С?мона Ве?ль. Выспа ма?чання
У гэтым падкасце ксёндз Раман Суша праз прызму думк? С?моны Вейль даследуе сутнасць несправядл?васц?, крыку сумлення ? ц?хай, але магутнай моцы — уваг?.
С?мона Вейль – адна з найбольш парадаксальных постаця? е?рапейскай думк? ХХ стагоддзя. Гэта францужанка габрэйскага паходжання, ф?лосаф, м?стычка, рабочая на заводзе, удзельн?ца ?спанскай грамадзянскай вайны ? антыфашыстка. Нягледзячы на кароткае жыццё (34 гады), яна пак?нула глыбокую ф?ласоф?ю, якая ? сёння выкл?кае ?нутраны рэзананс.
Цэнтральнае паняцце яе сацыяльнай ф?ласоф?? - "нядоля" - несправядл?вае, абясс?льваючае цярпенне, якое разбурае чалавека знутры. У стане нядол? чалавек перастае адчуваць сябе асобай ? пачынае функцыянаваць як безжыццёвы прадмет. Каб зразумець гэты стан, С?мона пайшла працаваць на завод як простая рабочая, дзе адчула ф?з?чны, пс?халаг?чны ? духо?ны прыгнёт.
Вейль паказвае, што с?ла як сацыяльны механ?зм зн?шчае не тольк? ахвяру, але ? самога прыгнятальн?ка, ператвараючы людзей у функцы?. Адной з самых траг?чных рыс нядол? яна л?чыць тое, што яна прыводз?ць да ма?чання - няшчасныя часта не могуць ап?саць свой боль, ствараючы "выспу ма?чання".
Паводле Вейль, у свеце, дзе ?с?м к?руе сляпая с?ла, сапра?днае дабро - гэта ?менне за?важаць боль ?ншага. Увага да ?ншага чалавека здольна спын?ць гвалт ? несправядл?васць. Яна перасцерагае ад зл?цця з "вял?к?м зверам" - калекты?най свядомасцю эпох?, якая дыктуе, што добра, а што дрэнна.
Ф?ласоф?я С?моны Вейль – гэта спроба адваё?вання пра?ды ад калекты?нага ма?чання, закл?к да ?ваг? да тых, чый боль надта рэальны. Яе думк? сугучныя катал?цкаму сацыяльнаму вучэнню: яна абараняе годнасць чалавека, закл?кае да ?ваг? да церпячых ? асуджае калекты?нае ма?чанне перад злом.
