Клапац?цца пра хворых, каб зразумець, што такое любо?
“Невылечны” не з’я?ляецца с?нон?мам “пак?нутага без лячэння” – гэта ключ для разумення л?ста “Samaritanus bonus” Кангрэгацы? Веравучэння, прысвечанага клопату пра чалавека ? крытычнай ? тэрм?нальнай стады? жыцця, - падкрэсл?? Андрэа Тарн?ел? ? сваёй а?тарскай калонцы на партале Vatican News.
У свеце ?снуе разгубленасць адносна шырокараспа?сюджаных аднос?н да чалавечага жыцця, а публ?чныя дэбаты на гэтую тэму часта абумо?лены асобным? выпадкам?.
Л?ст “Samaritanus bonus” не ?нос?ць нешта кардынальна новае: Наста?н?цк? ?нстытут Касцёла, неаднаразова выказва? сваё “не” ус?м формам э?таназ?? ? медыкаментознага су?цыду, а таксама тлумачы?, што харчаванне ? г?дратацыя – жыццёва важная падтрымка, якой трэба забяспечыць хворых. Касцёл таксама ?жо выказва?ся пра так званую “празмерную тэрапе?тычную настойл?васць”, бо з набл?жэннем смерц?, якой немагчыма пазбегнуць, “дазваляецца прыняць рашэнне аб адма?ленн? ад лячэння, вын?кам якога бы? бы выключна нестаб?льны ? по?ны болю працяг жыцця”.
Новым у Дакуменце з’я?ляюцца душпастырск?я рэкамендацы? па суправаджэнн? хворых, як?я знаходзяцца на апошн?м этапе свайго жыцця: абавязак клопату пра гэтых людзей н?кол? не можа зводз?цца выключна да медыцынскай дапамог?: патрэбныя любо?, прысутнасць, адпаведнае ? прапарцыянальнае лячэнне ? духо?ная падтрымка. Важнай тут з’я?ляецца сям’я, якая “патрабуе дапамог? ? адпаведных сродка?” ад дзяржавы.
“Samaritanus bonus” нагадвае нам пра драму шматл?к?х людзей, г?сторы? як?х дыскутуюцца ? СМ?, дапамагае нам паглядзець на сведчанн? тых, хто пакутуе, ? тых, хто пра ?х клапоц?цца, на шматл?к?я сведчанн? любов?, самаахвярнасц?, прысвячэння сябе невылечна хворым ц? людзям з працяглай адсутнасцю свядомасц?, як?я атрымл?ваюць дапамогу ад мац? ц? таты, дзяцей ц? ?нука?. Гаворка ?дзе пра штодзённы досвед, як? перажываецца ? ц?шын?, часта з пераадоленнем тысяч цяжкасцей.
Тарн?ел? прывё? расповед кардынала Анджэла Сколы пра яго сустрэчу з мужчынам, у якога памёр сын-?нвал?д. Гэты чалавек на працягу трыццац? гадо? дагляда? за сва?м дз?цём, пак?даючы яго тольк? адз?н раз у тыдзень: ран?цай у нядзелю, каб схадз?ць на св. ?мшу. “Бог узнагародз?ць цябе”, - прамармыта? я разгублена, прызна?ся ?ерарх. А мужчына адказа? мне з шчырай усмешкай: “Я ?жо атрыма? ад Пана ?сё, бо Ён дазвол?? мне зразумець, што значыць люб?ць”.
