የር.ሊ.ጳ ቤት ሰባኪ በሱባኤ ላይ ያደረጉት አስተንትኖ መሞት ወይስ መኖር በሚል ጭብጥ ላይ ያተኮረ ነበር
የዚህ ዝግጅት አቅራቢ መብራቱ ኃ/ጊዮርጊስ-ቫቲካን
የጉዞአችን እውነተኛው ፈተና ሞትን ማለፍ ብቻ ሳይሆን፣ የዘላለም ሕይወት የሚጀምረው እዚህ እና አሁን መሆኑን ማወቃችን ነው። ብዙ ጊዜ ሰዎች ሁለት ምድቦች ብቻ እንዳሉ ማለትም ሕያዋን እና ሙታን መሆናችንን በማመን እራሳችንን እናታልላለን። የዮሐንስ ወንጌል፣ በአልዓዛር ትንሣኤ አማካኝነት ይህንን አመለካከት ይሞግታል፡- በእውነት የሞቱ ሰዎች መተንፈስ ያቆሙ ሰዎች ብቻ ሳይሆኑ በፍርሃት፣ በኀፍረት እና በቁጥጥር የታሰሩ ጭምር ናቸው። እያንዳንዱን እንቅስቃሴ በሚገድበው የመቃብር ልብስ ተጠቅልሎ የነበረው አልዓዛር፣ ከውስጥ ነፃነታችን ጋር ንክኪ ስናጣ በምናስበው ነገር እንድንታፈን ስንፈቅድ ሁላችንንም ይወክላል።
ማርታ እና ማርያም የወንድማቸውን ሞት ተጋፍጠው “ጌታ ሆይ፣ አንተ እዚህ ኖረህ ቢሆን ኖሮ ወንድሜ ባልሞተም ነበር” በማለት ቅድመ ሁኔታ ያላቸውን እምነት ገለጹ (ዮሐንስ 11:21)። ይህ አስተሳሰብ የሚያንፀባርቀው ህመማችንን ለማዳን ሁል ጊዜ ጣልቃ የሚገባውን የእግዚአብሔርን ሃሳብ ነው። ኢየሱስ ግን መከራን ለማስወገድ አልመጣም—ይህንንም ሊለውጥ መጣ፡- “ትንሣኤና ሕይወት እኔ ነኝ” (ዮሐንስ 11:25 ) ብሏልና። እንግዲህ ትክክለኛው ጥያቄ የምንሞት አሁን ሳይሆን አሁን እየኖርን ያለነው በክርስቶስና በቃሉ በመታመን ነው።
ይህ ፈተና ለአሥራ ሁለት ዓመታት ስትሰቃይ የነበረችው፣ ደም ሲፈሳት በነበረችው ሴት ታሪክ ውስጥም ይታያል፣ ነገር ግን ፈውስ ፍለጋ የኢየሱስን መጎናጸፊያ ለመንካት ድፍረት ነበራት (ማር. 5፡25-34)። የእርሷ ሁኔታ የሰው ልጆችን ሁሉ ይወክላል፣ መፍትሄዎችን እንፈልጋለን፣ ህይወትን እንፈልጋለን፣ ነገር ግን ብዙ ጊዜ ባዶ በሚተወን የሐሰት ጣዖታት እንመካለን። ከክርስቶስ ጋር መገናኘት ብቻ እውነተኛ ፈውስ ሊያመጣ ይችላል - አካላዊ ብቻ ሳይሆን ውስጣዊ ፈውስም፣ የመተማመን እና የእንኳን ደህና መጣችሁ ስሜት የመሰማት ችሎታ።
ኢየሱስ እንዲህ ብሏታል፡- “ልጄ ሆይ፣ እምነትሽ አድኖሻል (ማርቆስ 5፡34)፣ ይህም መዳን የእግዚአብሔር ውጫዊ ጣልቃ ገብነት ሳይሆን ራሳችንን ለእርሱ መገኘት በመቻላችን የሚገለጽ መሆኑን ያሳያል። ኑዛዜን እና እያንዳንዱን የማስታረቅ ልምድን በተመለከተ ተመሳሳይ ነው፡ መደበኛ ተግባር ብቻውን በቂ አይደለም - ልባችን በእውነት እንድንኖር በሚፈልገው አምላክ መታመንን እንደገና ማግኘት አለበት።
የአልዓዛር ምልክት እና የሴቲቱ ደም መፍሰስ መፈወሱ ትንሳኤውን መቅመስ የጀመርነው እኛ እየሞትን ያለነው፣ መጨረሻውን እየጠበቅን ነው ወይስ ሕያዋን ነን? የዘላለም ሕይወት የወደፊት ሽልማት ብቻ ሳይሆን አሁን ልንመርጠው የምንችለው እውነት ነው—በነጻነት፣ በተስፋ እና ወደ ሙላት በሚጠራን አምላክ በመታመን።
