杏MAP导航

Pami?taj, ?e prochem jeste? i w proch si? obrócisz

Wczoraj tymi surowymi s?owami i tym surowym obrz?dem posypania g?ów popio?em rozpocz?li?my nasz? wielkopostn? drog? ku wielkanocnemu zmartwychwstaniu. A dzisiaj Ewangelia, której w?a?nie wys?uchali?my (?k 9, 22-25), przypomina nam, ?e jest tylko jeden sposób na uratowanie naszego ?ycia: straci? je z powodu Jezusa, bior?c codziennie swój krzy? i id?c za Nim: ?Kto chce zachowa? swoje ?ycie, straci je, ale kto straci swoje ?ycie ze wzgl?du na mnie, zachowa je”.

S?owa te ze szczególn? moc? rozbrzmiewaj? dzi?, na pogrzebie naszego drogiego, ukochanego i wielkiego Stanis?awa Grygiela, Mistrza, Ojca i Przyjaciela. Roz?wietlaj? one jego ?ycie, pozwalaj?c nam poj?? jego tajemnic?, ale jednocze?nie to w?a?nie jego ?ycie, jego na?ladowanie Jezusaroz?wietla je dla nas. On bowiem swoim nauczaniem i ca?ym swoim istnieniem dawa? nam ?wiadectwo powagi alternatywy, która przed nami stoi. W ka?dym bowiem wyborze naszej wolno?ci zawsze chodzi o ??ycie i dobro, ?mier? i z?o” (Pwt 30, 15-20). Naucza? nas, ?e tylko gdy kochamy Pana i jeste?my pos?uszni Jego przykazaniom otwiera si? przed nami droga do tej obiecanej ojczyzny, która tu na ziemi jest tylko pocz?tkiem, pi?knym i kruchym.

Aby unikn?? pró?ni sensu, która zagra?a istnieniu, Stanis?aw wskaza? nam drog? do communio personarum, któr? mo?na budowa? tylko w ?wietle Boga i która zaczyna si? od spotkania, które zawsze jest Jego ?ask?. Pos?uchajmy jego s?ów na ten temat: ?Je?li kto? nigdy nie znajdzie si?, cho?by na chwil?, w atmosferze spotkania, to odchodzi z tej ziemi w przekonaniu, ?e prze?y? egzystencj? bez sensu i warto?ci. Odchodzi pusty, bo nie zosta? przez nikogo wype?niony” (L’uomo visto dalla Vistola, s. 17). Jak?e podobne s? te s?owa Stanis?awa do tych, których kilka lat pó?niej u?y? ?w. Jan Pawe? II, jego wielki Mistrz i Przyjaciel, w encyklice inauguruj?cej jego pontyfikat Redemptor hominis: ?Cz?owiek nie mo?e ?y? bez mi?o?ci. Cz?owiek pozostaje dla siebie istot? niezrozumia??, jego ?ycie jest pozbawione sensu, je?li nie objawi mu si? Mi?o??, je?li nie spotka si? z Mi?o?ci?, je?li jej nie dotknie i nie uczyni w jaki? sposób swoj?, je?li nie znajdzie w niej ?ywego uczestnictwa” (nr 10).

Najdro?szy Stanis?awie, Twoje ?ycie by?o pe?ne mi?o?ci i ludzi. Da?e? nam jednak ?wiadectwo, ?e ka?de spotkanie z lud?mi jest zawsze zaproszeniem do pielgrzymki w kierunku sacrum, które nosi w sobie drugi cz?owiek, i ?e tylko w ten sposób spotkanie to mo?e równie? prowadzi? do odkrycia sacrum, które ka?dy z nas nosi w sobie. Wymaga to nawrócenia: wyrzeczenia si? nieautentycznej egzystencji opartej na wyrachowaniu i posiadaniu, aby otworzy? si? na dar i komuni?. Bez metanoi cz?owiek traci siebie, poniewa? nie jest w stanie wej?? w tajemnic? drugiego cz?owieka i wzrasta? ka?dego dnia w darze z siebie.  Natomiast ten, kto kontempluje (cum templum) sacrum w drugim i z drugim ?yje nieustannym zdumieniem, nie starzeje si?. To w?a?nie by? sekret twojej m?odo?ci. ?Kto przebywa z m?odymi, ten zawsze pozostaje m?ody” - powiedzia? Jan Pawe? II na jednych ze swoich urodzin.

Straci? swoje ?ycie, odda? je w spotkaniu: to jest twój sekret. To jest ten dar z siebie, który tylko Chrystus zrealizowa? w sposób doskona?y na krzy?u, czyni?c ze swojej ludzkiej egzystencji, ze swojego ludzkiego cia?a dar doskona?y, aby i nasze ?ycie, id?c za Nim i nios?c codziennie Jego krzy?, zosta?o ocalone w ci?g?ym dawaniu siebie.

Teraz, drogi Stanis?awie, twoja pielgrzymka si? skończy?a, podczas gdy nasza trwa. Teraz dotar?e? do celu i kontemplujesz twarz? w twarz tajemnic?, której zawsze szuka?e? i któr? tak bardzo kocha?e?: kontemplujesz Oblicze Chrystusa i w Jego Obliczu odnajdujesz tak?e nasze oblicza, w tej communio personarum, która rozpocz?ta w czasie, trwa i znajduje swoj? doskona?o?? w wieczno?ci, interminabilis vitae tota simul et perfecta possessio (?w. Boecjusz).

Teraz wasze ?ycie ?jest ju? ukryte z Chrystusem w Bogu”. A gdy Chrystus, nasze ?ycie, objawi si?, wtedy i my razem z Nim uka?emy si? w chwale (por. Kol 3, 3-4). I mówi?c Ci nasze ?Z Bogiem!”czujemy si? zagubieni, bo dla nas pozostaje zas?ona, smutek, tym wi?kszy, im silniejsze ??czy?y nas z Tob? uczucia i wi?zi. Ale jednocze?nie dzi?kujemy Panu za Ciebie. Jak wielkim darem dla ka?dego z nas by?o spotkanie z Tob?, dzielenie z Tob? drogi, to, ?e mieli?my Ciebie jako M??a, jako Ojca, jako Mistrza, jako Przyjaciela, jako Dziadka!

I patrz?c teraz na siebie nawzajem z tej perspektywy i z t? now? Twoj? obecno?ci? w nas, troch? dziwn?, mówimy sobie nawzajem: ?Czy serce nie pa?a?o w nas, kiedy rozmawia? z nami w drodze i Pisma nam wyja?nia??” (?k 24,32), gdy mówi?e? nam o tajemnicy cz?owieka i tajemnicy Boga? Ten, kto rozpala taki ogień w sercach innych, staje si? ojcem na zawsze! Ogromny ból z powodu tej chwilowej, krótkiej roz??ki (jeszcze tylko troch?...) mie?ci si? w pewno?ci, ?e wkrótce, w Chrystusie Zmartwychwsta?ym, znów si? obejmiemy. A wtedy ka?da ?za zostanie otarta w rado?ci komunii wreszcie bez zas?on i bez cieni.

A zatem, powierzaj?c Ci? w wstawiennictwie naszych ubogich modlitw i w tej o wiele pewniejszej i pot??niejszej, jak? jest Eucharystyczna Ofiara Chrystusa, powierzaj?c Ci? mi?osierdziu Ojca, dzi?kujemy Ci, drogi Stanis?awie, za ogień, który w nas rozpali?e?, i za wielkie dziedzictwo, które nam pozostawiasz, i obiecujemy dobrze je wykorzysta?, w ?prawdzie mi?o?ci” (Veritas amoris), dla Ko?cio?a i dla rodzin, które tak bardzo kocha?e?.