杏MAP导航

R.SH. / Vatikan

Në Dokumentin Përfundimtar të Sinodit të Ipeshkvijve mbi sinodalitetin e Kishës thuhet: «Jeta e kushtuar është e thirrur të vërë në dyshim Kishën dhe shoqërinë, me zërin e saj profetik. Në përvojën e tyre shekullore, familjet fetare kanë fituar pjekurinë e praktikave të provuara të jetës sinodale dhe aftësinë dalluese të bashkësisë, duke mësuar të harmonizojnë dhuratat individuale me misionin e përbashkët. Urdhrat dhe Kongregacionet, Shoqëritë e Jetës Apostolike, Institutet Laike, si dhe Shoqatat, Lëvizjet dhe Komunitetet e Reja kanë një kontribut të veçantë në rritjen e sinodalitetit në Kishë. Sot, shumë bashkësi të jetës së kushtuar janë laboratore ndërkulturore, profeci për Kishën dhe për botën” (DF, 65).

Papa Françesku ka kujtuar disa herë thirrjen për të kaluar nga “unë” tek “ne”,  nevojën për të “takuar në një “ne” që është më e fortë se shuma e individualiteteve të vogla” (Fratelli tutti, 78), "sfidën e zbulimit dhe transmetimit të "misticizmit" të të jetuarit së bashku" (Evangelii Gaudium, 87), të "përvojës çlirimtare dhe të përgjegjshme për ta jetuar si Kishë "misticizmin tonë" (Veritatis gaudium mbi Universitetet Kishtare dhe Fakultetet, 4). Procesi sinodal ka rimarrë, ndërmjet tjerash, imazhin Palin Apostull të një trupi (DF, 16, 21, 26, 27, 36, 57, 88) dhe "na ka bërë të përjetojmë "shijen shpirtërore" (EG 268) që të jemi Populli i Zotit, i mbledhur nga çdo fis, gjuhë, popull dhe komb, duke jetuar në kontekste dhe kultura të ndryshme. Kjo nuk është asnjëherë shumë e thjeshtë e të Pagëzuarve, por subjekt komunitar e historik i sinodalitetit dhe i misionit” (DF, 17.).

"Gjithçka është relacion", "gjithçka, e lidhur", "gjithçka e shtrënguar": ky është refreni që kalon përmes Laudato si' të Papës Françesku. Pamja e trupit shpreh në mënyrë të qartë dhe plastike lidhjen që ekziston mes nesh: ne krijesat, ne njerëzit, ne të krishterët, ne anëtarët e Trupit të Krishtit që është Kisha, ne anëtarët e një Instituti të Jetës së Përkushtuar, të një Shoqërie të Jetës Apostolike, jemi një Familje shpirtërore të gjallëruar nga një karizëm unik dhe origjinal. Ashtu si në një trup fizik, çdo pjesë, çdo organ, çdo qelizë e një "trupi karizmatik" ka ndikim mbi pjesën tjetër. Ajo që ndodh në një pjesë të trupit, ka pasoja në tërësi. Dhe ajo që ndodh me të gjithë trupin si e tillë, ka pasoja në një farë mënyre në çdo pjesë të tij.

Në "trupin karizmatik" qarkullon ajo që anëtarët vendosin në të. Çdo veprim dhe fjalë e jona, çdo mendim dhe ndjenjë e jona është energji që përshkon rrjetin e dendur të marrëdhënieve tona dhe arrin tek të gjithë, sepse të gjithë jemi të bashkuar në një trup të vetëm, të larë në të njëjtin gjak të karizmës së gjallë. Asnjë fjalë, asnjë gjest, asnjë mendim apo ndjenjë nuk është asnjanëse: çdo shprehje jetësore ka pasoja, për të mirë ose për të keq. Në mënyrë misterioze, për shkak se jemi të gjithë të lidhur - në një nivel shumë të thellë, të shpirtit, të karizmës - ajo që ndiej, mendoj, them, bëj, dëshiroj, lëshohet në qarkullimin e trupit dhe sjell pasojat e saj, të dobishme ose të dëmshme. Të shoqërosh një “trup karizmatik”, një organizëm të gjallë, për të shprehur lindjen e tij, pjellorinë e tij, qëllimin për të cilin erdhi në botë, do të thotë para së gjithash ta shoqërosh për t'u lidhur dhe rilidhur vazhdimisht me atë që e gjallëron, me karizmën e tij. Dhe do të thotë të kujdesesh për atë që qarkullon brenda lidhjeve jetike.

Karizma nuk është pronë e një instituti, një shoqërie apo një familjeje karizmatike. Është dhurata e Zotit për botën, është Shpirti, është Jeta. Instituti (ose Shoqëria, ose Familja) dhe çdo motër e vëlla që është anëtar i tij, e merr si dhuratë falas forcën jetike që i rrjedh brenda vetes në mënyrë krijuese, lirisht, sigurisht jo për t'u "mumifikuar" ose për t’u balsamuar si  pjesë muzeale. Kujtojmë fjalët e Papës Françesku: “çdo karizëm është krijuese, nuk është shtatore muzeu, por krijuese”. Bëhet fjalë për t'i qëndruar besnikë burimit origjinal, ndërsa përpiqesh ta rimendosh dhe ta shprehësh në dialog me situata të reja sociale dhe kulturore. Karizma ka rrënjë të vendosura mirë, por pema rritet në dialog me realitetin. Kjo punë e përditësimit është më e frytshme, sa më shumë arrihet duke harmonizuar krijimtarinë, urtësinë, ndjeshmërinë ndaj të gjithëve dhe besnikërinë ndaj Kishës” (Për Lëvizjen Focolare, 6 shkurt 2021).

Energjia e karizmës kalon në çdo qelizë të trupit: çdo motër a vëlla është mbartës dhe shprehës i saj. Jo vetëm kaq. “Trupi karizmatik”, si një organizëm i gjallë, ka “shqisat” e veta dhe, ndërmjet tyre “shqisën e karizmës”, “hundë”, për të përdorur sërish fjalët e Papa Françeskut, që e lejon të dallojë aromën e karizmës; veshë, për të dëgjuar melodinë e saj; sy, për të shikuar dritën e saj; gojë për të shijuar shijen e saj e për të njohur prekjen e saj. E ti dridhesh në kontakt me të, tërhiqesh prej saj dhe e ndjek atë. Si trup, si organizëm. Sa e rëndësishme është atëherë që udhëheqësi i një Familjeje karizmatike, si bari i mirë, të ecë me tufën “herë përpara, herë në mes, e herë pas: përpara, për të drejtuar komunitetin; në mes, për ta inkurajuar dhe mbështetur atë; mbrapa, për ta mbajtur të bashkuar që të mos mbetet askush shumë mbrapa, e edhe për një arsye tjetër: sepse populli ka “nuhatje”! (Asisi, 4 tetor 2013).

Dridhja dhe lëvizja e një organizmi në përgjigje të asaj që perceptojnë "nuhatja" e tij dhe të gjitha shqisat e tija nuk është thjesht shuma e dridhjeve dhe lëvizjeve të secilës pjesë; është shumë më tepër. Është paksa si ajo që ndodh me një simfoni të luajtur nga një orkestër: nuk është thjesht shuma e tingujve të ndryshëm të instrumenteve; është shumë më tepër. Duke folur me kardinajtë e rinj gjatë Konsistorit të 30 shtatorit 2023, Ati i Shenjtë Françesku propozoi pikërisht këtë imazh, duke e lidhur me sinodalitetin: “Kolegji i Kardinajve është thirrur t'i ngjajë një orkestre simfonike, e cila përfaqëson simfonitetin dhe sinodalitetin e Kishës. Them edhe ‘sinodalitet’, jo vetëm sepse jemi në prag të Asamblesë së parë të Sinodit që ka pikërisht këtë temë, por ngaqë më duket se metafora e orkestrës mund të ndriçojë mirë karakterin sinodal të Kishës. Një simfoni jeton në kompozimin e shkathët të timbreve të instrumenteve të ndryshme: secili jep kontributin e tij, herë i vetëm, herë i kombinuar me dikë tjetër, herë me gjithë ansamblin”.

Diversiteti është i nevojshëm, është i domosdoshëm. Por çdo tingull duhet të kontribuojë në melodinë e përbashkët. Dhe për këtë arsye, dëgjimi i ndërsjellë është themelor: çdo muzikant duhet t’i dëgjojë të tjerët. Nëse dikush dëgjon vetëm veten e tij, sado sublim të jetë tingulli, nuk do t'i sjellë dobi simfonisë; dhe e njëjta gjë do të ndodhte nëse një pjesë e orkestrës nuk do t’i dëgjonte të tjerët, por do të luante sikur të ishte vetëm, sikur të ishte e tëra. Dhe dirigjenti i orkestrës është në shërbim të kësaj lloj mrekullie, çdo herë performanca e një simfonie. Ai duhet të dëgjojë më shumë se kushdo tjetër, dhe në të njëjtën kohë, detyra e tij është të ndihmojë secilin orkestrant të zhvillojë në kulm besnikërinë krijuese, besnikërinë ndaj veprës që po kryhet, por krijuese, e aftë për të dhënë shpirtin në atë rezultat, për ta bërë të ritingëllojë këtu dhe tani në mënyrë unike".

Një organizëm i gjallë është domosdoshmërisht gjithmonë në lëvizje, duke u përshtatur e duke u rinovuar. Kur lëvizja, përshtatja dhe rinovimi pushojnë, vjen vdekja. Për të cituar sërish Papën Françesku: “Ata që qëndrojnë ende, përfundojnë duke u bërë të korruptuar. Si uji: kur uji është ende aty, mushkonjat vijnë, bëjnë vezë dhe gjithçka shkon keq. "Gjithçka". (Homeli, Kapela e Shtëpisë së Shën Martës, 2 tetor 2018).

Prijësi i një familjeje njerëzish të shenjtëruar është i thirrur të lehtësojë kthimin e vazhdueshëm dhe rizhytjen në karizëm, në energjinë jetike që gjallëron "trupin karizmatik", në muzikën që e mbështet atë, në origjinën e gjallë dhe pulsuese nga e cila mund të fillohet përsëri, të riniset në të tashmen nga pjelloria e pashtershme e frymëzimit, nga i cili ka lindur. Pra, muzika mund të shprehet sot në orkestër, duke i dhënë jetë dhe shpirt partiturës, këtu dhe tani. Më pas, i çliruar nga strukturat, gjeometritë dhe gjeografitë që ndoshta e kanë rënduar, rrjedha jetike e karizmës mund të çlirohet në një valle që e lëviz, e ndez dhe e gjallëron gjithë trupin, Kishën, botën!

Motër Simona Brambilla, mc

Prefekte e  Dikasterit të Vatikanit për Institutet e Jetës së Kushtuar dhe Shoqëritë e Jetës Apostolike