Pap?t dhe vullnetarizmi, shkoll? jete q? m?son p?rpar?sin? e dhurat?s
R.SH. / Vatikan
Shenja dalluese e vullnetarizmit është zgjedhja e dashurisë: domethënë, e dhurimit! “Krishti - shkruan Shën Gjoni Apostull - dha jetën për ne”. Pasoja e kësaj dhurate duhet të jetë një dishepullim i jetuar nga njeriu në ngjasim të Krishtit: “Edhe ne duhet të japim jetën për vëllezërit tanë” (Gjn 3,16). Jubileu i Botës së Vullnetarizmit, i planifikuar në Romë më 8 dhe 9 mars, i kushtohet veçanërisht vullnetarëve, shoqatave jofitimprurëse, OJQ-ve dhe punonjësve socialë nga mbaë bota. Një mundësi për të reflektuar mbi këtë angazhim të lirë, por kuptimplotë dhe për të nxitur solidaritetin.
Shkolla e jetës
Njeriu realizohet plotësisht vetëm nëse do dhe u dhurohet të tjerëve. Ky është thelbi i mesazhit të Papës Gjon Palit II me rastin e Vitit Ndërkombëtar të Vullnetarëve, shpallur në vitin 2001 nga Asambleja e Përgjithshme e Kombeve të Bashkuara për të njohur, për të nxitur dhe për të festuar shërbimin vullnetar në të gjitha manifestimet e tij. Vullnetarizmi - nënvizon Papa Wojty?a - është thirrur në çdo rast të jetë shkollë e jetës". Nëpërmjet dashurisë për Zotin dhe dashurisë për vëllezërit, krishterimi e liron të gjithë fuqinë e tij çliruese dhe shpëtuese. Dashuria përfaqëson formën më shprehëse të ungjillizimit, sepse, duke iu përgjigjur nevojave trupore, u zbulon njerëzve dashurinë për Zotin e dëshiruar, për atin, gjithmonë të kërkuar nga secili. Nuk bëhet fjalë vetëm për të kënaqur nevojat materiale të të tjerëve, si uria, etja, mungesa e strehimit, kujdesi mjekësor, por për t'i udhëhequr ata që ta jetojnë dashurinë hyjnore në mënyrë personale Nëpërmjet vullnetarizmit, i krishteri bëhet dëshmitar i kësaj bamirësie hyjnore, e shpall dhe e bën të prekshme me ndërhyrje të guximshme e profetike. Nuk mjafton të ndihmosh ata që janë në vështirësi materiale; duhet t'i përgjigjemi njëkohësisht etjes së tij për vlera dhe përgjigje të thella. Lloji i ndihmës së ofruar është i rëndësishëm, por edhe më e rëndësishme është zemra me të cilën jepet. Pavarësisht nëse bëhet fjalë për mikroprojekte apo për arritje të mëdha, vullnetarizmi duhet të jetë shkollë e jetës veçanërisht për të rinjtë, duke i ndihmuar të edukohen në kulturën e solidariteti dhe të pranimit e në dhurimin falas të vetvetes”.
Duaj me Zotin
"Vullnetarizmi është jehonë e mirënjohjes dhe dhurimit të dashurisë që more". Këtë e theksoi Papa Benedikti XVI kur u takua me botën e vullnetarizmit në vitin 2007, gjatë shtegtimit të tij apostolik në Austri. "Deus vult condiligentes - Zoti do njerëz që duan me Të," pati pohuar teologu Duns Scotus në shekullin e 14-të. E parë në këtë mënyrë, angazhimi falas ka të bëjë shumë me Hirin e Zotit. Një kulturë që dëshiron të numërojë gjithçka dhe të paguajë për gjithçka, që e vendos marrëdhënien ndërmjet burrave në një lloj busti shtrëngues të drejtash dhe detyrash, përvoja falë njerëzve të panumërt, që angazhohen falas sepse vetë jeta është dhuratë e pamerituar. Sado të ndryshme, të shumëfishta apo edhe kontradiktore të jenë motivimet dhe madje edhe rrugët e angazhimit vullnetar, në bazë të të gjithave qëndron përfundimisht ajo e përbashkëta e thellë, që lind nga “shpërblimi”. Jetën e morëm lirisht nga Krijuesi ynë, lirisht u çliruam nga shtegu i verbër i mëkatit dhe i së keqes, falas na u dha Shpirti me dhuratat e tij të shumta”.
Dil, për të takuar
Papa Françesku e ka theksuar vazhdimisht vlerën e vullnetarizmit gjatë Papnisë së tij. Në veçanti, gjatë takimit me anëtarët e Federatës së Organizatave të Krishtera për Shërbimin Vullnetar Ndërkombëtar (Focsiv), pati nënvizuar se të jesh vullnetar do të thotë para së gjithash “të dalësh për t'u takuar”:
Vullnetarizmi. Është një nga gjërat më të bukura. Sepse secili me lirinë e tij zgjedh këtë rrugë, që është rrugëdaljeje drejt tjetrit, dalje me dorën e shtrirë, rrugëdaljeje për t'u shqetësuar për të tjerët. Duhet bërë një veprim. Mund të qëndroj në shtëpi ulur, i qetë, duke parë televizor ose duke bërë gjëra të tjera… Jo, e marr këtë mundim për të dalë. Vullnetarizmi është përpjekja për të dalë e për t’i ndihmuar të tjerët, kaq. Nuk ka vullnetarizëm në tavolinë, as vullnetarizëm në televizion, jo. Vullnetarizmi është gjithmonë të dalësh, me zemër të hapur, dorë të shtrirë dhe këmbë gati për të ecur. Dilni të takoheni - e dilni për të dhënë. Të dalësh për të takuar të tjerët përmes dhurimit, në një shoqëri që po jeton çarje të thella për shkak të luftërave, është himn për vëllazërinë. Është si tingulli i Jobelit, sidomos në këtë Jubile të shpresës!”.
