ር.ሊ.ጳ ሊዮ ከልብ የመነጨ ጸጸት ለመንፈሳዊ ለውጥ እና ደስታ በር ይከፍታል ማለታቸው ተገለጸ!
የዚህ ዝግጅት አቅራቢ መብራቱ ኃ/ጊዮርጊስ/ቫቲካን
በእለቱ የተነበበው የመጽሐፍ ቅዱስ ምንባብ
በመሸም ጊዜ ኢየሱስ ከዐሥራ ሁለቱ ጋር መጣ። በማእድ ላይ ሳሉም፥ “እውነት እላችኋለሁ፥ ከመካከላችሁ አንዱ፥ አብሮኝ የሚበላው እርሱ አሳልፎ ይሰጠኛል” አላቸው። እነርሱም አዘኑ፤ እያንዳንዳቸውም፥ “እኔ እሆንን?” ይሉት ጀመር። እርሱም እንዲህ አላቸው፤ “ከዐሥራ ሁለቱ አንዱ፥ ከእኔ ጋር እጁን በወጭቱ ውስጥ የሚያጠልቀው ነው። የሰው ልጅስ ስለ እርሱ እንደተጻፈው ይሄዳል፤ የሰውን ልጅ አሳልፎ ለሚሰጥ ለዚያ ሰው ግን ወዮለት፤ ያ ሰው ባይወለድ ይሻለው ነበር።”
ክቡራን እና ክቡራት የዝግጅቶቻችን ተከታታዮች ርዕሰ ሊቃነ ጳጳሳት ሊዮ 14ኛ በወቅቱ ያደረጉትን የጠቃላላ የትምህርተ ክርስቶስ አስትምህሮ ሙሉ ይዘቱን እንደሚከተለው አሰናድተነዋል፣ ተከታተሉን።
የተወደዳችሁ ወንድሞቼ እና እህቶች
በህይወቱ የመጨረሻ ቀናት የኢየሱስን እርምጃዎች በመከተል በወንጌል ትምህርት ጉዟችንን እንቀጥል። ዛሬ በቅርበት፣ አስደናቂ ፣ነገር ግን ጥልቅ በሆነ እውነተኛ ትዕይንት ላይ ቆም ብለን በፋሲካ እራት ወቅት ኢየሱስ ከአሥራ ሁለቱ አንዱ አሳልፎ ሊሰጠው እንደሆነ ገልጿል፡-““እውነት እላችኋለሁ፥ ከመካከላችሁ አንዱ፥ አብሮኝ የሚበላው እርሱ አሳልፎ ይሰጠኛል” (ማር 14፡18) በማለት ይናገራል።
ጠንካራ ቃላት ናቸው። ኢየሱስ እንዲኮንኑ አልተናገረም፣ ነገር ግን ፍቅር እውነት ሲሆን ከእውነት ውጭ እንዴት ማድረግ እንደማይችል ለማሳየት ነው። በሰገነቱ ላይ ያለው ክፍል፣ ከጥቂት ጊዜ በፊት ሁሉም ነገር በጥንቃቄ የተዘጋጀበት፣ በድንገት በሚያሰቃይ ጸጥታ ይሞላል፣ በጥያቄዎች፣ ጥርጣሬዎች፣ ተጋላጭነት። የቅርብ ግንኙነቶች ላይ የክህደት ጥላ ሲያጠላ እኛም በደንብ የምናውቀው ህመም ነው።
ሆኖም ኢየሱስ ስለሚሆነው ነገር የተናገረበት መንገድ አስገራሚ ነው። ድምፁን ከፍ አያደርግም፣ ጣቱንም አይቀስርም፣ የይሁዳዊያንንም ስም አይጠራም። እያንዳንዱ ሰው ጥያቄውን እንዲጠይቅ በሚያስችል መንገድ ይናገራል። ይህም የሆነው በዚህ መልኩ ነበር፡- “እነርሱም አዘኑ፤ እያንዳንዳቸውም፥ “እኔ እሆንን?” (ማር 14፡19) ይሉት ጀመር።
ውድ ጓደኞች ይህ ጥያቄ - "እኔ እሆንን?” - በማለት ምናልባት እራሳችንን መጠየቅ ከምንችላቸው ቅን ሰዎች መካከል ሊሆን እንችላለን። የንጹሐን ሳይሆን ራሱን ደካማ መሆኑን የሚያውቅ ደቀ መዝሙሩ ጥያቄ ነው። የጥፋተኞቹ ጩኸት ሳይሆን መውደድ ሲፈልግ ጉዳት ሊያደርስ እንደሚችል የሚያውቅ ሹክሹክታ ነው። በዚህ ግንዛቤ ውስጥ ነው የመዳን ጉዞ የሚጀምረው።
ኢየሱስ ለማዋረድ ሲል አላወገዘም። ማዳን ስለሚፈልግ እውነትን ይናገራል። እናም ለመዳን፣ ስሜት ሊሰማው ይገባል፣ አንድ ሰው እንደተሳተፈ እንዲሰማው፣ ሁሉም ነገር ቢሆንም ተወዳጅ እንደሆነ እንዲሰማው፣ ክፋት እውነተኛ እንደሆነ ነገር ግን የመጨረሻው ቃል እንደሌለው ይሰማዋል። የጥልቅ ፍቅርን እውነት የሚያውቁ ብቻ ናቸው የክህደትን ቁስል ሊቀበሉ የሚችሉት።
የደቀ መዛሙርቱ ምላሽ ቁጣ ሳይሆን ሀዘን ነው። እነሱ አልተናደዱም፣ ነገር ግን ያዝናሉ። ከትክክለኛው የመሳተፍ እድል የሚነሳ ህመም ነው። እናም በትክክል ይህ ሀዘን፣ በቅንነት ከተቀበሉት፣ የመለወጥ ቦታ ይሆናል። ወንጌል ክፋትን እንድንክድ ብቻ አያስተምረንም፣ ነገር ግን ለዳግም መወለድ የሚያሰቃይ አጋጣሚ እንደሆነ እንገነዘባለን።
ኢየሱስ እኛን የሚያስጨንቀን እና እንድናስብ የሚያደርግ ሐረግ ጨምሯል። "የሰው ልጅስ ስለ እርሱ እንደተጻፈው ይሄዳል፤ የሰውን ልጅ አሳልፎ ለሚሰጥ ለዚያ ሰው ግን ወዮለት፤ ያ ሰው ባይወለድ ይሻለው ነበር” (ማር 14:21) በማለት ይናገራል። እነሱ ጨካኝ ቃላት ናቸው፣ በእርግጠኝነት ግን በደንብ ሊረዱት ይገባል፣ ይህ እርግማን አይደለም፣ ነገር ግን የህመም ጩኸት ነው። በግሪክ ቋንቋ ያ “ወዮለት” የሚለው ቃል እንደ ሙሾ፣ “ዋይ ዋይ”፣ የእውነተኛ እና ጥልቅ ርህራሄ መግለጫ ነው።
መፍረድ ለምደናል። ይልቁንም አምላክ መከራን ይቀበላል። ክፋትን ሲያይ አይበቀልም፣ ግን ያዝናል። እናም ያ “ባይወለድ ይሻለው ነበር” የተባለው ሰው የተጣለበት ኩነኔ አይደለም፣ ነገር ግን ማንኛችንም ልንገነዘበው የምንችለው እውነት ነው፡ የፈጠረንን ፍቅር ክደን፣ አሳልፈን ሰጥተን ለራሳችን ታማኝ ካልሆንን ወደ አለም የመምጣታችንን ትርጉም እናጣዋለን፣ እናም እራሳችንን ከመዳን እናገለላለን።
እና አሁንም ፣ በትክክል እዚያ ፣ በጨለማው ቦታ ፣ ብርሃኑ አልጠፋም። በተቃራኒው ማብራት ይጀምራል። ምክንያቱም ገደባችንን ካወቅን፣ በክርስቶስ ህመም ራሳችንን እንድንነካ ከፈቀድን በመጨረሻ ዳግመኛ መወለድ እንችላለን። እምነት ከኃጢአት ዕድል አያርቀንም፣ ነገር ግን ሁልጊዜ መውጫውን የሚሰጠን ከሆነ ማለትም የምሕረት መንገድ ነው።
ኢየሱስ በእኛ ደካማነት አልተናደደም። የትኛውም ጓደኝነት ከክህደት አደጋ እንደማይድን ጠንቅቆ ያውቃል። ግን ማመኑን ቀጥሏል። ከተከታዮቹ ጋር በጠረጴዛው ላይ መቀመጡን ይቀጥላል። አሳልፎ ለሚሰጡት ሰዎች እንኳን እንጀራ ቆሮሶ መስጠት አያቋርጥም። ይህ የእግዚአብሔር የዝምታ ኃይል ነው፡ ብቻውን እንደሚቀር እያወቀ እንኳን የፍቅርን ማዕድ ፈጽሞ አይጥልም።
ውድ ወንድሞች እና እህቶች፣ እኛም ዛሬ ራሳችንን በቅንነት “በእርግጥ እኔ እሆንን?" ብለን ራሳችንን መጠየቅ እንችላለን። የክስ ስሜት እንዲሰማን ሳይሆን በልባችን ውስጥ ለእውነት ክፍተት ለመክፈት ነው። መዳን እዚህ ይጀምራል፡ በእግዚአብሔር ላይ ያለንን እምነት የምንጥስ እኛ ልንሆን እንደምንችል፣ ነገር ግን የምንሰበስበው፣ የምንጠብቀው እና የምናድስ መሆናችንን በመገንዘብ ነው።
በስተመͨረሻ፣ ይህ ተስፋ ነው፤ ብንወድቅም እግዚአብሔር ፈጽሞ እንደማይተውን ማወቅ ነው። ብንከዳው እንኳን እርሱ እኛን መውደዱን አያቆምም። እናም እራሳችንን በዚህ ፍቅር እንድንነካ ከፈቀድን - ትሁት፣ የቆሰለ ልብ፣ ነገር ግን ሁል ጊዜ ታማኝ ስንሆን- ያኔ በእውነት ዳግም መወለድ እንችላለን። እናም ከአሁን በኋላ እንደ ከዳተኞች ሳይሆን ሁልጊዜ እንደ ተወዳጅ ልጆች መኖር ልንጀምር እንችላለን።