Extra omnes. Jasht? t? gjith?
R.SH. / Vatikan
Paolo Ruffini
Ndodh, në këtë kohë 'pezull', që të gjithë në botë po pyesin veten se kush do të jetë ipeshkvi i 267-të i Romës. Të gjithë janë të përfshirë, edhe pse fizikisht janë të përjashtuar nga vendi ku pasardhësit e apostujve që u bënë kardinalë, të mbledhur dhe të ruajtur në fshehtësinë e një Kapele, do të zgjedhin shërbëtorin e shërbëtorëve të Zotit të thirrur për të udhëhequr Kishën.
Shërbëtor. Shërbëtor i një Populli të vetëm, pjesë e të cilit ishte dhe do të vazhdojë të jetë edhe Pjetri, edhe pasi u thirr ta udhëhiqte atë.
Shërbëtor. Dhe këtu qëndron misteri. Si mund të jetë një shërbëtor udhëheqës i një populli? I një Kishe?
Një pyetje së cilës Jezusi iu përgjigj me fjalë që ende e kemi të vështirë t’i kuptojmë sot: “Ju e dini se ata që mbahen për sundues të popujve, i sundojnë me ashpërsi dhe qeveritarët e tyre ushtrojnë mbi ta pushtetin e tyre. Kështu veç, nuk duhet të jetë ndër ju. Përkundrazi, kushdo prej jush që do të jetë më i madh, le të bëhet shërbëtori juaj, dhe ai që prej jush do të jetë i pari, le të bëhet skllavi i të gjithëve,sepse Biri i njeriut nuk erdhi për të qenë shërbyer, por që ia të shërbejë e të japë jetën e vet si shpërblim për të gjithë” (Mk 10,42-45).
Pra, të shërbesh. Këtë janë të thirrur të bëjnë pasardhësit e Pjetrit për të udhëhequr Kishën. Dhe ky paradoks është çorientues. Ky element i huton si mediat ashtu edhe shumë qendra pushteti, të mëdha e të vogla, në botë, ndërsa ata shqetësohen për identitetin dhe emrin e personit që mund të zgjidhet, dhe ndoshta madje përpiqen të ndikojnë në vendim duke ravijëzuar skenarë dhe interpretime që duket se janë shkruar në rërë.
Extra omnes. Ky rregull e prish këtë kohë 'pezull' midis të tashmes dhe jo ende, në të cilën edhe kardinajtë (populli i Zotit që pret bariun e tij e di, e beson, e kërkon) janë të thirrur të hyjnë në mister; dhe të lënë jo vetëm të gjithë, por gjithçka jashtë Kapelës Sikstine: veten, mendimet e tyre, arsyetimin e tyre; dhe të zbrazen plotësisht për t’i lënë hapësirë ??vetëm Shpirtit, për t’i lënë hapësirë një dinamike që i tejkalon ata, dhe për t’i lënë hapësirë misterit të Pjetrit.
Por ky është Pjetri. Një mister që na jep një siguri.
Pjetri është peshkatari të cilit Jezusi i premtoi se e keqja nuk do të fitonte: “Ti je Pjetër-Shkëmb, dhe mbi këtë shkëmb unë do të ndërtoj Kishën time dhe dyert e ferrit s’do të ngadhënjejnë kundër saj!” (Mt 16,18).
Ai është apostulli për të cilin - duke ia besuar Kishën e tij - Biri i Zotit u lut, duke i drejtuar një rekomandim të veçantë Atit. Në mënyrë që ta mbështeste atë gjatë mbajtjes mbi supe të një peshe që përndryshe do të ishte shumë e madhe.
Pjetri është një njeri i mbështetur nga kjo lutje që është përhapur gjatë gjithë kohës dhe historisë së pasardhësve të tij deri deri te ne sot. Një lutje konkrete, një lutje me të vërtetë e veçantë: që feja të mos mungojë kurrë përballë sprovave që do t’i duhet të përballojë, kaq të ndryshme dhe kaq të ngjashme me ato të kohës sonë, të shekullarizuara, të përçara, të polarizuara, të disorinetuara, të hidhëruara; plot dëshirë për të komanduar dhe të varfër në dashuri, të paaftë për të kuptuar vlerën e një shërbimi dhe vlerën e së mirës së përbashkët, plot siguri të brishta dhe të vërteta të rreme, të mbushura më shumë me mllef sesa me mëshirë, aq shpesh të mbushura më shumë me dëshirën për hakmarrje sesa për falje: “Simon, Simon, qe, Satani kërkoi t’ju ??shoshë si grurin! Por unë u luta për ty, që feja jote të mos mungojë. Dhe ti, kur të kthehesh, forcoj vëllezërit e tu” (Lk 22,31-32).
Pjetri është një mister mëshire dhe dashurie; bashkimi dhe dëgjimi.
Një peshkatar që bën llogaritjet e veta në mënyrë të gabuar; që, i shqetësuar, qëndron gjithë natën në det pa zënë asnjë peshk; i cili pastaj hedh rrjetat në anën tjetër, vetëm me fjalën e një të huaji. Dhe në fund ai e kupton se Ai që flet është Mësuesi i tij.
Pjetri është një mëkatar i falur: ai është i zgjedhuri që, përpara se të gëzohej, qau me hidhërim, pasi kishte tradhtuar Jezusin. Ashtu si Juda. Por ai qan. Ai qau.
Në lotët e tij qëndron gjithë misteri i tij. Dhe ja ku është misteri i Kishës. Ato lot janë ndoshta çelësat e Mbretërisë. Ato janë çelësat e Pjetrit dhe misterit të tij: një brishtësi që është e fuqishme pikërisht sepse nuk shkëlqen me dritën e vet. Një shkëmb edhe nëse nuk ishte i tillë. Pikërisht për këtë arsye na konfirmon të gjithëve në fe.
