杏MAP导航

R.SH. / Vatikan

Diakoni vihet “në shërbim të ipeshkvit dhe të presbiterëve”. Ai mund të shpallë Ungjillin dhe të udhëheqë lutjen e asamblesë. Sipas Koncilit II të Vatikanit diakonati është "gradë e duhur dhe e përhershme e hierarkisë". Kushtetuta dogmatike e  Koncilit II të Vatikani Lumen gentium, pasi e ka përshkruar funksionin e presbiterëve si pjesëmarrje në funksionin meshtarak të Krishtit, shpjegon edhe shërbesën e diakonëve, "mbi të cilët vihen duart jo për meshtari, por për shërbim".

Kisha është konstitutivisht diakonale

Papët, në disa raste, janë ndaluar tek shërbimi i ofruar nga diakonët. Duke takuar diakonët e përhershëm të dioqezës së Romës në vitin 2021, Papa Françesku thekson se “diakonati, duke ndjekur rrugën kryesore të Këshillit, na çon në qendrën e misterit të Kishës”:

Ashtu siç kam folur për një “Kishë misionare konstitutive” dhe një “Kishë konstituive sinodale”, them se duhet të flasim për një “Kishë konstitutive diakonale”. Nëse dikush nuk e jeton këtë përmasë shërbimi, çdo shërbesë zbrazet nga brenda, bëhet sterile dhe nuk jep fryt. E, pak nga pak ajo bëhet e kësaj bote. Diakonët i kujtojnë Kishës se çka zbuloi Shën Tereza është e vërtetë: Kisha ka një zemër, që digjet nga dashuria. Po, një zemër e përulur, që rreh me shërbim. Diakonët na e kujtojnë këtë kur, si diakoni Shën Françesku, afrojnë Zotin me të tjerët pa u imponuar, duke shërbyer me përvujtëri dhe me gëzim. Bujaria e një diakoni që shërben pa kërkuar rreshtat e parë, mban erën e Ungjillit, tregon për madhështinë e përvujtërisë së Zotit, që hedh hapin e parë – gjithmonë: Zoti e bën gjithmonë hapin e parë – për të arritur edhe tek ata që i kanë kthyer shpinën.

Shërbimet e kryera nga diakonët

Me këtë rast, Papa Françesku kujtoi se duhet t'i kushtohet vëmendje edhe një aspekti tjetër: “Rënia e numrit të priftërinjve ka çuar në angazhimin e përhapur të diakonëve për të zëvendësuar detyra të cilat, sado të rëndësishme të jenë, nuk përbëjnë specifikën e diakonatit. Këto janë detyra zëvendësuese”. Papa Benedikti XVI, në vitin 2006, u ndal edhe në shërbimin e veçantë të diakonëve. Duke takuar diakonët e përhershëm të dioqezës së Romës, kujtoi shërbimet e kryera "me bujari të madhe" në shumë bashkësi famullitare:

“Duke mësuar Ungjillin e Krishtit, i cili ju është dorëzuar nga Ipeshkvi në ditën e shugurimit tuaj, ndihmoni prindërit që kërkojnë pagëzim për fëmijët e tyre, për t’i thelluar njohuritë për misterin e jetës hyjnore që na u dha dhe atë të Kishës, familjes së madhe të Zotit, ndërsa çifteve të të fejuarve që dëshirojnë të kremtojnë sakramentin e martesës, ju u shpallni të vërtetën e dashurisë njerëzore, duke u shpjeguar se “martesa e bazuar mbi dashurinë e pafundme”, bëhet ikonë e Zotit me popullin e tij dhe anasjelltas". Shumë prej jush punoni në zyra, spitale, shkolla: në këto mjedise ju thirreni të jeni shërbëtorë të së Vërtetës. Duke shpallur Ungjillin, do të jeni në gjendje të jepni Fjalën e aftë për të ndriçuar dhe për t'i dhënë kuptim punës së njeriut, vuajtjeve të të sëmurëve e do të ndihmoni brezat e rinj të zbulojnë bukurinë e fesë së krishterë”.

Kontributi i diakonit të martuar

I rëndësishëm është edhe kontributi që ofron diakoni i martuar për shndërrimin e jetës familjare. E theksoi Papa Gjon Pali II në vitin 1987 kur iu drejtua diakonëve të përhershëm të Shteteve të Bashkuara:

“Ai dhe gruaja e tij, pasi kanë hyrë në një bashkësi jete, thirren për ta ndihmuar dhe për t'i shërbyer njëri-tjetrit (krh. Gaudium et Spes, 48). Bashkëpunimi dhe uniteti i tyre është aq intim në sakramentin e martesës, saqë Kisha kërkon pëlqimin e duhur të gruas përpara se burri i saj të shugurohet diakon i përhershëm... Pasurimi dhe thellimi i dashurisë flijuese dhe reciproke të burrit me gruan përbën, ndoshta, përfshirjen më të rëndësishme të gruas së një diakoni në detyrën publike të burrit të saj në Kishës (Orientime, NCCB, 110). Posaçërisht sot, ky nuk është shërbim i vogël. Në veçanti, diakoni dhe gruaja e tij duhet të jenë  shembull i gjallë i besnikërisë dhe i pazgjidhshmërisë në martesën e krishterë, përpara një bote që ka nevojë të thellë për këto shenja. Duke përballuar sfidat e jetës bashkëshortore dhe kërkesat e jetës së përditshme me frymë feje, ato forcojnë jetën familjare jo vetëm të bashkësisë kishtare, por edhe të shoqërisë në tërësi”.

Në rrugën drejt cakut të mëtejshëm

Në përfundim të takimit të tij të vitit 1977 me diakonët e Seminarit të Madh të Milanos, Papa Pali VI foli për gëzimin që i pret diakonët e thirrur për të ndjekur rrugën e meshtarisë.

Si diakonë, ju tashmë shijoni gëzimin e lidhjes me “shërbimin” e vërtetë të Kishës. Por në këtë çast shpirtrat tuaj drejtohen padyshim drejt një qëllimi edhe më të lartë, pranë të cilit Zoti ju thirri për t'ju bërë, me sakramentin e Urdhrave, shërbëtorët e tij, lajmëtarët e Ungjillit të Jezu Krishtit, shpërndarësit e Gjakut dhe Fjalës së tij. Nuk ka fjalë për të shprehur madhështinë dhe përgjegjësinë e plotë të këtij misioni; mision që përbën pohimin e përjetshëm të premtimit të madh të Zotit: “Ja, unë jam me ju përherë deri në fund të botës” (Mat. 28:20). Po, meshtarët janë shenja të vazhdimësisë dhe të pranisë së Krishtit, Mësues e Bari, ndërmjet  njerëzve dhe manifestojnë vitalitetin dhe përjetësinë e Kishës. Siç e thekson Koncili II i Vatikanit, "ata, nën autoritetin e ipeshkvit, shenjtërojnë dhe drejtojnë pjesën e grigjës së Zotit që u është besuar; në vendin e tyre e bëjnë të dukshme Kishën universale dhe sjellin një kontribut të madh në ndërtimin e gjithë Korpit të Krishtit".

Në këtë Vit të Shenjtë të Shpresës, këto ditë hapet një manifestim jubilar kushtuar diakonatit. Nga data 21 deri më 23 shkurt Kisha kremton Jubileun e Diakonëve, shërbëtorë që ndjekin Krishtin, në shërbim të Kishës dhe të fundmëve.