Айцо?ства святога Пятра
Тэкст: Андрэа Тарн?ел? / Пераклад ? адаптацыя: Марыя Валодз?на - Vatican News
У напружаныя гадз?ны, як?я папярэдн?чаюць пачатку канклава, пакл?канага абраць наступн?ка апостала Пятра, варта ?згадаць фундаментальны аспект служэння Б?скупа Рыма, як? асабл?ва цэн?цца Божым народам: айцо?ства. М?льёны людзей, пачу?шы нечаканае паведамленне пра смерць Папы Франц?шка, адчул? сябе ас?рацелым?.
Пра досвед айцо?ства Павел VI разважа? у гутарцы з сябрам, ф?лосафам Жанам Г?тонам, па вяртанн? з падарожжа ? ?ндыю ? снежн? 1964 года. Пантыф?ка в?тал? там на вул?цах больш за м?льён чалавек, як?я належал? да розных рэл?г?й. Незабы?ны досвед. Нато?п запа?ня? вул?цы, акружы?шы “Л?нкальн” з адк?дным дахам, як? Павел VI пазней пак?ну? у падарунак Мац? Тэрэзе з Калькуты. Цягам дзвюх гадз?н Папа бесперапынна в?та? ? благасла?ля? людзей.
Узгадваючы тую сустрэчу, Павел VI прызна?ся Г?тону: “Я л?чу, што з ус?х вартасця? Папы найбольш зайздроснай з'я?ляецца бацько?ства. Мне даводз?лася суправаджаць П?я XII падчас урачыстых цырымон?й. Ён к?да?ся ? нато?п, як у купальню Бетэзда. Яны прыц?скал?ся да яго, рвал? яго адзенне. А ён ззя?. Ён адна?ля? с?лы. Але ?снуе вял?кая розн?ца пам?ж тым, каб быць сведкам айцо?ства ? самому быць айцом. Айцо?ства – гэта пачуццё, якое напа?няе душу ? сэрца, якое суправаджае нас у кожную гадз?ну дня, якое не можа змяншацца, а тольк? ?змацняецца, бо павял?чваецца колькасць дзяцей”.
Павел VI дада?: "Гэта не стольк? функцыя, кольк? айцо?ства. ? нельга перастаць быць айцом... Я адчуваю сябе айцом усяго чалавецтва... ? гэтае пачуццё ? свядомасц? Папы за?сёды новае, за?сёды свежае, за?сёды ? стане нараджэння, за?сёды свабоднае ? творчае. Гэта пачуццё, якое не стамляе, не зняс?львае, якое здымае ?сякую стомленасць. Н?кол?, н? на ?мгненне, я не адчува? стомленасц?, кал? падыма? руку для благасла?лення. Не, я н?кол? не стамлюся благасла?ляць ц? дараваць. Кал? я прыбы? у Бамбей, мне трэба было праехаць дваццаць к?ламетра?, каб дабрацца да месца правядзення кангрэса. Вел?зарныя нато?пы, бязмежныя, шчыльныя, ма?кл?выя, нерухомыя, стаял? ?здо?ж дарог? – духо?ныя нато?пы, бедныя нато?пы, тыя нецярпл?выя, па?апранутыя, уважл?выя нато?пы, як?я можна ?бачыць тольк? ? ?нды?. Мне давялося працягваць благасла?ленне. Сябар-святар, як? бы? побач са мной, думаю, у рэшце рэшт, падтрымл?ва? маю руку, як слуга Майсея. ? ?сё ж я не адчуваю сябе вышэй за ?с?х, але братам, н?жэйшым за ?с?х, таму што на мне ляжыць цяжар ус?х”.
Так?м чынам, наступн?к Пятра – гэта брат, "н?жэйшы за ?с?х", бо ён нясе цяжар ус?х. За некальк? месяца? да гэтай падзе? ? ?нды? Павел VI ужо адчу?, што значыць быць л?таральна "паглынутым" абдымкам? народа. Гэта адбылося ? студзен? 1964 года, падчас яго першага апостальскага падарожжа ? Святую Зямлю. У ?ерусал?ме, каля Дамаскай брамы, нато?п бы? так? шматл?к?, што перашкаджа? правядзенню цырымон?? прыв?тання па запланаванай праграме. А?тамаб?ль Папы х?ста?ся як лодка, ? ён, з цяжкасцю выйша?шы з яго пад аховай гварды? караля Хусэйна, з вял?кай цяжкасцю прайшо? праз Дамаскую браму без суправаджэння. Павел VI прайшо? увесь Шлях Мук? Пана, шчыльна акружаны нато?пам людзей, сц?снутых да неверагоднасц? на старажытных завулках Святога Горада. Часам здавалася, што нато?п вось-вось паглыне яго. Яго твар застава?ся спакойным ? ?смешл?вым, а рук? был? паднятыя ? благасла?ленн?.
У той вечар айцец Джул?а Бев?лаква, асаб?сты сябар Пантыф?ка, распавё? групе журнал?ста?, як?я сабрал?ся ля будынка Апостальскай дэлегацы? ? ?ерусал?ме, што шмат гадо? таму Джаван? Батыста Манц?н? прызна?ся яму: “Я мару пра Папу, як? жы? бы без прыдворнай пышнасц? ? пратакольных абмежавання?. Нарэшце адз?н, сярод сва?х дыякана?.” “Вось чаму, - заключы? айцец Бев?лаква, - я перакананы, што сёння, хоць ? паглынуты нато?пам, ён больш шчасл?вы, чым кал? ён спуска?ся ? Сабор Святога Пятра на троне (sedia gestatoria)...”
