy, bez zmartwie艅 i niepokoju.鈥�

鈥� 艢wi臋to艣膰 Boga jest si艂膮 poszerzaj膮c膮 si臋 i b艂agamy, aby szybko skruszy艂a przeszkody naszego 艣wiata. Kiedy Jezus zaczyna g艂osi膰 królestwo Bo偶e pierwszym, co poniesie tego konsekwencje, jest w艂a艣nie z艂o, które dotyka cz艂owieka. Z艂e duchy z艂orzecz膮: «Czego chcesz od nas, Jezusie Nazarejczyku? Przyszed艂e艣 nas zgubi膰. Wiem, kto jeste艣: 艢wi臋ty Bo偶y» (Mk 1,24) 鈥� mówi艂 Franciszek. 鈥� Nigdy nie widziano takiej 艣wi臋to艣ci: nie troszcz膮cej si臋 o siebie, ale skierowanej na zewn膮trz. 艢wi臋to艣ci, która poszerza si臋 w koncentrycznych kr臋gach, jak przy rzucaniu kamienia do stawu. Dni z艂a s膮 policzone, z艂o nie mo偶e ju偶 nam zaszkodzi膰: przyby艂 mocarz, który bierze w posiadanie swój dom (por. Mk 3, 23-27). Tym mocarzem jest Jezus, który tak偶e i nam daje si艂y, aby艣my wzi臋li w posiadanie nasz wewn臋trzny dom.  鈥�