«Որպէսզի աշխարհ գիտնայ՝ թէ դո՛ւն ղրկեցիր զիս» Հայր Գէորգ Եպիս Ասատուրուեան
1948 թ․-ի օգոստոսի 23-ին Ամստերդամ քաղաքին մէջ հիմնուեցաւ «Եկեղեցիներու Համաշխարհային Խորհուրդ», որ միջ-եկեղեցական միջազգային կազմակերպութիւնը մըն է։ Անոր նպատակն էր երկխօսութիւն հաստատել տարբեր եկեղեցիներու եւ քրիստոնէական հաւաքականութիւններու միջեւ ի խնդիր միութեան:
Միութեան իմաստով կարեւոր քայլ մըն էր 1965 թուականին Պօղոս Զ. քահանայապետին եւ Կոստանդնուպոլսոյ պատրիարք՝ Աթենագորաս Ա-ին հանդիպումը, երբ տասնմէկերորդ դարէն սկսած իրար վրայ դրուած փոխադարձ բանադրանքները վերացուցին: Այս քայլով կրկին հնարաւոր է եղաւ պատկերացնել ապագայ մը, երբ երկու եկեղեցիները կը միանան Ս. հաղորդութեան խորհուրդով, իրականացնելու Քրիստոսի պատգամը՝ «որ անոնք մէկ ըլլան:» (Յովն. 17:11):
Միութեան շաբթուայ ընթացքին տարբեր եկեղեցիներ իրար մօտ կու գան աղօթքներ բարձրացնելու, Քրիստոսի պատգամն ու փափաքը իրականացնելու նպատակով: Սոյն հանդիպումներուն կողքին տարբեր տեղեր եւ զանազան ժամանակներու մէջ երկխօսութիւններ ալ կը պատահին կաթողիկէ եւ զանազան ուղղափառ եկեղեցիներու միջեւ, լուծումներ գտնելու համար վարդապետական եւ աստուածաբանակն կնճռոտ խնդիրներուն: Թէեւ որոշ յառաջդիմութիւն արձանագրուած է այս իմաստով, բայց տակաւին հսկայ լեռներ կան մագլցելու համար:
Ընդհանրապէս միութեան շաբթուայ աղօթքներու եւ դասախօսութիւններու թեման կ'ըլլայ Քրիստոսի աղօթքը ՝ « Հայր՝ թող անոնք մէկ ըլլան»: Սակայն նոյն համար եթէ շարունակենք կը գտնենք նպատակը այդ միութեան՝ « որ աշխարհ գիտնայ Դուն Ղրկեցիր զիս»: Եկեղեցւոյ միութիւնը աշխարհին ցոյց պիտի տայ, որ Քրիստոս Աստուածորդին է եւ թէ մենք կը պատկանինք Իրէն: Հետեւաբար եղեցւոյ բաժանումը իր վկայութիւնը կը տկարացնէ:
Ժան Քորպոն՝ կաթողիկէ եկեղեցւոյ վարդապետ, էկումենիզմի աստուածաբան և համալսարանի փրոֆեսոր է։ Ան իր արեւելքի մէջ ապրած փորձառութիւնը եւ իր եկեղեցականի հմտութիւնը գիրքով մը հրապարակեց L'Eglise des Arabes խորագրով: Սոյն գրգին արաբերէն տարբերակը ձեռքս անցաւ եւ կրնամ ըսել հոն միութեան ձգտող շատ կարեւոր առաջարկներ գտայ, որ ներկայ եկեղեցւոյ օգտակար կրնան ըլլալ: Նախ եւ առաջ կրնանք ըսել, թէ վարդապետը հմայուած է արեւելքի եկեղեցւոյ վկայութենէն եւ այն միութեան հոգիէն, որ կը տիրէ այդ եկեղեցիներու միջեւ: Հ. Ժան Քորպոն իր եկեղեցւոյ պատմութեան տիրապետող ըլլալու հանգամանքէն, կը թելադրէ՝ որ եկեղեցին վերադառնայ իր հոգեւոր կենաքի վկայութեան: Առաջին դարերու քրիստոնեաները իրենց կեանքի վկայութեամբ տարածեցին հաւատքը եւ ոչ թէ վարդապետական կամ աստուածաբանական ճշմարտութիւններու հմուտ ըլլալու պատճառով: Ճգնաւորներ եւ վանական հասարակութիւններ, թափ տուին հոգեւոր վերելքի: Հ. Քորպոն կ'առաջարկէ որ եկեղեցին վերաշխուժացնէ իր վանական դրութիւնը եւ քաջալերէն հոգեւոր կեանքը: Հոգեւոր կեանքը կրնայ մեզ աւելի օգնել դէպի միութիւն, քան աստուածաբանական եւ վարդապետական հարցերը:
Հետեւաբար, որպէս եկեղեցի պէտք է շեշտը դնենք քրիստոնէական ապրելակերպին, աւելի քան մտաւոր բարդ հարցերու: Միութեան մեր շարժառիթը պէտք է ըլլայ Քրիստոս վկայ ըլլալ: Միայն այն ժամանակ կրնանք շիտակ ճամբուն մէջ մտնել դէպի այդ միութեան, որու համար Քրիատոս աղօթեց:
Շնորհակալութիւն յօդուածը ընթերցելուն համար։ Եթէ կը փափաքիս թարմ լուրեր ստանալ կը հրաւիրենք բաժանորդագրուիլ մեր լրաթերթին` սեղմելով այստեղ