At? Pasolini: n? syt? e Zotit ?do gjest dashurie ka nj? vler? t? pafundme
R.SH. / Vatikan
Jezusi e propozon përjetësinë si një dhuratë për t'u mirëpritur, jo si një e mirë që duhet pushtuar. Episodi i të riut të pasur në Ungjijtë sinoptikë tregon kontrastin midis atyre që kërkojnë jetën e amshuar si shpërblim dhe ftesës së Krishtit për të hequr dorë nga çdo siguri për ta ndjekur Jezusin. I riu, në pamundësi për të ndarë pasurinë e tij, largohet i pikëlluar. Më pas Pjetri pyet se çfarë do të marrin ata që kanë lënë gjithçka dhe Jezusi u premton jetën e përjetshme atyre që ia besojnë veten plotësisht atij.
Vështirësia e shkëputjes i prek të gjithë: ne kemi frikë të lëmë atë që është e dashur për ne, edhe nëse vetë jeta na detyron ta bëjmë këtë. Jezusi na fton të parashikojmë këtë pasazh, duke e bërë përjetësinë një realitet që është tashmë i pranishëm. Shembulli i Chiara Corbella Petrillo, e cila e përballoi sëmundjen e saj me besim, tregon se dikush mund të jetojë plotësisht me Zotin që tani në këtë tokë. Nuk bëhet fjalë për të hequr dorë, për të sakrifikuar, por për të jetuar intensivisht, të lirë nga vlerat e rreme.
Në Ungjillin e Gjonit, Jezusi e përshkruan veten si bari që i çon delet e tij në kullota të begatshme. Zëri i tij na shtyn të largohemi nga frika dhe të gjejmë jetën e vërtetë. Kjo begati manifestohet në shenjën e shumëzimit të bukëve: ajo që duket e pamjaftueshme, në duart e Jezusit bëhet e begatë, madje e tepërt. Megjithatë, turma e popullit e keqkupton mrekullinë, duke kërkuar vetëm bukë materiale pa e kapur shenjën e ushqimit më të thellë.
Publikojmë përmbledhjen e meditimit të shtatë të predikuesit të Shtëpisë Papnore, Atë Pasolini që drejton Ushtrimet Shpirtërore të Kreshmës për Kurien Romake në Sallën Pali VI.
Jezusi na zbulon se buka e vërtetë e jetës është ai vetë. Të hash mishin e tij dhe të pish gjakun e tij do të thotë të marrim pjesë në jetën e tij dhe ta pranosh ekzistencën e tij si tonën. Eukaristia nuk është thjesht një rit, por një bashkim transformues me Krishtin. Gjoni ungjilltar, në vend që të rrëfejë themelimin e eukaristisë, thekson larjen e këmbëve nga Jezusi, duke nënvizuar se kulti i vërtetë manifestohet në shërbimin e ndërsjellë.
Amshimi nuk është një iluzion i largët, por një realitet që bëhet realitet në jetën tonë kur mësojmë të ofrojmë me besim edhe atë pak që kemi. Në sytë e Zotit, secili nga gjestet tona të dashurisë ka vlerë të pafundme: çdo gjë mund të bëhet e përjetshme.
