杏MAP导航

R.SH. / Vatikan

Krishti është ringjallur. Ai është ringjallur vërtet! Me fjalët që Lindja e krishterë nuk lodhet kurrë së përsërituri gjatë kohës së Pashkëve, duke shpallur bërthamën qendrore të besimit dhe shpresës, Papa Leoni XIV përshëndeti besimtarët lindorë në një nga takimet e para të pontifikatit të ti, paraditen e 14 majit, në Sallën Pali VI, në Vatikan, duke pritur në audiencë pjesëmarrësit në Jubileun e Kishave Katolike Lindore

Të pranishëm ishin besimtarët, patriarkët, kryepeshkopët kryesorë, mitropolitët dhe përfaqësues të tjerë të Kishave Lindore në bashkësi me Romën, të ardhur nga e gjithë bota, të cilët kanë kremtuar Jubileun e Kishave Lindore në këto ditë.

Fjalimi i Papës përfaqësoi pikat thelbësore dhe, le të themi, programatike të Papnisë së tij dhe preku një sërë çështjesh të kohës sonë. Para së gjithash, Leoni XIV konfirmoi vendin qendror që kanë Kishat Lindore në Kishën universale. Duke iu drejtuar besimtarëve, ai tha: Ju jeni të çmuar. Duke ju parë, mendoj për larminë e origjinës suaj, për historinë tuaj të lavdishme dhe për vuajtjet e hidhura që shumë nga komunitetet tuaja kanë duruar ose po durojnë.

Dhe ai donte të vazhdonte diskursin e Leonit XIII, i cili ishte i pari që i kushtoi një dokument specifik dinjitetit të Kishave Lindore, duke pasur parasysh para së gjithash faktin e veprave të shëlbimit njerëzor filloi në Lindje dhe bëri një apel të përzemërt në mënyrë që larmia legjitime e liturgjisë dhe disiplinës Lindore [...] të mund të çojë në [...] dekor dhe dobi të madhe të Kishës (Letra Apostolike Orientalium dignitas).

 Shqetësimi i tij në atë kohë, shton Papa, është shumëaktual, sepse në ditët tona shumë vëllezër e motra lindore, përfshirë shumë prej jush, të detyruar të largohen nga atdheu i tyre për shkak të luftës dhe persekutimit, paqëndrueshmërisë dhe varfërisë, rrezikojnë, me të mbërritur në Perëndim, të humbasin jo vetëm atdheun e tyre, por edhe identitetin e tyre fetar. Dhe kështu, ndërsa brezat kalojnë, trashëgimia e paçmuar e Kishave Lindore humbet.

Në këtë kuptim, Papa Prevost i kërkon Dikasterit të Vatikanit për Kishat Lindore ta ndihmojë të përcaktojë parimet, normat dhe udhëzimet përmes të cilave Pastorët Latinë mund t’i mbështesin konkretisht katolikët lindorë në diasporë dhe të ruajnë traditat e tyre të gjalla dhe të pasurojnë kontekstin në të cilin ata jetojnë me specifikën e tyre.

Kontributi që Kishat Lindore mund t’i japin Kishës universale është para së gjithash nxitja për të rifituar ndjenjën e misterit, kaq të gjallë në liturgjitë lindore që përfshijnë personin njerëzor në tërësinë e tij. Prandaj, pohon Papa, është thelbësore të ruani traditat tuaja pa i zbehur ato, ndoshta për prakticitet dhe komoditet, në mënyrë që ato të mos korruptohen nga një frymë konsumiste dhe utilitare.

Për më tepër, për të krishterët e Lindjes, të cilët janë dëshmitarë të gjallë të tmerreve të luftës, ka një apel: jo aq shumë ai i Papës, por i Krishtit, i cili përsërit:Paqja qoftë me ju!; (Gjn 20,19.21.26). Dhe ai specifikon: «Po ju lë paqen, po ju jap paqen time». Unë po ju jap, jo siç jep bota; (Gjoni 14,27). Paqja e Krishtit nuk është heshtja vdekjeprurëse pas konfliktit, nuk është rezultat i shtypjes, por është një dhuratë që i shikon njerëzit dhe ua riaktivizon jetën. Le të lutemi për këtë paqe, që është pajtim, falje, guxim për të kthyer faqen dhe për të filluar nga e para.

Prandaj edhe angazhimi i thellë i Papës për të siguruar përhapjen e kësaj paqeje, dhe unë do të bëj çdo përpjekje. Selia e Shenjtë është në dispozicion që armiqtë të takohen dhe të shihen në sy, në mënyrë që njerëzve t’u kthehet shpresa dhe dinjiteti që meritojnë, dinjiteti i paqes. Populli dëshiron paqe dhe unë, me zemër në dorë, u them udhëheqësve të popullit: le të takohemi, le të flasim, le të negociojmë! Lufta nuk është kurrë e pashmangshme, armët mund dhe duhet të heshtin, sepse ato nuk i zgjidhin problemet, por i shtojnë ato; sepse ai që mbjell paqe do të mbetet në histori, jo ai që korr viktima; sepse të tjerët nuk janë armiq para së gjithash, por qenie njerëzore: jo njerëz të këqij për t’u urryer, por njerëz me të cilët duhet të flasësh.

 Ne i ikim vizioneve manikeane tipike të rrëfimeve të dhunshme, të cilat e ndajnë botën në të mirë dhe të keq. Kisha nuk do të lodhet kurrë së përsërituri: le të heshtin armët. Dhe do të doja ta falënderoja Zotin për ata që, në heshtje, në lutje, në ofertë, thurrin fije paqeje; dhe të krishterët – lindorë dhe latinë – të cilët, veçanërisht në Lindjen e Mesme, këmbëngulin dhe rezistojnë në tokat e tyre, më të fortë se tundimi për t’i braktisur ato.

Të krishterëve duhet t'u jepet mundësia, jo vetëm me fjalë, të qëndrojnë në tokat e tyre me të gjitha të drejtat e nevojshme për një ekzistencë të sigurt. Ju lutem, le të punojmë për këtë! Gratë lindore duhet të jenë një shembull për të gjithë. Shkëlqimi i Lindjes së krishterë kërkon, sot më shumë se kurrë, liri nga çdo varësi e kësaj bote dhe nga çdo tendencë në kundërshtim me bashkimin, në mënyrë që të jetë besnik në bindjen dhe dëshminë ungjillore. 

Një mirënjohje, një apel dhe një ftesë për të jetuar besimin në specifikë dhe origjinalitet çdo ditë. Ky është mesazhi i Leonit XIV.

nga Prof. Domenico Morelli