Пантыф?к: Касцёл патрабуе веры святых Пятра ? Па?ла
“Сёння Касцёл, як? п?л?грымуе ? Рыме ? па ?с?м свеце, звяртаецца да каранё? сваёй веры ? аддае пашану апосталам Пятру ? Па?лу, - падкрэсл?? Святы Айцец. - ?х парэштк?, як?я захо?ваюцца ? дзвюх базыл?ках, ?м прысвечаных, вельм? дараг?я як жыхарам Рыма, так ? шматл?к?м п?л?грымам, як?я прыязжаюць з розных частак свету, каб паклан?цца ?м.
Я хаце? бы засяродз?цца на ?ры?ку з Евангелля (Мц 16,13-19), як? л?тург?я прапануе нам у гэта свята. У ?м апавядаецца пра здарэнне, якое мае фундаментальнае значэнне для нашага шляху да веры. Гаворка ?дзе пра дыялог, у як?м Езус задае вучням пытанне адносна Сваёй тоеснасц?. Спачатку Ён пытаецца: “К?м людз? л?чаць Сына Чалавечага?” (Мц 16,13). А потым звяртаецца непасрэдна да ?х: “А вы к?м л?чыце Мяне?” (Мц 16,15). Двума гэтым? пытанням? Езус н?бы кажа, што адна справа – прытрымл?вацца агульнапрынятай думк?, а ?ншая – сустрэць Яго ? адкрыцца на Яго таямн?цу: там пазнаецца пра?да. Агульнае меркаванне ?трымл?вае прав?льны, але тольк? частковы адказ. Пётр, а з ?м ? Касцёл – учарашн?, сённяшн? ? спрадвечны, – дзякуючы ласцы Божай, адказвае пра?дз?ва: “Ты – Хрыстус, Сын Бога Жывога” (Мц 16,16).
На працягу стагоддзя? свет акрэсл?ва? Езуса па-рознаму: вял?к?м прарокам справядл?васц? ? любов?, мудрым наста?н?кам жыцця, рэвалюцыянерам, летуценн?кам Божых мар ? гэтак далей. Шмат цудо?ных уя?лення?... У блытан?не гэтых ? ?ншых г?потэз яшчэ ? сёння вылучаецца простае ? выразнае вызнанне Сымона Пятра, чалавека пакорнага ? по?нага веры: “Ты – Хрыстус, Сын Бога Жывога” (Мц 16,16). Езус – гэта Сын Божы: таму Ён вечна жывы, як спрадвеку жывы Яго Айцец. Вось нав?на, якую Божая ласка запальвае ? сэрцы таго, хто адкрываецца на таямн?цу Езуса: упэ?ненасць – не матэматычная, але яшчэ больш моцная, унутраная – у тым, што ён сустрэ? Крын?цу Жыцця, Жыцця, якое стала целам, бачным ? датыкальным, сярод нас. Гэта досвед хрысц?ян?на, ? гэта не яго заслуга, але Бога Айца, Сына ? Духа Святога. Усё гэта ? зародкавай форме ?трымл?ваецца ? адказе Пятра.
Але ? адказ Езуса таксама напо?нены светам: “Ты – Пётр скала, ? на гэтай скале Я пабудую Касцёл Мой, ? брамы пякельныя не перамогуць яго” (Мц 16,18). Тут першы раз Езус прама?ляе слова “Касцёл”: ? роб?ць гэта, выказваючы ?сю Сваю любо? да яго, акрэсл?ваючы яго “мой Касцёл”. Гэта новая супольнасць запавету Бога з чалавекам, ужо больш не заснаванага на патомстве ? Законе, але на веры ? Яго, у Езуса, абл?чча Бога. Гэта вера, якую благасла?лёны папа Павел VI, яшчэ будучы арцыб?скупам М?лана, вызнава? наступнай цудо?най мал?твай:
“О, Хрысце, наш адз?ны пасярэн?к, Ты нам патрэбны:
каб жыць у еднасц? з Богам Айцом;
каб стаць праз Цябе, Адз?нага Сына ? нашага Пана,
Яго прыёмным? дзецьм?;
каб быць адроджаным? ? Духу Святым” (Пастырск? л?ст, 1955).
Праз заступн?цтва Найсвяцейшай Панны Мары?, Каралевы Апостала?, няхай Пан дазвол?ць Касцёлу ? Рыме ? ва ?с?м свеце быць за?сёды верным Евангеллю, служэнню якому святыя Пётр ? Павел прысвяц?л? сваё жыццё”.
Пасля марыйнай мал?твы Франц?шак прыв?та? прысутных на плошчы св. Пятра рымлян ? п?л?грыма? з розных частак свету ? ?дзял?? сваё Апостальскае благасла?ленне.
