Папа: кожная сям’я пав?нна быць санктуарыем жыцця
“Cёння л?тург?я запрашае нас да святкавання ?рачыстасц? Нараджэння св. Яна Хрысц?целя, - за?важы? Пантыф?к. - Яго нараджэнне – гэта падзея, якая асвяц?ла жыццё яго бацько?: Альжбеты ? Захары?, а таксама напо?н?ла радасцю ? захапленнем ?х сваяко? ? суседзя?. Гэтыя пажылыя бацьк? марыл? пра гэты дзень ? нават рыхтавал?ся да яго, але больш на яго не спадзявал?ся: адчувал? сябе выключаным?, прын?жаным?, расчараваным?, бо не мел? дзяцей. Перад абл?ччам абвяшчэння аб нараджэнн? сына (пар. Лк 1,13) Захарыя не паверы?, бо законы прыроды не дазвалял? гэтага: яны был? старым?, был? пажылым? асобам?, ? гэта бы? знак. Але Бог не залежыць ад нашай лог?к? ? нашых абмежаваных чалавечых здольнасця?. Трэба навучыцца давяраць ? ма?чаць перад абл?ччам таямн?цы Бога, а таксама з пакорай ? ? ма?чанн? суз?раць Яго дзейнасць, якая адкрываецца ? г?сторы? ? вельм? часта пера?зыходз?ць нашыя ?я?ленн?.
? зараз, кал? падзея спо?н?лася, зараз, кал? Альжбета ? Захарыя пазнал?, што “для Бога няма н?чога немагчымага” (Лк 1,37), радасць ?х была вял?кая. Сённяшн? евангельск? ?рывак (Лк 1,57-66.80) абвяшчае нараджэнне, а потым затрымл?ваецца на наданн? ?мя дз?цятку. Альжбета выбрала ?мя, якое было не?ласц?вым для сямейнай традыцы? ? сказала: “Будзе названы Янам” (Лк 1,60), бескарысны дар ? амаль нечаканы, бо “Ян” азначае “Бог зраб?? ласку”. ? гэтае дз?цятка стане вестуном, сведкам ласк? Бога для бедных, як?я з пакорнай верай чакаюць зба?лення. Захарыя нечакана пацвердз?? выбар гэтага ?мен?, нап?са?шы яго на табл?чцы – таму што бы? нямы – ? “адразу адкрыл?ся вусны ягоныя ? развяза?ся язык ягоны, ? ён загавары?, прасла?ляючы Бога” (Лк 1,64).
Уся падзея нараджэння Яна Хрысц?целя прасякнута радасным пачуццём захаплення, нечаканасц? ? ?дзячнасц?. Захапленне, нечаканасць, удзячнасць: народ бы? ахоплены святым Божым страхам ? “па ?сёй горнай кра?не Юдэ? яны расказвал? пра ?сё гэта” (Лк 1,65). Браты ? сёстры, верны народ адчува?, што здарылася нешта вял?кае, нават кал? яно было пакорным ? схаваным, ? пыта?ся: “Што ж гэта будзе за дз?ця?” (Лк 1,66).
Верны люд Божы здольны жыць верай з радасцю, з адчуваннем захаплення, нечаканасц? ? ?дзячнасц?. Але паглядз?м на гэтых людзей, як?я абмярко?вал? тое цудо?нае здарэнне, цуд нараджэння Яна, ? раб?л? гэта з радасцю, был? задаволеныя, мел? пачуццё захаплення, нечаканасц? ? ?дзячнасц?. ? гледзячы на гэта, спытаем у сам?х сябе: “Якая мая вера? Гэта радасная вера ц? за?сёды аднолькавая, ро?ная? Ц? адчуваю захапленне, кал? бачу справы Пана, кал? чую пра евангел?зацыю ц? жыццё святога, кал? бачу мноства добрых людзей: ц? адчуваю ласку ?нутры або н?чога не варушыцца ? ма?м сэрцы? Ц? здольны я адчуваць суцяшэнне Духа або закрыты на яго?”. Спытаемся ? сам?х сябе, кожны з нас, падчас рахунку сумлення: “Якая мая вера? Ц? радасная яна? Ц? адкрытая на Божыя неспадзяванк?, таму што Бог – гэта Бог нечаканасця?? Ц? пакаштава? у душы гэта адчуванне захаплення, якое стварае прысутнасць Бога, гэта адчуванне ?дзячнасц??”. Падумаем пра гэтыя словы, як?я з'я?ляюцца душой веры: радасць, адчуванне захаплення, нечаканасц? ? ?дзячнасц?.
Няхай Панна Марыя дапаможа нам разумець, што ? кожнай чалавечай асобе ёсць адб?так Бога, крын?цы жыцця. Няхай яна, Мац? Божая ? наша Мац?, зроб?ць нас ?сё больш свядомым? таго, што ? нараджэнн? дз?цяц?, бацьк? дзейн?чаюць як супрацо?н?к? Бога. Гэта па-сапра?днаму высокая м?с?я, якая роб?ць кожную сям’ю санктуарыем жыцця, а кожнае нараджэнне дз?цяц? няхай абуджае радасць, захапленне, удзячнасць”.
Пасля марыйнай мал?твы Франц?шак прыв?та? прысутных на плошчы св. Пятра рымлян ? п?л?грыма? з розных частак свету ? ?дзял?? сваё благасла?ленне.
