650 гадоў папскай традыцыі: выключна з кола кардыналаў
Vatican News
Ужо амаль 650 гадоў кіраванне Каталіцкім Касцёлам даверана выключна тым, хто належыць да Калегіі кардыналаў. Гэтая традыцыя, якая стала нязменным правілам, мае глыбокія гістарычныя карані і звязана з драматычнымі падзеямі ў гісторыі Касцёла, як паведамляе “Kathpress”.
Драматычны выбар некардынала
Апошнім Папам, які не быў кардыналам на момант свайго абрання, стаў Барталамеа Прыньяна (каля 1318-1389), які займаў пасаду арцыбіскупа Бары ў Паўднёвай Італіі. У красавіку 1378 года ён быў абраны Папам і прыняў імя Урбан VI. Аднак яго кіраванне мела катастрафічныя наступствы для адзінства Касцёла.
Выбар Прыньяна адбыўся ў надзвычай складаных абставінах. Насельніцтва Рыма патрабавала абрання італьянца, а яшчэ лепш рымляніна, на папскі пасад. Гэта было звязана з імкненнем прадухіліць вяртанне папства ў Францыю, паколькі толькі ў папярэднім годзе Папа Грыгорый XI вярнуў папскую рэзідэнцыю ў Рым пасля амаль 70-гадовага знаходжання ў Авіньёне (з 1309 года).
Раскол як вынік няўдалага выбару
Урбан VI адразу пасля свайго абрання адштурхнуў кардыналаў сваім упартым і аўтарытарным паводзінамі, якія парушалі ўсе ўсталяваныя правілы. У выніку кардыналы адмовіліся ад яго падтрымкі і ў верасні 1378 года абралі новым Папам аднаго са сваіх шэрагаў – ён прыняў імя Клімент VII.
Ужо тады праводзіліся інтэнсіўныя расследаванні, каб высветліць, ці было абранне Урбана VI сапраўды законным. Галасаванне адбывалася пад моцным ціскам насельніцтва, што ставіла пад сумнеў яго свабоду. Акрамя таго, паводзіны Урбана наводзілі на думку, што ён мог быць псіхічна няўстойлівым або няздольным да выканання папскіх абавязкаў.
Традыцыя, народжаная крызісам
Гэты крызіс прывёў да Вялікага заходняга расколу, які працягваўся амаль 40 гадоў і стварыў спачатку дзве, а затым тры канкурэнтныя папскія лініі. Толькі ў 1417 годзе, з абраннем Марціна V, Каталіцкі Касцёл зноў атрымаў адзінага Пастыра, прызнанага ўсімі.
Паводле інфармацыі “Kathpress”, менавіта катастрафічныя наступствы праўлення Урбана VI для касцельнага адзінства прывялі да таго, што на працягу наступных стагоддзяў Папам ніколі не абіраўся чалавек, які папярэдне не быў узведзены ў кардынальскую годнасць.
Апошні выпадак "знешняга" абрання
Апошні раз кардыналы абралі Пантыфіка не з ліку прысутных на канклаве адбыўся ў 1522 годзе. Пасля смерці Папы Льва X, 15 студзеня 1522 года быў абраны нідэрландскі кардынал Адрыян Фларысзон Бойенс, які адсутнічаў на канклаве і быў прыняты як кампрамісны кандыдат. Тры кардыналы данеслі яму навіну пра яго абранне, якое ён прыняў 8 сакавіка 1522 года. Ён захаваў сваё імя і стаў Папам Адрыянам VI.
На канклаў 2025 года, які пачнецца ў сераду 7 мая 2025 года, ужо прыбылі ўсе кардыналы, якія маюць права голасу на канклаве. З амаль стопрацэнтнай упэўненасцю можна сцвярджаць, што наступны Папа будзе абраны менавіта з гэтага кола кардыналаў, працягваючы шматвекавую традыцыю, народжаную складаным досведам мінулага.
