MAP

2024.03.22 Mkhitar Sebastasi

ՄԽԻԹԱՐ ԱԲԲԱՀԱՅՐ` Մխիթարեան միաբանութեան հիմնադիրը (26)

Մխիթար սարկաւագ կը մեկնի Սեւանի վանքէն դէպի Բասեն - Մխիթար Աբբահօր մահուան 275րդ Յոբելեան - Հաղորդաշարը պատրաստեց Մխիթարեան միաբանութեան ուխտէն՝ Հ. Սերոբ Վրդ. Չամուրլեան

26.- ՄԽԻ­ԹԱՐ ՍԱՐ­ԿԱ­ՒԱԳ ՀԻ­ՒԱՆԴ Ս. ՄԱ­ԿԱ­ՐԻ ՎԱՆ­ՔԻՆ ՄԷՋ

Ունկնդրէ հաղորդաշարը

Մխի­թար նա­խա­պէս Ս. Մա­կա­րի վան­քը ժա­մա­նած էր Յով­նան եպիս­կո­պո­սի ձեռ­նադ­րու­թեան առիթով եւ հոն իր գա­ղա­փար­նե­րը բա­ցա­յայ­տած էր։ Այս իսկ պատ­ճա­ռով երբ հի­ւան­դա­գին կը ստի­պուի հրա­ժա­րիլ Հռոմ ճամ­բոր­դե­լէ եւ նա­ւէն իջ­նե­լով Կիպ­րոս կը մնայ եւ որ­պէս հո­գե­ւո­րա­կան զինք Ս. Մա­կա­րի վան­քը կը տա­նին, հոն, ամէն­քը զինք կը լքեն իր ճա­կա­տագ­րին։

Մ­խի­թար սար­կա­ւագ Ս. Մա­կա­րի վան­քին մէջ դա­ժան օրեր կ՚ապ­րի եւ իր հի­ւան­դու­թիւ­նը կը դի­մագ­րա­ւէ ան­տէ­րունչ, մե­նու­թեան մէջ, միայն Աս­տու­ծոյ ապա­ւի­նե­լով։­

Ի­րեն տրուած էր վա­նա­կան­նե­րու բնա­կա­րան­նե­րուն վրայ կա­ռու­ցուած խու­ցե­րէն մէ­կը։ Ոչ ներք­նակ ու­նէր ո՛չ վեր­մակ։ Ու­նե­ցած հաստ վե­րար­կուին մէջ փաթ­թուած գե­տի­նը կը պառ­կէր։ Երբ բարձր ջեր­մով կը տա­ռա­պէր, չկար մէ­կը որ ճաշ կամ ջուր բե­րէր։ Շատ ան­գամ նոյ­նիսկ կը հան­դի­մա­նէին թէ ին­չո՛ւ ժա­մեր­գու­թեան չի մաս­նակ­ցիր այ­գա­բա­ցին եւ կամ ճա­շի ժա­մին չի ներ­կա­յա­նար։ Այս­պէս, եր­կու ամիս շա­րու­նակ իրեն բա­ժին կ՚իյ­նայ միայն աղի ձի­թապ­տուղ եւ կտոր մը հաց։ Թերս­նուց­ման պատ­ճա­ռով՝ հի­ւան­դու­թիւ­նը եր­կար կը տե­ւէ ու կը տան­ջէ զինք։

Յու­նիս ամ­սուան սար­սա­փե­լի տա­քերն էին։ Ամէն օր առա­ւօ­տեան ժա­մը ին­նէն մին­չեւ երե­կոյ ան­տա­նե­լի բարձր ջեր­մը կը պա­տէր զինք, ան­զգա­յու­թեան հասց­նե­լու աս­տի­ճան։ Այս պատ­ճա­ռով եր­կու ամ­սուայ ըն­թաց­քին աւե­լի քան տասն ան­գամ հե­տե­ւեալ ար­կա­ծախնդ­րու­թիւ­նը կ՚ապ­րի։

­Կէ­սօ­րուան արե­գակ­նային տա­պէն տան­ջուած, բո­լո­րո­վին ան­գի­տա­կից կ՚իջ­նէր իր խու­ցին ան­մի­ջա­պէս կից զա­ռի­վար ճամ­բուն վրայ եւ վան­քէն դուրս ել­լե­լով՝ պար­տէզ կ՚եր­թար։ Հոն քա­րան­ձաւ մը կար, եր­կու կող­մը նս­տե­լու տե­ղով, մամ­րա­պատ սունկ-քա­րէ յա­տա­կով, ուր­կէ յոր­դա­ռատ ջուր կը բխէր եւ դէ­պի դուրս հո­սե­լով քա­նի մը քայլ հե­ռու՝ մար­դա­չափ խոր աւա­զա­նի մը մէջ կը լե­ցուէր՝ եւ կը գոր­ծա­ծուէր պար­տէ­զը ջրե­լու հա­մար։

Մ­խի­թար հա­գուստ­նե­րը հա­նե­լով աւա­զա­նին մէջ կը նե­տուէր եւ ջու­րի պա­ղու­թե­նէն ինք­նի­րեն գա­լով՝ դուրս կ՚ել­լէր աւա­զա­նէն, կը հա­գուէր եւ իր հաստ վե­րար­կուով ծած­կուե­լով՝ այն­պէս կը պառ­կէր խո­տին վրայ ու գրե­թէ մէկ ժամ կը քնա­նար, առանց կա­րե­ւո­րու­թիւն տա­լու այդ­տեղ վխ­տա­ցող օձե­րուն։ Ապա արե­ւու տա­քէն ստի­պուած կը մտ­նէր քա­րան­ձա­ւը եւ հոն, թաց յա­տա­կին կը պառ­կէր եւ կամ ոտ­քե­րը ջու­րին մէջ կը կա­խէր մին­չեւ երե­կոյ։­

Ա­րե­ւա­մու­տին, երբ օդը քիչ մը զո­վա­ցած էր ար­դէն, Մխի­թար զա­ռի­վեր ճամ­բով կը վե­րա­դառ­նար իր խու­ցը։ Այն­քան տկար ու ան­զօր էր որ չո­րեք­թաթ կը բարձ­րա­նար եւ քիչ մը շունչ առ­նե­լու հա­մար տաս­ներ­կու ան­գամ ըն­թաց­քը կ՚ընդ­հա­տէր, եւ ամէն ան­գամ առա­քեալ­նե­րէն մէ­կը օգ­նու­թեան կան­չե­լով կը շա­րու­նա­կէր ճամ­բան։

­Սա­կայն այս բո­լոր տա­ռա­պանք­նե­րուն դի­մա­նա­լով՝ Աս­տու­ծոյ նա­խախ­նա­մու­թեամբ կր­ցաւ ողջ մնալ եւ կա­մաց կա­մաց ապա­քի­նիլ։

 

Շնորհակալութիւն յօդուածը ընթերցելուն համար։ Եթէ կը փափաքիս թարմ լուրեր ստանալ կը հրաւիրենք բաժանորդագրուիլ մեր լրաթերթին` սեղմելով այստեղ

22/05/2025, 08:00