Вярнуцца ? Н?кею як браты ? веры
Тэкст: Андрэа Тарн?ел? / Пераклад ? адаптацыя: Марыя Валодз?на - Vatican News
Вярнуцца ? Н?кею праз 1700 гадо? пасля Сабора – значыць уз’яднацца з братам?-хрысц?янам? ?сяго свету. Агульная вера, вызначаная на Н?кейск?м Саборы, яднае не тольк? Усходн?я Цэрквы, Правасла?ную Царкву ? Катал?цк? Касцёл, але таксама ? супольнасц?, народжаныя у вын?ку Рэфармацы?. Тое, што аб’ядно?вае хрысц?ян, мацнейшае за тое, што ?х падзяляе. Усе мы верым у Бога-Тройцу, у Хрыста – сапра?днага чалавека ? Бога, у зба?ленне праз Езуса Хрыста, згодна са Святым П?саннем, якому вучаць у Касцёле ? пад к?ра?н?цтвам Святога Духа. Усе мы верым у Царкву, хрост, уваскрасенне мёртвых ? вечнае жыццё. Гэта асно?ная думка дакумента “Езус Хрыстус, Сын Божы, Зба?ца. 1700-годдзе Н?кейскага Сусветнага Сабора (325–2025)”, апубл?каванага 3 красав?ка 2025 года М?жнароднай тэалаг?чнай кам?с?яй.
Гало?ны рэдактар ватыканск?х СМ? падкрэсл??, што адной з мэт Н?кейскага Сабора было вырашэнне пытання агульнай даты святкавання Вял?кадня. Яно было спрэчным ужо ? старажытныя часы. Некаторыя хрысц?яне святкавал? Вял?кдзень у дзень юдэйскага свята Песах (у 14-ы дзень н?сана), ?ншыя – у нядзелю пасля яго. Сабор вызначы? агульную дату святкавання Вял?кадня: першую нядзелю пасля першай вясновай по?н?.
Пазней с?туацыя змян?лася: у XVI стагоддз? з’яв??ся грыгарыянск? каляндар, ? заходн? Касцёл пача? карыстацца ?м, а Усходн?я Цэрквы працягваюць выкарысто?ваць юл?янск? каляндар. З-за гэтага даты Вял?кадня часта не супадаюць. Але сёлета, у юб?лейную гадав?ну Н?кейскага Сабора, ?се хрысц?янск?я Цэрквы будуць святкаваць Вял?кдзень у адз?н дзень – 20 красав?ка. Гэта ?спрымаецца як знамянальны ? прароцк? знак ? надзея на тое, што ? будучын? ?се хрысц?яне будуць адзначаць гэта свята ? адз?н дзень.
Акрамя экумен?чнага, з Н?кейск?м саборам звязаны яшчэ адз?н важны аспект. Яшчэ ? канцы ХХ стагоддзя кардынал Ёзэф Ратцынгер назва? сапра?дным выкл?кам хрысц?янству “новае арыянства”: некаторыя людз? прызнаюць Езуса вял?к?м чалавекам, рэвалюцыянерам, выб?тным наста?н?кам, але не Богам.
З другога боку, ?снуе ? проц?леглая рызыка – некаторым цяжка прызнаць по?ную чалавечнасць Езуса, як? мог адчуваць стомленасць, смутак, пачуццё пак?нутасц? ? нават гне?. Сын Божы цалкам раздзял?? чалавечую долю, дазвол??шы рэальнасц? паран?ць сябе, спачува? тым, хто пакутава?, дапамага? бедным. Так?м чынам, у ?м мы бачым адлюстраванне таго, што значыць быць чалавекам, ? адначасова – адлюстраванне магутнасц? Бога, як? сышо? да нас, каб быць побач ? збав?ць нас.
