At?sia e Pjetrit
R.SH. / Vatikan
Andrea Tornielli
Nga orët e shpeshta, që i paraprinë fillimit të Konklavit të thirrur për të zgjedhur Pasardhësin e ri të Shën Pjetrit Apostull ia vlen të kujtojmë një aspekt themelor të shërbimit të Ipeshkvit të Romës, perceptuar veçanërisht nga populli i Zotit: atësia. Miliona njerëz, në çastin e njoftimit të papritur të vdekjes së Françeskut, ndiheshin si jetimë të një ati.
Pali VI reflektonte mbi përvojën e atësisë në një bisedë me mikun e tij filozof Jean Guitton, pas kthimit nga udhëtimi në Indi, në dhjetor 1964. Sapo mbërriti, Papa u prit në rrugë nga më se një milion njerëz, që i përkisnin të gjitha feve. Përqafim i paharrueshëm. Turma pushtoi rrugën, duke e rrethuar makinën “Lincoln”, që hapej sipër e që Pali VI do t’ia dhuronte më pas Nënë Terezës së Kalkutës. Për dy orë, pa u ndaluar për asnjë çast, Papa Montini përshëndeti e bekoi. Duke kujtuar atë takim me turmën, Papa do t'i rrëfehej Guitton-it: "Besoj se nga të gjitha dinjitetet e një Pape, më e lakmueshmja është atësia". Pata rast ta shoqëroj Piun XII në ceremonitë solemne. Hidhej në turmë, si të ishte në pishinën e Betsaidës. E turma shtrëngohej rreth tij, ia griste rrobat. E ai shkëlqente. Rifitonte forcën. Por ndërmjet dëshmitarit të një atësie dhe vetë atit ka një ndryshim të madh. Atësia është ndjenjë që pushton shpirtin dhe zemrën, që na shoqëron në çdo orë të ditës, që nuk mund të pakësohet, por që rritet, sepse edhe numri i fëmijëve rritet”.
Nuk është, shtonte Pali VI, “aq shumë detyrë, sesa atësi… E askush nuk mund të heqë dorë nga atësia... Ndihem si ati i mbarë njerëzimit... E kjo ndjenjë në ndërgjegjen e Papës është gjithmonë e re, gjithmonë e freskët e, në gjendjen e saj të re, gjithmonë e lirë dhe krijuese. Është ndjenjë që nuk lodhet, që nuk mërzitet, që pushon nga çdo kapitje. Asnjëherë, për asnjë çast, nuk jam ndjerë i lodhur kur ngrita dorën për të bekuar. Jo, nuk lodhem kurrë së bekuari ose së faluri. Kur mbërrita në Bombei, duhej bërë një udhëtim njëzet kilometrash për të arritur në selinë e Kongresit. Turma të pafundme, të dendura, të heshtura, të palëvizshme pushtonin rrugën - turma të përshpirtshme e të varfra, ato turma të etura, përplot me njerëz, të zhveshura, të vëmendshme, që shihen veç në Indi. Më duhej të vazhdoja të bekoja. Një mik prift, afër meje, mendoj se në fund më mbështeti krahun, si shërbëtori i Moisiut. Megjithatë, nuk ndihem mbi të gjithë, por vëlla nën të gjithë, sepse mbaj barrën e të gjithëve".
Pasardhësi i Pjetrit është vëlla, “inferior ndaj të gjithëve”, sepse mban peshën e të gjithëve. Disa muaj para asaj përvoje në Indi, Pali VI e kishte jetuar se çfarë do të thoshte, fjalë për fjalë, të “përpiheshe” nga përqafimi i njerëzve. Ishte janari i vitit 1964, gjatë udhëtimit të tij të parë apostolik, atij në Tokën Shenjte. Një udhëtim i dëshiruar fort nga Papa Montini. Në Jerusalem, te Porta e Damaskut, ishte një turmë aq të madhe, saqë ta pengonte zhvillimin e pritjes sipas planit. Makina e Papës lëkundej si varkë e ai, pasi doli me vështirësi dhe i mbrojtur nga ushtarët e Mbretit Husein, mezi e kaloi Portën e Damaskut pa shoqëruesit e tij, që nuk mundën t’i afroheshin. Pali VI e përshkoi gjithë Udhën e Dhimbshme mes turmave të njerëzve që mbushnin plot e përmaje rrugicat e lashta të Qytetit të Shenjtë. Nganjëherë dukej sikur përfundonte i përpirë nga turma. Po fytyra e tij mbetej gjithnjë e qetë e buza gjithnjë në gaz, ndërsa çonte krahët në shenjë bekimi.
Atë Giulio Bevilacqua, mik personal i Papës, atë mbrëmje do t’i tregonte një grupi gazetarësh të mbledhur jashtë Delegacionit Apostolik të Jerusalemit, çka ia kishte rrëfyer shumë vite më parë Giovanni Battista Montini: «Ëndërroj një Papë që jeton i lirë nga pompoziteti i oborrit dhe burgjet e protokollit”. "Më në fund vetëm ndërmjet diakonëve". Prandaj, përfundoi Bevilacqua, jam i bindur se sot, megjithëse i “pushtuar” nga turma, do të jetë më i lum sesa kur zbret në Shën Pjetër, i mbartur në gjestatoren, apo në karrigen e tij...".
