Прапаведн?к: Бог не чакае нашай смерц?, каб даць нам вечнае жыццё
Марыя Валодз?на - Vatican News
Святое П?санне паказвае г?сторыю чалавецтва як супярэчнасць пам?ж абяцаннем вечнага жыцця ? непазбежнасцю смерц?. Гэтую барацьбу ?васабляе ?зра?ль, як? застаецца ? пастаянным пошуку Абяцанай зямл?. Апостал Павел гаворыць пра чалавека як пра “пам?раючага, як? жыве” (2 Кар 6:9), падкрэсл?ваючы парадокс чалавечага ?снавання. Прарок Эзэх?эль перадае гэты стан у вобразе “дал?ны сух?х костак” (Эзх 37). ?зра?ль нагадвае мог?лк? пад адкрытым небам, пазба?леныя жыцця ? надзе?. Бог загадвае прароку гаварыць з косткам?, ? яны злучаюцца, пакрываюцца плоццю, але не ажываюць, пакуль Дух Божы не падзьме на ?х, - нагада? б?бле?ст.
На думку прапаведн?ка, гэты вобраз адлюстро?вае духо?ны стан чалавека. Часта мы ?снуем, але не жывем па-сапра?днаму. Гэты стан можна назваць “першай смерцю”, унутранай, якая прая?ляецца ? страху, апаты? ? страты надзе?. Гэта тое, што здарылася з Адамам ? Евай пасля першароднага граху: ?х целы заставал?ся жывым?, але яны был? адлучаны ад Бога. Тольк? Дух Божы можа вярнуць сапра?днае жыццё.
?снуе ? “другая смерць”, якую часта разумеюць як вечны праклён, але якую таксама можна разглядаць як ф?з?чную смерць. Той, хто пераадоле? “першую смерць” – страх, эга?зм ? ?люз?ю кантролю, – сустракае другую смерць без страху. Святы Франц?шак Ас?зск? ? сва?м “Г?мне брату Сонцу” прасла?ляе тых, хто в?тае смерць у Богу, - адзначы? капуцын.
Апакал?пс?с кажа: “Пераможца напэ?на не зазнае шкоды ад другой смерц?”. (Ап 2:11). Той, хто жыве верай ? надзеяй, зможа прайсц? праз яе, не будучы зломлены. Бачанне Эзэх?эля вучыць нас, што Уваскрасенне пачынаецца ?жо цяпер: Бог не чакае нашай смерц?, каб даць нам вечнае жыццё. Ён прапануе яго ?жо сёння, кал? мы прымем Яго Дух. Пытанне тольк? ? тым, ц? хочам мы застацца сух?м? косткам? або дазвол?м сабе ажыв?цца сапра?дным жыццём? - запыта? айцец Пазал?н?.
У наступным, пятым, разважанн? на тэму “Пам?раючыя ц? жывучыя?”, з як?м прапаведн?к Папскага дома звярну?ся да ?ерарха? Куры? ?вечары 11 сакав?ка 2025 года, ён падкрэсл??, што сапра?дны выкл?к нашага духо?нага шляху – не тольк? сутыкнуцца са смерцю, але ? ?свядом?ць, што вечнае жыццё пачынаецца ?жо тут. У Евангелл? ад Яна ?васкрасенне Лазара став?ць пад сумне? традыцыйнае дзяленне людзей на жывых ? мёртвых. Мёртвы – гэта не тольк? той, хто пераста? дыхаць, але ? той, хто скаваны страхам, сорамам ? кантролем. Лазар, абгорнуты пахавальным? ткан?нам?, як?я ско?ваюць кожны яго рух, увасабляе ?с?х тых, хто страц?? сваю ?нутраную свабоду пад цяжарам чакання? ? жорстк?х схем.
Кал? Марта ? Марыя сустракаюцца з Хрыстом пасля смерц? брата, ?х вера выглядае абумо?ленай: “Кал? б Ты бы? тут, не памёр бы брат мой!” (Ян 11:21). Яны чакаюць, што Бог будзе за?сёды ?мешвацца, каб пазбав?ць нас ад болю. Але Езус прыходз?ць не для таго, каб пазбав?ць ад пакут, а каб пера?тварыць ?х: “Я – уваскрасенне ? жыццё” (Ян 11:25). Так?м чынам, гало?нае пытанне не ? тым, ц? памром мы, а ? тым, ц? жывем мы сапра?ды, давяраючы Хрысту ? Яго слову, - адзначы? айцец Пазал?н?.
На думку прапаведн?ка, гэтая ж ?дэя па?стае ? ? эп?зодзе з хворай жанчынай, якая на працягу дванаццац? гадо? пакутавала ад крывацёку ? нарэшце аздарав?лася, дакрану?шыся да плашча Хрыста (Мк 5:25-34). Яе г?сторыя сведчыць аб тым, што тольк? сапра?дны кантакт з Богам дае по?нае аздара?ленне – не тольк? ф?з?чнае, але ? духо?нае. “Дачка, вера твая ?ратавала цябе” (Мк 5,34), - кажа Езус, нагадваючы, што зба?ленне заключаецца ? нашай здольнасц? адкрыцца на Божую любо?.
Уваскрасенне Лазара ? аздара?ленне жанчыны з крывацёкам ставяць перад нам? радыкальнае пытанне: мы – пам?раючыя, як?я чакаюць канца, ц? жывыя, як?я ?жо пачал? адчуваць уваскрасенне? Вечнае жыццё — гэта не тольк? будучая ?знагарода, але ? рэча?снасць, якую мы можам выбраць ужо сёння, жывучы ? веры ? надзе?, - заключы? сваё разважанне айцец Пазал?н?.
