Рэкалекцы? ? Ватыкане: кожны жэст любов? мае кашто?насць для Бога
Марыя Валодз?на - Vatican News
Езус прапануе вечнасць як дар, як? трэба прыняць, а не як узнагароду, якую трэба заваяваць. Евангельск? эп?зод з багатым юнаком паказвае кантраст пам?ж тым?, хто шукае вечнае жыццё як узнагароду, ? закл?кам Хрыста пак?нуць усё, каб ?сц? за ?м. Багаты юнак, няздольны адарвацца ад свайго багацця, сыходз?ць засмучаны. Тады Пётр пытаецца, што атрымаюць тыя, хто пак?ну? усё, ? Езус абяцае тым, хто цалкам давярае Яму, вечнае жыццё, - нагада? папск? прапаведн?к.
Гэтая цяжкасць тычыцца кожнага: мы ба?мся пак?нуць тое, што нам дорага, нават кал? само жыццё прымушае нас гэта раб?ць. Езус закл?кае нас прадбачыць гэты пераход, робячы вечнасць ?снуючай ужо цяпер рэальнасцю. Прапаведн?к прывё? прыклад благасла?лёнай К'яры Карбэла Пятрыла, якая сустрэла хваробу з даверам, паказваючы, што можна жыць з Богам ужо на гэтай зямл?.
У Евангелл? паводле Яна Езус ап?свае сябе як пастыра, як? вядзе сва?х авечак на багатыя пашы. Яго голас закл?кае нас пак?нуць страх, каб знайсц? сапра?днае жыццё. Тое, што здаецца недастатковым, у руках Езуса станов?цца празмерным, як пры памнажэнн? хлябо?. Аднак нато?п няправ?льна разумее цуд, шукаючы тольк? матэрыяльны хлеб, не разумеючы чагосьц? больш глыбокага. Езус адкрывае, што сапра?дны хлеб жыцця – гэта Ён сам. Атрымл?ваць Э?харыстыю азначае ?дзельн?чаць у Яго жыцц? ? прымаць Яго ?снаванне як сваё ?ласнае, - адзначы? франц?шкан?н.
Э?харыстыя – гэта не проста абрад, але пера?тваральнае яднанне з Хрыстом. Кажучы пра абмыванне ног, апостал Ян падкрэсл?вае, што сапра?днае пакланенне выя?ляецца ? служэнн? адз?н аднаму, - нагада? прапаведн?к.
Вечнасць – гэта не далёкая ?люз?я, а рэча?снасць, якая рэал?зуецца ? нашым жыцц?, кал? мы вучымся з даверам прапано?ваць нават тое нямногае, што маем. У вачах Бога кожны жэст любов? мае бясконцую кашто?насць: усё можа стаць вечным, - заключы? айцец Пазал?н?.
Увечары 13 сакав?ка 2025 года прапаведн?к Папскага дома звярну?ся да супрацо?н?ка? Рымскай куры? з дзявятым разважаннем у рамках Вел?капосных рэкалекцый.
Вечнае жыццё – гэта дар, як? ?жо сярод нас, хоць мы часта не разумеем яго фундаментальны аспект – супакой. З маленства мы чуем: "Вечны супакой дай яму, Пане!". “?дэя вечнасц?, заснаваная на вечным супако?, можа падацца расчаравальнай, як быццам жыццё заканчваецца бясконцым сном. Аднак такое ?спрыманне нараджаецца з глыбокага непаразумення: мы бачым у супако? тольк? бяздзейнасць, тады як у б?бл?йным бачанн? гэта стан па?наты ? задавальнення”, - сказа? б?бле?ст.
Сам Бог адчу? супакой, кал? Езуса, пасля Укрыжавання, паклал? ? маг?лу. Гэты момант – не бясплодная бяздзейнасць, а завяршэнне справы, як гаворыцца ? старажытнай гам?л??: "Бог памёр у целе ? ?зрушы? адхлань". Хрыстус спачывае, але дзейн?чае таямн?чым чынам, вызваляючы вязня? бездан?. Гэта вучыць нас, што спыняцца не значыць быць бескарысным?, але ?мець даверл?ва прымаць час без л?хаманкавай ? бясплоднай акты?насц?, - за?важы? прапаведн?к.
На яго думку, сёння супакой – забытая раскоша. Мы жывём у грамадстве, якое прымушае нас быць за?сёды акты?ным?, за?сёды на сувяз?, за?сёды прадукты?ным?. Аднак, чым больш у нас магчымасця?, тым менш супакою. Прыпавесць пра слугу, як? не чакае ?знагароды за працу, вучыць нас важнаму сакрэту. Пакуль мы апантаныя вын?кам?, мы н?кол? не знойдзем супакою. Тольк? той, хто спакойна прымае свае абмежаванн?, можа нарэшце спын?цца ? супако?.
Сапра?дны супакой – гэта не бяздзейнасць, а свабода. Гэта стан, у як?м нам больш не трэба н?чога даказваць, бо мы дазваляем абняць сябе Божай любо?ю. Гэта ?нутраны супакой, як? дазваляе нам сказаць: "? хто ?вайшо? у Яго адпачынак, той адпачывае ад сва?х справа?, як ? Бог ад сва?х " (Гбр 4:10). “Жыць у супако? азначае рыхтавацца да вечнага жыцця, вучыцца жыць без страху, адпускаць л?шняе ? давяраць таму, што Бог ужо дзейн?чае ? нас”, - адзначы? айцец Пазал?н?.
Сапра?дны супакой – гэта ?нутраны м?р, ён не вымяраецца ? дасягненнях, але ? здольнасц? прымаць тое, што дае нам жыццё. Гэта не ?цёк?, а спосаб навучыцца жыць больш ?нтэнс??на, без трывог?. Гэта не пас??насць, а акты?ны давер, як? роб?ць нас свабодным? люб?ць. "У любов? няма страху, але дасканалая любо? праганяе страх" (1 Ян 4:18). “У рэшце рэшт, вечнае жыццё – гэта не далёкая мэта, а рэча?снасць, якая ?жо расце ?нутры нас. Мы пакл?каны жыць ёю ?жо цяпер”, - завяршы? прапаведн?к.
