杏MAP导航

?Zmartwychwstanie ucznia zaczyna si? od tego wiernego i cierpliwego mi?osierdzia, od odkrycia, ?e Bóg niestrudzenie wyci?ga do nas r?k?, by nas podnie?? z naszych upadków. Chce, aby?my Go postrzegali w ten sposób: nie jako pana, z którym musimy si? rozliczy?, ale jako naszego Ojca, który zawsze nas podnosi. W ?yciu chodzimy naprzód po omacku, jak dziecko, które zaczyna chodzi?, ale upada; kilka kroków i znowu upada; pada i znowu upada, i za ka?dym razem, ojciec je podnosi. R?k?, która zawsze nas podnosi, jest mi?osierdzie: Bóg wie, i? bez mi?osierdzia zostajemy na ziemi, ?e, aby?my chodzili, trzeba postawi? nas na nogi. Mo?esz mie? obiekcje: ?Ale nigdy nie przestan? upada?!”. Pan o tym wie i zawsze jest gotów ci? podnie??. Nie chce, aby?my ci?gle rozmy?lali o naszych upadkach, ale aby?my spojrzeli na Niego, który w upadkach widzi dzieci, które trzeba podnie??, w n?dzy widzi dzieci, które trzeba mi?osiernie kocha?.“

?Do ?w. Faustyny Jezus powiedzia?: ?Jestem mi?o?ci? i mi?osierdziem samym; nie masz n?dzy, która mog?aby mierzy? si? z mi?osierdziem Moim” (Dzienniczek, 14 wrze?nia 1937 r.). Pewnego razu ?wi?ta powiedzia?a do Jezusa, z satysfakcj?, ?e ofiarowa?a Mu swoje ?ycie, wszystko, co mia?a. Ale odpowied? Jezusa j? speszy?a: ?Nie ofiarowa?a? mi tego, co jest istotnie twoim”. Có? ta ?wi?ta zakonnica zatrzyma?a dla siebie? Jezus ?rzek? jej z ?askawo?ci?: «Córko moja, oddaj mi n?dz? twoj?»” (10 pa?dziernika 1937 r.). My te? mo?emy zada? sobie pytanie: ?Czy odda?em Panu moj? n?dz?? Czy pokaza?em mu moje upadki, ?eby mnie podniós??” A mo?e jest co?, co jeszcze trzymam w sobie? Grzech, wyrzuty sumienia z przesz?o?ci, rana, któr? mam w sobie, uraza do kogo?, wyobra?enie o jakiej? osobie... Pan oczekuje, aby?my zanie?li nasze n?dze i by móg? nam okaza? swoje mi?osierdzie.“

?Oto zmartwychwstanie ucznia: dokonuje si?, gdy jego u?omne i poranione cz?owieczeństwo wkracza w cz?owieczeństwo Jezusa. Tam rozpraszaj? si? w?tpliwo?ci, tam Bóg staje si? moim Bogiem, tam zaczyna si? na nowo akceptowa? siebie i mi?owa? swoje ?ycie. Drodzy bracia i siostry, w prze?ywanej przez nas próbie, tak?e i my, podobnie jak Tomasz, z naszymi obawami i w?tpliwo?ciami, okazali?my si? kruchymi. Potrzebujemy Pana, który widzi w nas, poza naszymi u?omno?ciami, tak?e nieodparte pi?kno. Z Nim na nowo odkrywamy siebie jako cennych w naszych s?abo?ciach. Odkrywamy, ?e jeste?my jak pi?kne kryszta?y, kruche i cenne jednocze?nie. I je?li, jak kryszta?, jeste?my wobec Niego przejrzy?ci, to ja?nieje w nas Jego ?wiat?o, ?wiat?o mi?osierdzia, a poprzez nas, ja?nieje w ?wiecie.“

??wi?ta Faustyna, po spotkaniu z Jezusem, napisa?a: ?W duszy cierpi?cej powinni?my widzie? Jezusa ukrzy?owanego, a nie darmozjada paso?yta i ci??ar... [Panie], dajesz nam sposobno?? do ?wiczenia si? w uczynkach mi?osierdzia a my ?wiczymy si? w s?dach” (Dzienniczek, 6 wrze?nia 1937 r.). Ona sama jednak pewnego dnia skar?y?a si? Jezusowi, ?e b?d?c mi?osiernymi uchodzimy za naiwnych. Powiedzia?a: ?Panie, cz?sto nadu?ywaj? dobroci mojej”. A Jezus: ?Córko Moja, niech ci? to nie obchodzi, ty zawsze b?d? mi?osierna dla wszystkich” (24 grudnia 1937). Dla wszystkich: nie my?lmy tylko o naszych w?asnych interesach, o interesach partykularnych. Wykorzystajmy t? prób? jako okazj? do przygotowania si? na jutro dla wszystkich. Bo bez wizji ca?o?ciowej nie b?dzie przysz?o?ci dla nikogo.“