杏MAP导航

Аляксандр Панчанка - Vatican News

“Ты – Хрыстус, Сын Бога жывога” (Мц 16,16). Гэтым? словам? Пётр, кал? Наста?н?к спыта?ся яго разам з ?ншым? вучня? пра ?х веру ? Яго, выказвае ? сц?слай форме той скарб, як? ?жо дзве тысячы гадо? Касцёл захо?вае, паглыбляе ? перадае праз апостальскую пераемнасць”, - так?м? словам? Ле? XIV пача? сваю першую гам?л?ю, прамо?леную ? якасц? Папы.

Пантыф?к нагада?, што Езус – гэта адз?ны Зба?ца ? той, хто адкрывае абл?чча Бога Айца. У ?м Бог паказа? “узор святой чалавечнасц?, якую мы ?се можам пераймаць, ? абяцанне вечнага лёсу, што пера?зыходз?ць усе нашы абмежаванн? ? здольнасц?”.

“У сва?м адказе Пётр бачыць гэтыя дзве рэча?снасц?: Божы дар ? шлях, як? трэба прайсц?, каб дазвол?ць Яму перамян?ць нас – гэта неад’емныя вымярэнн? зба?лення, даручаныя Касцёлу, каб абвяшча? ?х дзеля дабра ?сяго чалавецтва”, - сказа? Святы Айцец, падкрэсл??шы, што гэта заданне датычыць ус?х ахрышчаных.

“Цяпер жа Бог, праз ваш выбар, пакл?ка?шы мяне быць пераемн?кам першага з апостала?, асабл?ва даручае гэты скарб мне, каб з Яго дапамогай бы? Яго верным слугой (пар. 1 Кар 4,2) на карысць усяго м?стычнага цела Касцёла; каб ён усё больш станав??ся горадам, што ста?ць на гары (пар. Ап 21,11), ка?чэгам зба?лення, што плыве сярод хваля? г?сторы?, маяком, як? асвятляе ночы свету. ? не дзякуючы вел?чы структур ц? грандыёзнасц? будынка? – як напрыклад, гэтых помн?ка?, у як?х мы знаходз?мся – але дзякуючы святасц? сва?х члена?, таго “люду, узятага Богам ва ?ласнасць, каб абвяшчаць цноты таго, хто пакл?ка? вас з цемры ? цудо?нае сваё святло” (1 П 2,9), - сказа? Папа.

Пантыф?к нагада? кардыналам, што падчас размовы з Пятром Езус спыта?ся: “К?м людз? л?чаць Сына Чалавечага?” (Мц 16,13). Ён адзначы?, што гэта “не другаснае пытанне, але яно датычыць важнага аспекта нашага служэння: рэальнасц?, у якой мы жывём, з ус?м? яе абмежаванням? ? магчымасцям?, з яе пытанням? ? перакананням?”.

Кажучы пра магчымыя адказы на гэта пытанне, Ле? XIV падкрэсл??, што першы – гэта адказ “свету”. “Евангел?ст Мацвей падкрэсл?вае, што размова Езуса з вучням? пра Яго асобу адбываецца ? цудо?ным мястэчку Цэзарэя Ф?л?пава — багатым на раскошныя палацы, размешчаным пасярод маля?н?чага прыроднага краяв?ду, каля падножжа гары Хермон. Але ? той жа час гэта ? месца, дзе канцэнтруецца жорсткая ?лада, дзе здрада ? нявернасць – звычайная з’ява. Гэты вобраз распавядае пра свет, як? л?чыць Езуса нязначнай асобай, у лепшым выпадку – ц?кавым чалавекам, здольным здз?в?ць незвычайнай манерай гаварыць ? дзейн?чаць. Але кал? Яго прысутнасць станов?цца занадта нязручнай – праз Яго закл?к да сумленнасц? ? маральных патрабавання? – гэты “свет” без вагання адк?дае Яго ? заб?вае”, - за?важы? Папа.

Друг? магчымы адказ на пытанне Езус даюць простыя людз?, для як?х Назаран?н бы? чалавекам справядл?вым, мужным, тым, хто гаворыць добра ? прав?льна, як ?ншыя вял?к?я прарок? ? г?сторы? ?зраэля. “Таму яны ?дуць за ?м – па меншай меры, пакуль гэта не надта небяспечна ? не звязана з нязручнасцям?. Але яны бачаць у ?м тольк? чалавека, ? таму, кал? надыходз?ць небяспека, падчас Мук?, яны таксама Яго пак?даюць ? адыходзяць, расчараваныя”, - нагада? Пантыф?к.

“Уражвае, накольк? гэтыя два ста?ленн? застаюцца актуальным?. Яны ?васабляюць ?дэ?, як?я мы лёгка можам сустрэць ? сёння – магчыма, выказаныя ?ншай мовай, але па сутнасц? вельм? падобныя – на вуснах мног?х мужчын ? жанчын нашага часу”, - сказа? Святы Айцец.

Папа нагада?, што “? сёння нямала асяроддзя?, дзе хрысц?янская вера л?чыцца нечым абсурдным, справай для слабых ? недалёк?х людзей; асяроддзя?, у як?х замест веры аддаюць перавагу ?ншым формам бяспек? – так?м як тэхналог??, грошы, поспех, улада, асалода”.

“Гэта тыя асяроддз?, у як?х цяжка сведчыць ? абвяшчаць Евангелле, дзе веруючыя людз? часта становяцца аб’ектам насмешак, пераследу, пагарды, ц? ? лепшым выпадку – цярпл?вага прыняцця або шкадавання. ? тым не менш, менав?та таму гэтыя месцы патрабуюць м?с?янерства, бо адсутнасць веры часта прынос?ць з сабой так?я драмы, як страта сэнсу жыцця, забыццё пра м?ласэрнасць, парушэнне чалавечай годнасц? ? самых драматычных яе праявах, крыз?с сям’? ? шмат ?ншых ран, ад як?х пакутуе наша грамадства”, - сцвердз?? ён.

Пантыф?к нагада? таксама пра асяроддз?, “у як?х Езуса, хоць шануюць як чалавека, але зводзяць тольк? да рол? харызматычнага л?дара або звышчалавека – ? гэта адбываецца не тольк? сярод няверуючых, але ? сярод мног?х ахрышчаных, як?я фактычна жывуць у практычным атэ?зме”.

“Гэта ? ёсць той свет, як? нам даручаны, у як?м, як не раз навуча? папа Франц?шак, мы пакл?каны сведчыць радасную веру ? Езуса, Зба?цу. Таму ? для нас жыццёва важна па?тараць: “Ты – Хрыстус, Сын Бога жывога” (Мц 16,16). ? важна раб?ць гэта найперш у нашых асаб?стых аднос?нах з ?м, на штодзённым шляху навяртання. А таксама – як Касцёл – у супольным перажыванн? прыналежнасц? да Пана ? ? нястомным нясенн? Яго Добрай Нав?ны ?с?м”, - дада? Ле? XIV.

“Кажу гэта найперш для сябе, як наступн?ка Пятра, на пачатку майго служэння Б?скупа Касцёла ? Рыме, пакл?канага – паводле вядомага выразу святога ?гнацыя Антыях?йскага – старшынстваваць у любов? ? Па?сюдным Касцёле (пар. Л?ст да Рымляна?, В?танне). Ён, прывезены ? ланцугах у гэты горад, месца свайго хуткага мучан?цтва, п?са? хрысц?янам, як?я тут жыл?: “Тады я сапра?ды стану вучнем Езуса Хрыста, кал? свет больш не будзе бачыць майго цела” (Л?ст да Рымляна?, IV, 1). Ён ме? на ?вазе, што яго разарвуць звяры ? цырку – ? так ? сталася – але яго словы ?казваюць ? на больш шырокае разуменне, якое з’я?ляецца неад’емным абавязкам для кожнага, хто ? Касцёле нясе служэнне ?лады: зн?кнуць, каб заста?ся Хрыстус; зраб?цца малым, каб Яго пазнал? ? прасла?лял? (пар. Ян 3,30); аддаць сябе цалкам, каб н?хто не бы? пазба?лены магчымасц? Яго спазнаць ? палюб?ць”, - сказа? новы Папа, завяршаючы гам?л?ю просьбай аб дапамозе Багародз?цы.