Айцец Пазал?н?: унутраная смерць – магчымасць для вечнага жыцця
Марыя Валодз?на - Vatican News
Духо?ныя практыкаванн? для Рымскай куры? прайшл? ?вечары 10 сакав?ка 2025 года ? ватыканскай Зале Па?ла VI.
“Чаму нам цяжка прызнаць, што вечнае жыццё ?жо пачалося?” - запыта? прысутных айцец Рабэрта Пазал?н?. Б?бл?я кажа, што чалавек з самага пачатку аказа?ся неадчувальным ? варожым да дзеяння Бога. “Старазапаветныя прарок? асуджал? няздольнасць народа за?важаць "новыя рэчы", як?я здзяйсняе Бог, а Езус, сутыкаючыся з непаразуменнем сва?х слухачо?, гавары? прытчам?. Не для таго, каб спрасц?ць сваё пасланне, а каб падкрэсл?ць цвёрдасць чалавечага сэрца, закрытага на магчымасц? по?нага жыцця”, - адзначы? прапаведн?к.
Новы Запавет ап?свае гэты стан парадаксальным сцвярджэннем: мы ?жо памерл?, але не за?важаем гэтага. Насамрэч, смерць – гэта не тольк? канчатковая падзея жыцця (б?ялаг?чная смерць), але ? рэча?снасць, якую мы перажываем цяпер, праз замкнёнасць у сабе, якая перашкаджае нам успрымаць жыццё як нешта вечнае, што Бог хоча даць нам. Кн?га Быцця апавядае пра гэтую страту адчувальнасц?, кажучы пра тое, што традыцыя называе "першародным грахом": замест таго, каб прыняць жыццё як дар, чалавек ?мкнецца кантраляваць яго, пераступаючы мяжу, усталяваную Богам. Вын?кам з'я?ляецца не а?таном?я, абяцаная змеем, а пачуццё сораму ? разгубленасц?, - нагада? франц?шкан?н.
Гэтая першая "?нутраная смерць" прая?ляецца ? нашых пастаянных спробах схаваць нашу ?разл?васць за фасадам вобраза?, роля? ? поспеха?, каб заглушыць глыбокую пустату, якая жыве ?нутры нас. У Б?бл?? ж Бог, здаецца, не трывожыцца гэтым станам: Ён шукае чалавека, пытаючыся "Дзе ты?" (Быц 3:9). Гэта сведчыць аб тым, што ?нутраная смерць – не канец, а адпра?ны пункт, з якога можа пачацца шлях зба?лення, - сказа? айцец Пазал?н?.
Па словах прапаведн?ка, у драме Ка?на ? Авеля выя?ляецца тая ж лог?ка: Бог не ?мешваецца, каб прадух?л?ць братазабойства, але абараняе Ка?на ад в?ны. Гэта сведчыць аб тым, што наша "першая смерць" – не непазбежны лёс, а магчымасць нано? адкрыць вечнае жыццё як ужо цяперашнюю, а не тольк? будучую рэча?снасць.
Езус закл?кае разглядаць жыццёвыя трагеды? як нагоды для навяртання, а не як знак? асуджэння (Лк 13:4-5). Бог глядз?ць на нашу ?нутраную смерць не як на паразу, а як на адпра?ны пункт для новага ?снавання. Сапра?днай перашкодай для вечнага жыцця з'я?ляецца не б?ялаг?чная смерць, а наша няздольнасць прызнаць, што мы ?жо пагружаныя ? рэча?снасць, якая выходз?ць за межы часу, кал? тольк? мы вырашым жыць ёю з даверам ? адкрытасцю да Бога.
