MAP

2020.01.21 fedeli in preghiera durante l'incontro giovani in Sri Lanka e Filippine 12-19 Gennaio 2015. Filippine 2015, Incontro Giovani 18.01.2015

Մեր ապրելակերպը պէտք է արտացոլացումը ըլլայ մեր հաւատքին

Արհ. Գէորգ Եպիսկոպոս Ասատուրեանի շաբաթական խորհրդածութիւնը։ Յիսուս ըսաւ՝ «Չկայ մէկը, որ ճրագը վառէ ու ամանի մը տակ կամ մահիճին ներքեւ դնէ, հապա աշտանակի վրայ կը դնէ, որպէս զի ներս մտնողները լոյսը տեսնեն» (Ղուկ. 8:16):
Ունկնդրէ խորհրդածութիւնը

«Իմ հաւատքս քու հաւատքէդ աւելի է»...Այսպէս կը պատասխանեն ոմանք, արդարացնելու համար իրենց բացակայիլը եկեղեցիէն. այն տրամաբանութեամբ, որ քրիստոնեան կրնայ ապրիլ առանց եկեղեցի յաճախելու: Սակայն հաւատքը ինքզինք անպայմանօրէն պէտք է դրսեւորէ. ան երբեք չի ծածկուիր: Յիսուս ըսաւ՝ «Չկայ մէկը, որ ճրագը վառէ ու ամանի մը տակ կամ մահիճին ներքեւ դնէ, հապա աշտանակի վրայ կը դնէ, որպէս զի ներս մտնողները լոյսը տեսնեն» (Ղուկ. 8:16): Հաւատքը՝ որպէս լոյս, եթէ չլուսաւորէ, հապա ինչ բանի օգտակար է: Եկեղեցւոյ արարողութիւններուն ներկայ ըլլալը, առաջին եւ ամենակարեւոր ձեւն է հաւատք արտայայտելու:

Ոչ միայն եկեղեցի յաճախելը, այլեւ մեր առօրեային տարբեր երեսները, նոյնպէս պէտք է վկայ ըլլան մեր հաւատքին: Հոս, որպէս օրինակ, կ'ուզեմ վեր առնել պահեցողութեան օրերու մեր ապրելակերպն: Արդեօ՞ք մեր տուներէն եւ գործերէն ներս յստակ տարբերութիւն մը կայ մեր ապրելակերպին մէջ. յայտնի՞ է թէ մենք տարբեր ժամանակաշրջանի մէջ կը գտնուինք. յստա՞կ է, թէ մենք այս օրհնեալ օրերը լուրջի առած ենք: Կը ճանչնամ անձ մը, որ որոշում առած է իրէն եւ իր ընտանիքին համար, որ քառասնօրեայ պահեցողութեան ատեն հեռատեսիլ չդիտեն: Հեռատեսիլը ամբողջովին բակ պիտի մնայ, ի բաց առեալ հոգեւոր դասախօսութիւններէ եւ ֆիլմերէ: Առաւել եւս ան իր գործի ժամերը պիտի կարճեցնէ եւ աղօթքի ու սուրբերու կեանքերը ընթերցելով պիտի անցնէ իր ժամանակը: Շատ օրինակելի եւ գործնական մօտեցում մըն է այս:

Ուրիշ մը որոշում առաւ, որ իր ընկերային կեանքէն հեռանայ՝ հաւաքներէ, զբաղումներէ եւ ժամանցներէ: Այս բոլորին փոխարէն իր ժամանակ անցնէ աղօթքով, եկեղեցի յաճախելով եւ Ս. Գիրք ու սուրբերու կեանքերը ընթերցելով:

Ոչ միայն պահեցողութեան ատեն, այլեւ բոլոր տօներուն եւ յատկապէս Կիրակի օրերուն: Տօները սուրբ պահել կը նշանակէ, որ մենք մեր հաւատքը լուրջի առած ենք:

Սիրելիներ՝ ներկայիս եթէ կարող չենք Աստուծոյ պատուիրանները պահելու, պատճառը այն է, որ մեր հաւատքը Քրիստոսի վրայ տկարացած է. այն աստիճան, որ կարող չենք հասկնալ, թէ Աստուած ամենակարող է եւ կրնայ մեր եւ մեր ընտանիքներուն պէտքերը ապահովել եւ առաւել՝ օրհնութիւններով լեցուն կեանք մը պարգեւել մեզի: Լաւագոյն ձեւը, որպէսզի մեր հաւատքը կրկին հրահրենք, պէտք է նայինք, թէ սուրբերը ինչպէս ապրեցան. Տեսնելու համար, որ անոնց ամէն մէկ շարժում եւ գործ աստուածային հրաշք մըն էր: Որպէս քաջալերանք յիշենք Ս. Ֆիլիփ Ներին (Filippo Neri 1515 – 1595), որ որբեր կը պահէր: Օր մը նախաճաշ կը պատրաստէ առանց նկատի առնելու ներկայ գտնուող մանուկներու թիւը: Երեխաները երբ կը տեղեկանան, որ ուտելիքի կայ, կը խուժեն սուրբին վրայ, որպէսզի ամէն մէկը իր բաժինը առնէ: Սուրբը տեսնելով մանուկներու մեծ թիւը, կը զգուշացնէ, որ կերակուրը չի բաւեր բոլորին: Սակայն աստուածային միջամտութեամբ եւ հրաշքով կերակուրը կը շատանայ եւ բոլորը իրենց բաժինը կ'առնեն եւ կը կշտանան:

Աստուած, սիրելիներ, միեւնոյնն է՝ երէկ, այսօր եւ յաւիտեան: Բաւարար է, որ մեր սրտերուն մէջ հաւատանք այն, ինչ որ մեր բերաններով կը խոստովանինք ինչպէս կ'ըսէ Ս. Պօղոս առաքեալ, եւ պիտի փրկուինք:

Շնորհակալութիւն յօդուածը ընթերցելուն համար։ Եթէ կը փափաքիս թարմ լուրեր ստանալ կը հրաւիրենք բաժանորդագրուիլ մեր լրաթերթին` սեղմելով այստեղ

22/03/2025, 07:56