杏MAP导航

?Jedno??. ?wi?tujemy razem dwie bardzo ró?ne postaci: Piotr by? rybakiem, który sp?dza? dni z wios?ami i sieciami, Pawe? – wykszta?conym faryzeuszem, nauczaj?cym w synagogach. Kiedy wyruszyli na misj?, Piotr zwróci? si? do ?ydów, Pawe? do pogan. A kiedy ich drogi si? skrzy?owa?y, dyskutowali w sposób o?ywiony, jak Pawe? bez wstydu opowiada w jednym ze swoich listów (por. Ga 2, 11 nn.). Krótko mówi?c, by?y to osoby ca?kowicie ró?ne, ale czuli si? jak bracia, jak w zjednoczonej rodzinie, gdzie cz?sto dyskutujemy, ale zawsze si? kochamy. ??cz?ca ich za?y?o?? nie pochodzi?a ze sk?onno?ci naturalnych, lecz od Pana. On nie nakazywa? nam, by?my si? sobie podobali, lecz by?my si? mi?owali. To On nas jednoczy, nie czyni?c nas jednolitymi.“

?Tekst mówi, ?e ?Piotra strze?ono w wi?zieniu, a Ko?ció? modli? si? za niego nieustannie do Boga” (Dz 12, 5). Jedno?? jest zasad?, która uaktywnia si? poprzez modlitw?, poniewa? modlitwa pozwala Duchowi ?wi?temu, by wkroczy?, by otworzy? na nadziej?, by skróci? dystanse, utrzymywa? nas razem w trudno?ciach. Zauwa?my jeszcze jedn? rzecz: w tych dramatycznych chwilach nikt nie narzeka na z?o, na prze?ladowania, na Heroda. Nikt nie zwymy?la Heroda, a my tak bardzo jeste?my przyzwyczajeni do zniewa?ania rz?dz?cych. To bezu?yteczne, a tak?e nudne, by chrze?cijanie marnowali czas, narzekaj?c na ?wiat, na spo?eczeństwo, na to, co nie funkcjonuje. Narzekania niczego nie zmieniaj?. (…) Owi chrze?cijanie nikogo nie obwiniali, tylko si? modlili. W tej wspólnocie nikt nie mówi?: ?Gdyby Piotr by? bardziej rozwa?ny, nie byliby?my w tej sytuacji”. Po ludzku rzecz bior?c, Piotr zas?ugiwa? na krytyk?, ale nikt tego nie robi. Nie obmawiali go. Modlili si? za niego. Nie rozmawiali o nim za jego plecami, tylko z Bogiem. I mo?emy dzi? zada? sobie pytanie: ?Czy strze?emy naszej jedno?ci poprzez modlitw?? Czy modlimy si? za siebie nawzajem?” Co by si? sta?o, gdyby?my si? bardziej modlili, a mniej szemrali? To, co sta?o si? z Piotrem w wi?zieniu: tak jak wówczas, otworzy?oby si? wiele bram, które oddzielaj?, opad?oby wiele obezw?adniaj?cych ?ańcuchów.“

?Piotr us?ysza? pytanie: ?Za kogo mnie uwa?asz?” (por. Mt 16, 15). W tym momencie zrozumia?, ?e Pana nie interesuj? opinie ogólne, lecz osobista decyzja, by za Nim pój??. Tak?e ?ycie Paw?a zmieni?o po tym jak Jezus go sprowokowa?: ?Szawle, Szawle, dlaczego Mnie prze?ladujesz?” (Dz 9, 4). Pan wstrz?sn?? nim wewn?trznie: sprawi? nie tylko, ?e pad? na ziemi? na drodze do Damaszku, ale ?e pad?o jego poczucie wy?szo?ci cz?owieka religijnego i przyzwoitego. W ten sposób wynios?y Szawe? sta? si? Paw?em, co oznacza ?ma?y”. Po tych wyzwaniach, po tych radykalnych przemianach ?ycia nast?puj? proroctwa: ?Ty jeste? Piotr [czyli Ska?a], i na tej Skale zbuduj? Ko?ció? mój” (Mt 16, 18); oraz wobec Paw?a: ?wybra?em sobie tego cz?owieka za narz?dzie. On zaniesie imi? moje do pogan i królów, i do synów Izraela” (Dz 9, 15). Zatem proroctwo rodzi si? wówczas, gdy pozwalamy, aby Bóg nas sprowokowa?: nie wtedy, gdy zawiadujemy swoim spokojem i utrzymujemy wszystko pod kontrol?. Nie rodzi si? z moich my?li, z mego zamkni?tego serca. Rodzi si?, kiedy pozwalamy, by Bóg nas sprowokowa?. Kiedy Ewangelia obala pewniki, pojawia si? proroctwo. Tylko ten, kto otwiera si? na Bo?e niespodzianki, staje si? prorokiem.“