Куды ?сц? Касцёлу?: медытацыя для кардынала? перад канклавам
Аляксандр Амяльчэня – Vatican News
“Прыйдз?це да Мяне, усе спрацаваныя ? абцяжараныя, ? Я супакою вас” (Мц 11, 28), – гэтыя словы Езуса, як адзначы? манах, ск?раваныя не тольк? да “малых”, пра як?х кажа Евангелле, але ? да кожнага, хто сёння нясе цяжар адказнасц? за лёс Касцёла. Ён закл?ка? прысутных удзельн?чаць у гэтым “запрашэнн? Хрыста”, для якога Ён сам з’я?ляецца ? шляхам, ? мэтай: “Я – дарога, ? пра?да, ? жыццё. Н?хто не прыходз?ць да Айца ?накш, як тольк? праз Мяне” (Ян 14, 6).
Абат працягва?, падкрэсл?ваючы: “Пане, да каго мы пойдзем? Ты маеш словы вечнага жыцця. А мы паверыл? ? пазнал?, што Ты ёсць Святы Бога” (Ян 6, 68-69). Гэта, паводле яго, пав?нен быць духо?ны кл?мат канклаву: выбаршчык? не могуць абап?рацца на пал?тычную лог?ку, чалавечыя планы ц? асаб?стыя памкненн?, а пав?нны цэнтраваць усе рашэнн? вакол Езуса, Як? “той самы ?чора, ? сёння, ? навек?!” (Гбр 13, 8).
Пакора ? лагоднасць вучаць служэнню
Разважанне пра пакору ? м?ласэрнасць праходз?ла праз яшчэ адну евангельскую цытату: “Вазьм?це ярмо Маё на сябе ? навучыцеся ад Мяне, бо Я ц?х? ? пакорны сэрцам, ? знойдзеце спакой для сва?х душа?” (Мц 11, 29). Абат падкрэсл??, што менав?та гэтыя якасц? – лагоднасць ? пакора – рэдка ?ласц?выя чалавеку натуральна, але яны патрабуюцца ад Касцёла, пазба?ляюць яго спакусы а?тарытарнасц?, замкнёнасц? ? гартуюць здольнасць да служэння.
“Няхай Касцёл будзе мац?, а не мачахай, адкрытай да ?с?х, асабл?ва да пакры?джаных ? слабых”, - звярну?ся ён да кардынала?, цытуючы Пасланне да Рымлян: “Любо? Божая выл?лася ? сэрцы нашыя праз Духа Святога, як? дадзены нам” (Рым 5, 5).
Дзе дзьме Дух – там сапра?днае абна?ленне
Абат Альяры падкрэсл?? таксама свабоду дзеяння Духа Святога, спасылаючыся на начную размову Езуса з Н?кадэмам: “Вецер вее там, дзе хоча, ? голас яго чуеш, але не ведаеш, адкуль прыходз?ць ? куды ?дзе. Так ёсць з кожным, хто нарадз??ся з Духа” (Ян 3, 8). Ён закл?ка? кардынала? не замыкацца ? чалавечых чаканнях ? схемах, а падпарадкаваць сваё сэрца натхненню Духа, гатоваму прывесц? да навяртання ? пастаяннага духо?нага росту.
Гаворачы пра Касцёл як супольнасць, абат згада? словы апостала Па?ла: “З Яго ?сё цела, якое складаецца ? злучаецца праз розныя ?заемныя сувяз?, у меру дзеяння кожнага асобнага члена, атрымл?вае ?зрастанне для будавання самога сябе ? любов?” (Эф 4, 16).
Быць гл?най у руках Бога – значыць давяраць пераменам
Медытацыя закранула ? вобраз ганчара з кн?г? прарока Ерам??: “Вось, як гл?на ? руцэ ганчара, так вы ? Ма?х руках, дом ?зраэля” (Ер 18, 6). Абат падкрэсл??, што Касцёл пав?нен быць гатовы на пера?тварэнн?, з пакорай ? цярпл?васцю прымаць выкл?к? ? цяжкасц?, давяраючы Богу.
“Тольк? Касцёл, натхнёны надзеяй на Хрыста, можа ?сц? за межы страху ? пасрэднасц?, адкрываючы для свету сапра?днае святло ? радасць Евангелля”, - адзначы? ён, цытуючы Пасланне да Габрэя?: “Езус Хрыстус той самы ?чора, ? сёння, ? навек?!” (Гбр 13, 8).
Хто спадзяецца – бачыць далей: надзея адкрывае будучыню Касцёла
У завяршэнн? бенедыктынск? абат нагада? словы Папы Бэнэдыкта XVI: “Хрысц?яне адрозн?ваюцца тым, што яны маюць будучыню (...) Тольк? тады, кал? ёсць упэ?ненасць у будучын? як у стано?чай рэча?снасц?, сучаснасць вартая таго, каб жыць (Spe salvi, 2). ? закл?ка?: “Дазвольце Духу Святому быць сапра?дным гало?ным героем вашага выбару. Дазвольце Яму кшталтаваць вашыя сэрцы, распальваць розум ? асвятляць вочы, каб вы ?бачыл? цуды, як?я Пан хоча здзейсн?ць дзеля дабра свайго Касцёла ? ?сяго свету”.
Ён заахвоц?? будучых удзельн?ка? канклава даверыць сябе заступн?цтву святой Кацярыны С?енскай – гэтай вял?кай святой, якая ?сё жыццё змагалася за адз?нства Касцёла ? мал?лася за Папу. Асобна абат звярну? увагу на значэнне заступн?цтва Мац? Божай, якую Езус пак?ну? Касцёлу Мац?: “Няхай Яна ах?не вас Сва?м мацярынск?м плашчом ? захо?вае ? гэтыя дн?”, - пажада? напрыканцы а?тар медытацы?.
